สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 919

ท่าทางที่แสร้งทำเป็นคนดีนั้นทำให้เย้นหว่านที่มองอยู่รู้สึกรังเกียจขึ้นมา

ท่านอาวุโสสี่กับท่านอาวุโสห้าล้วนเป็นคนประเภทเดียวกัน

ในตอนที่โห้หลีเฉินยังไม่ได้รับอำนาจ พวกเขาก็เย็นชาใส่ การถอดตำแหน่งผู้สืบทอดในที่ประชุมคราวนั้น พวกเขาก็เป็นคนที่กระตือรือร้นที่จะกำจัดโห้หลีเฉินออกไปมากที่สุด

ทุกครั้งที่พบเธอ ก็มีท่าทีสนิทชิดเชื้อ

แต่ความจริงแล้ว เย้นหว่านรู้นิสัยที่แท้จริงของพวกเขาว่าเป็นคนที่ประจบสอพลอและแอบอิงผู้มีอิทธิพล

ยิ้มก็ไม่ใช่รอยยิ้มที่จริงใจ ความเป็นมิตรก็ไม่ใช่มิตรที่แท้จริง

กับพวกเขานั้นไม่มีวันเดินอยู่บนเส้นทางเดียวกันได้ เมื่อเกิดเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงอะไรขึ้นมา คนที่จะทรยศเป็นคนแรกก็คือพวกเขา

ถ้าหากว่าหลังจากนี้โห้หลีเฉินกลายเป็นผู้นำตระกูล ผู้อาวุโสไม่กี่ท่านนี้ก็ไม่สามารถเก็บเอาไว้นานเช่นกัน

ส่วนท่านอาวุโสแปดนั้น ให้ความรู้สึกกับเย้นหว่าน ไม่เหมือนกับพวกเขา

เย้นหว่านพิจารณามองท่านอาวุโสสี่และท่านอาวุโสห้าโดยไม่พูดอะไร แต่เดินตรงเข้าไปด้านใน

บนใบหน้าไร้ซึ่งรอยยิ้มประดับ

ท่าทางแบบนั้นทำให้ท่านอาวุโสสี่ท่านอาวุโสห้าที่ดูอยู่รู้สึกกระสับกระส่ายขึ้นมาเล็กน้อย

แต่ไหนแต่ไรมา ฐานะของเย้นหว่านทำให้ผู้นำตระกูลไม่ยินยอมที่จะล่วงเกิน พวกเขายิ่งไม่อยากทำอะไรที่ไม่เป็นที่น่าพอใจกับเย้นหว่าน

ท่านอาวุโสสี่รีบเอ่ยยิ้มๆว่า "เสี่ยวหว่าน หนูมานี่มีเรื่องอะไรที่ต้องจัดการหรือ ถ้าต้องการความช่วยเหลือบอกกับฉันได้เลย ฉันจะจัดให้หนูเอง"

"ใช่แล้ว มอบให้พวกเรา ไม่ว่าเรื่องอะไรล้วนไม่มีปัญหา"

ท่านอาวุโสห้าเอ่ยต่อยิ้มๆ "มานั่งนี่แล้วค่อยๆพูดคุยกัน" พูดแล้ว เขาก็หันหน้าไปขึงตาใส่ท่านอาวุโสแปด "ไอ้แปดยังจะยืนนิ่งอยู่ทำไมกัน ไปรินน้ำผลไม้ให้กับเสี่ยวหว่าน"

ก้นบึ้งแววตาของท่านอาวุโสแปดมีความอึดอัดใจพาดผ่าน

ปกติถูกพวกเขาข่มเหงรังแกก็ช่างเถอะ ตอนนี้อยู่ต่อหน้าเย้นหว่านยังถูกพวกเขาเรียกใช้ตามอำเภอใจราวกับคนรับใช้

เขารู้สึกหน้าร้อนๆ อึดอัดใจเป็นอย่างมาก

เดิมเย้นหว่านยังถือว่าให้เกียรติเขา ไปมาหาสู่กันด้วยรอยยิ้ม คิดว่าผ่านวันนี้ไป หลังจากนี้ก็คงจะดูถูกเขาแล้ว

แววตาท่านอาวุโสแปดมืดมนถึงที่สุด

เขาหมุนกายคิดจะไปรินน้ำผลไม้ที่เคาน์เตอร์บาร์ด้วยความหดหู่

"ท่านอาวุโสแปด ไม่ต้องรบกวนคุณหรอกค่ะ ฉันไม่ดื่มน้ำผลไม้"

เย้นหว่านมองท่านอาวุโสแปด แย้มรอยยิ้มที่มุมปาก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเคารพ "ฉันสามารถขอให้คุณช่วยเรื่องหนึ่งได้ไหมคะ"

ฝีเท้าท่านอาวุโสแปดชะงัก มองไปที่เย้นหว่านด้วยความประหลาดใจอยู่บ้าง

ท่าทีแบบนี้ของเธอ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นการเคารพและเห็นแก่หน้าเขาในตอนนี้อย่างถึงที่สุด

เธอเมินเฉยต่อคำพูดของท่านอาวุโสสี่และท่านอาวุโสห้าที่ต้องการจะช่วยเหลือเธอ แต่ร้องขอความช่วยเหลือจากเขา เป็นการถือโอกาสเหยียบเท้าท่านอาวุโสสี่และท่านอาวุโสห้าไปครั้งหนึ่งโดยปริยาย

สีหน้าของท่านอาวุโสสี่ท่านอาวุโสห้าไม่หน้ามองขึ้นมาทันที

พวกเขาล้วนเป็นคนฉลาด จึงเป็นธรรมดาที่จะเข้าใจได้ในทันทีว่าเย้นหว่านจงใจไม่สนใจพวกเขา ทำให้พวกเขาตกอยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้

ใบหน้าเย้นหว่านประดับไปด้วยรอยยิ้มบางๆ เดินตรงไปถึงด้านหน้าท่านอาวุโสแปด

"จะเป็นการรบกวนคุณหรือไม่คะ"

หลังจากตกตะลึง ท่านอาวุโสแปดก็ได้สติกลับมา มองไปทางเย้นหว่านด้วยความประหลาดใจ ในใจก็มีคลื่นกระเพื่อมไหว

เขารีบตอบคำถามว่า "ไม่หรอกๆ คุณต้องการให้ผมทำอะไร เชิญพูดออกมาก็พอ"

"ขอบคุณคุณมากจริงๆนะคะ"

เย้นหว่านยิ้มให้อย่างยินดี แต่กลับไม่ได้เอ่ยในทันที ทว่าหันไปมองท่านอาวุโสสี่และท่านอาวุโสห้า โดยที่สีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงตรงไปตรงมา "รบกวนพวกคุณออกไปก่อนได้ไหมคะ ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับท่านอาวุโสแปดค่ะ"