สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 937

สายตาที่เหมือนกับจิ้งจอกน้อยนั่น เสมือนเปลวไฟแผดเผาหัวใจของเย้นโม่หลิน

ทั้งร่างกายเขาแข็งทื่อ เปลวไฟพุ่งเข้าใส่ตั้งแต่ท้องน้อยจนถึงศีรษะของเขา ร้องตะโกนให้เขาต้องทำอะไรบางอย่าง

แต่เขาก็ใช้ความสามารถในการควบคุมตัวเองที่เหนือมนุษย์ บังคับยับยั้งเอาไว้

เอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง "พอแล้วค่อยคุย นอนเถอะ"

พูดจบ ไม่ให้โอกาสกู้จื่อเฟยได้พูด เย้นโม่หลินก็หลับตาลงไปก่อน

สองมือวางไว้บนท้อง นอนแบบเรียกได้ว่าเรียบร้อยตามกฎเกณฑ์

กู้จื่อเฟยมองดูท่าทีของเย้นโม่หลินที่หลบเลี่ยงไม่ยอมคุยด้วย มุมปากยกขึ้นอย่างครุ่นคิด

เขาอยากหลบ ก็ใช่ว่าเธอจะปล่อยเขาไป

เสียง"กึก"ดังขึ้น กู้จื่อเฟยเอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียง

จากนั้นนอนลงข้างกายเย้นโม่หลิน ไม่เอนเอียงไปข้างใดข้างหนึ่ง เป็นระยะห่างไหล่ชนไหล่พอดี

ร่างกายของเย้นโม่หลิน ยิ่งเกร็งตัวแน่นขึ้นทันที ลมหายใจของเขาหนักอึ้ง สักพักหนึ่งจึงจะเปลี่ยนลมหายใจ

เขาตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

รอยยิ้มมุมปากของกู้จื่อเฟยก็ยิ่งลึกขึ้น เหล่ตามองเย้นโม่หลิน เอ่ยปากเบาๆ ทันที

"พี่เย้น ฉันหนาว"

หนาว?

เย้นโม่หลินเบิกตาโต ดูค่อนข้างเหนือความคาดหมายอย่างเห็นได้ชัด

นี่เป็นห้องที่หาได้ชั่วคราว ไม่มีเครื่องปรับอากาศ แต่อุณหภูมิห้องตอนนี้ยังถือว่าสบายมาก ห่มผ้าห่มบางกำลังดี

ทำไมเธอยังจะหนาวอีกล่ะ?

"พี่เย้น ฉันหนาวมาก หนาวจังเลย"

กู้จื่อเฟยบ่นพึมพำอีกครั้ง น้ำเสียงฟังดูน้อยใจมาก "เป็นอาการที่ตามมาของพิษหรือเปล่านะ......"

มีความเป็นไปได้

ตอนนี้จำเป็นต้องดูแลให้ดี

ชั่วพริบตาเย้นโม่หลินไม่มีความสงสัยอะไรแล้ว รีบร้อนดึงผ้าห่มมาห่มให้กู้จื่อเฟยอย่างมิดชิด

เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "ดีขึ้นหน่อยไหม? ฉันจะไปหยิบผ้าห่มอีกผืนมาให้"

"อย่าไป ฉันกลัว"

เย้นโม่หลินยังไม่ได้ขยับ กู้จื่อเฟยก็จับนิ้วมือของเขาเอาไว้แล้ว

เธอจับเพียงนิ้วมือนิ้วเดียว ท่าทางระมัดระวังและกลัวอย่างมาก ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดจับใจขึ้นทันที

เย้นโม่หลินขมวดคิ้วอย่างเป็นห่วง "ยังหนาวมากอยู่ไหม?"

"อืม หนาวมาก"

"ฉันเรียกป่ายฉีเข้ามาดูเธออีกรอบไหม?"

"ไม่เอา"

"เขาอยู่นอกประตู เรียกทีเดียวก็เข้ามาแล้ว"

เย้นโม่หลินคิดรอบคอบดีมาก แบบนี้ไม่ต้องให้เขาออกห่างจากกู้จื่อเฟยพลอยทำให้เธอกลัว และสามารถให้ป่ายฉีเข้ามาดูอาการให้กู้จื่อเฟยได้

ทว่ากู้จื่อเฟยกลอกตาในความมืด เธอแสดงจนถึงระดับนี้แล้ว ทำไมพี่เย้นยังไม่รู้ว่าต้องรับช่วงแสดงต่อล่ะ?

ต้องให้เธอพูดให้ชัดเจนจริงๆ ถึงจะได้

กู้จื่อเฟยกัดฟัน พลางเอ่ยอย่างน้อยอกน้อยใจ

"พี่เคยได้ยินเรื่องราวที่คนสองคนต่างโอบกอดแนบชิดทำให้ตัวอบอุ่นด้วยกันในพื้นหิมะไหม?"

เย้นโม่หลินนิ่งชะงัก เรื่องราวพวกนี้เขาไม่เคยได้ยินจริงๆ

เขาได้ยินแต่ทักษะการเอาตัวรอดในพื้นหิมะ ร่างกายของต่างฝ่ายก็คือเตาผิงที่ดีที่สุด สามารถเพิ่มเวลารอดชีวิตได้มากขึ้น

ดังนั้น ความหมายของกู้จื่อเฟยคือ......

ร่างสูงใหญ่ของเย้นโม่หลินก็ยิ่งเกร็งแน่นขึ้นทันที แม้ว่าอยู่ในความมืดมิด ก็ไม่มีทางปิดบังความรู้สึกไม่สบายใจของเขาไว้ได้

นอกเหนือจากคืนนั้นแล้ว เป็นครั้งแรกที่เขานอนบนเตียงเดียวกันกับผู้หญิง อีกฝ่ายยังเป็นกู้จื่อเฟยที่ทำให้ความรู้สึกของผิดปกติได้อยู่ตลอด

ตอนนี้นอนอยู่ก็แล้วไป ถ้ายังต้องกอดด้วยละก็......

เป็นครั้งแรกที่เย้นโม่หลินเริ่มกังวลการควบคุมตัวเองแล้ว

กู้จื่อเฟยบ่นพึมพำอย่างน้อยใจอีกครั้ง "หนาว......"

น้ำเสียงที่เหมือนกับแมวนั่น เสมือนเล็บที่ฉวยหัวใจของเย้นโม่หลิน ทำให้จิตใจของเขาว้าวุ่นและอ่อนยวบลง