สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 931

ได้แต่รั้งตรึงและตีเสมอกันและกันเท่านั้น

แม้จะบอกว่าโห้หลีเฉินอาจฆ่าหยูฉู่สองแล้วฆ่าปิดปากทุกคนในที่นั้น จากนั้นก็มาสืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลหยู ควบคุมผลประโยชน์ส่วนรวม

แต่วิธีการแบบนั้นกลับเป็นวิธีการโง่เขลาที่มีปัญหายุ่งยากวุ่นวายที่สุด

อย่างแรก ถึงจะไร้ความรู้สึก แต่โห้หลีเฉินก็ไม่ใช่คนที่จะลงมือสังหารปู่แท้ๆ ได้อย่างสบายใจ

อย่างที่สอง อำนาจอิทธิพลของตระกูลหยูนั้นซับซ้อนยุ่งยากและแผ่ขยายเป็นวงกว้าง ครอบคลุมทุกในด้านบนโลก

แม้ว่าเขาจะฆ่าหยูฉู่สองเพื่อสืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลก็คงจะนั่งไม่ติด หากประมาทเพียงนิดเดียวก็อาจจะแพ้ทั้งกระดานและตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายยิ่งกว่า

ในตอนนี้ การหยั่งเชิงกันและกันจึงเป็นวิธีที่ดีที่สุด

เมื่อโห้หลีเฉินเห็นว่าพวกเย้นโม่หลินหนีไปไกลแล้ว ก็ออกคำสั่งกับท่านอาวุโสรอง

"ท่านผู้นำตระกูลกำลังตกใจ คุณดูแลอยู่ข้างๆ เขาให้ดี"

ท่านอาวุโสรองเอ่ยอย่างรวดเร็วด้วยความเคารพ "ครับ"

หยูฉู่สองสีหน้าบึ้งตึงอย่างดูไม่ได้

ดูแล? พูดได้ดีนี่

มันคือการให้ท่านอาวุโสรองมาข่มขู่จับตามองเขาชัดๆ ให้เขาไม่สามารถลงมือกับเย้นโม่หลินได้อย่างรวดเร็ว

เฮอะ แค่เวลาอันน้อยนิดแค่นั้น คิดว่าเย้นโม่หลินจะหนีออกจากอาณาเขตของตระกูลหยูได้จริงๆ งั้นเหรอ?

ไม่มีทาง!

หยูฉู่สองคิดอย่างลับๆ จิตสังหารแทบจะถึงจุดสุดยอด

โห้หลีเฉินไม่สนใจเขาอีกต่อไป เขาหมุนตัวเดินไปยังสวนดอกไม้ที่ทางอีกเส้นหนึ่ง

เขาจะไปแล้ว

หยูฉู่สองไม่ต้องถามก็รู้ โห้หลีเฉินนั้นต้องการจะไปหาเย้นหว่าน

เดิมทีเขากักตัวเย้นหว่านเอาไว้ โดยคิดจะใช้เย้นหว่านเป็นเครื่องต่อรองกับโห้หลีเฉิน แต่กลับไม่คิดว่าเย้นหว่าผู้หญิงคนนั้นจะหนีไปแล้ว

ตอนนี้ยังจับตัวไม่ได้ ซึ่งหมายถึงเขาสูญเสียคนที่จะควบคุมโห้หลีเฉินไปแล้ว

"เวรเอ้ย"

หยูฉู่สองก่นด่าอย่างโกรธเกรี้ยว หัวเสียที่แผนการของวันนี้จะพังไม่เป็นท่า

โห้หลีเฉินเดินไปอย่างรวดเร็ว

เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อออกมาจากคลังสมบัติ สิ่งแรกที่เขากังวลนั้นคือเย้นหว่าน

และรีบไปหาเย้นหว่านโดยทันที แต่ในห้องของเธอนั้นไม่มีใครอยู่เลย

ถึงได้รู้ว่าเย้นหว่านเองก็หนีไปแล้ว

ผู้หญิงของเขาเฉลียวฉลาดที่สุดเลย

ไม่ได้ตกอยู่ในกำมือของหยูฉู่สอง

โห้หลีเฉินเดินตรงไปยังสวนดอกไม้ ร่างสูงจมหายไปในเส้นทางจนมองไม่เห็นเงาร่างนั้นอีก

หยูฉู่สองมองไปทิศทางนั้นด้วยสีหน้ามืดทะมึน ท้ายที่สุดก็เดินไปอย่างบึ้งตึง

เหล่าบอดี้การ์ดทยอยแยกกันไป บนพื้นเหลือเพียงเลือดข้นที่นองอยู่บนพื้น

โห้หลีเฉินเดินตามทางตรงไปยังพุ่มไม้เขียวชอุ่มตรงหน้าแล้วมองไปข้างใน

เขาเอ่ยเสียงทุ้ม "ออกมาเถอะ"

สิ้นเสียงของเขา พุ่มไม้ก็ถูกแหวกออก ร่างเล็กร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากข้างในแล้วโผเข้าสู่อ้อมแขนของโห้หลีเฉิน

คือเย้นหว่านนั่นเอง

เย้นหว่านกอดโห้หลีเฉินเอาไว้แน่น น้ำตาที่ยังไม่ทันแห้งสนิทซับลงบนเสื้อผ้าของโห้หลีเฉิน

เธอพูดสะอึกสะอื้น "ฮือฮือฮือ ในที่สุดนายก็มา ฉันกลัวแทบตายอยู่แล้ว"

"ขอโทษนะ ฉันมาสายซะแล้ว"

โห้หลีเฉินกอดหญิงสาวตัวเล็กในอ้อมแขน หัวใจที่โหวงเหวงจึงสงบลงในที่สุด

ได้กอดเธอ ได้เห็นกับตาตัวเองว่าเธอปลอดภัยดี เขาก็วางใจ

ฝ่ามือกว้างของเขาลูบผมของเธอแล้วเอ่ยปลอบอย่างอ่อนโยน "ไม่เป็นไรแล้ว มีฉันอยู่ทุกอย่างก็จะดีเอง จะไม่มีใครทำร้ายเธอได้อีกต่อไป ไม่เป็นไรแล้ว"