สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 936

"ไม่เป็นไร ป่ายฉีจัดการให้หมดแล้ว"

คอเย้นโม่หลินแหบแห้ง แต่ก็ตอบคำถามเธออย่างอดทน

หลังจากนั้นเขายกมือเปิดไฟหัวเตียงทันที

แสงไฟสว่างในพริบตา หลังจากกู้จื่อเฟยไม่คุ้นชินพักหนึ่ง ก็หันมองไปยังร่างเย้นโม่หลินที่สว่างจ้า

เห็นเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เขาสวมใส่อยู่ สีหน้าค่อนข้างขาวซีด แต่ดูไปแล้วนอกจากความหล่อเหลาเป็นพิเศษแล้วอาการเขาก็ดูไม่แย่นัก

ส่วนท่อนล่างของเขากำลังห่มอยู่ในผ้าห่ม ผ้าห่มผืนเดียวกับที่ห่มเธออยู่

มองไปอีก ไหงพวกเขาถึงนอนอยู่บนเตียงเดียวกันล่ะ

กู้จื่อเฟยอึ้งในทันที ตกตะลึงเล็กน้อย

จะว่าไปเมื่อกี้เธอกับเย้นโม่หลินนอนอยู่บนเตียงเดียวกันงั้นเหรอ?

เดิมทีเย้นโม่หลินอยากถามกู้จื่อเฟยว่ายังไม่สบายตรงไหนอีกไหม กลับเห็นสายตาของกู้จื่อเฟยมองที่ผ้าห่มครั้งแล้วครั้งเล่า จากนั้นใบหน้าเล็กก็แดงก่ำ

เขาก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นทันที รีบเอ่ยอธิบาย

"ก่อนหน้านี้เธอสลบไม่ได้สติ สถานการณ์ไม่ดี ดึงไม่ให้ฉันไปไหน ดังนั้นฉันก็เลยนอนเฝ้าเธออยู่ที่นี่"

ใบหน้าของกู้จื่อเฟยยิ่งร้อนขึ้น

เธอดึงไม่ให้เย้นโม่หลินไปเหรอ?

ยังพอมีความทรงจำที่เลือนรางในสมองอยู่บ้าง ดูเหมือนว่าเธอจะดึงเย้นโม่หลินไม่ปล่อยมืออย่างเอาเป็นเอาตายจริงๆ และเหมือนว่ายังจะเรียกร้องแบบนี้แบบนั้นหลายอย่างแบบสนิทสนม

กู้จื่อเฟยกลุ้มใจมาก ไม่นึกเลยว่าเธอทำเรื่องน่าอับอายอีกรอบจนได้

เพียงแต่เรื่องแบบนี้ในเวลาแบบนี้ เย้นโม่หลินก็ซื่อตรงเกินไป พูดออกมาตรงไปตรงมาขนาดนี้ ทำให้เธอรู้สึกเขินอายมาก

แค่ทำให้เรียบง่ายหน่อยก็ไม่ได้ แค่บอกว่าเป็นห่วงเธอ ดังนั้นถึงได้คอยอยู่เฝ้าก็ได้นี่！

ร่างสูงใหญ่ของเย้นโม่หลินเกร็งแน่น อึดอัดกระวนกระวายใจสุดๆ

แม้ว่าเขากับกู้จื่อเฟยเคยใกล้ชิดกัน และมีความสัมพันธ์เป็นคู่รักเป็นที่แน่นอน แต่เรื่องนอนด้วยกันแบบนี้ ยังคงทำให้เขาลนลานทำอะไรไม่ถูก

มองกู้จื่อเฟยอีกครั้ง ก็ยังคงเขินอายอยู่

เย้นโม่หลินเปิดผ้าห่มออกทันทีพลางเอ่ย

"ยังมืดอยู่ เธอนอนต่อไปอีกสักหน่อย ฉันจะออกไป"

พูดแล้ว เย้นโม่หลินกำลังจะลงจากเตียง

เขาเพิ่งจะขยับ มือเล็กข้างหนึ่งกลับมาจับเขาไว้อย่างรีบร้อน

"อย่าไปนะ"

ร่างกายของเย้นโม่หลินแข็งทื่อทันที หันไปก็สบเข้ากับดวงตาสีดำขลับของกู้จื่อเฟย

พวงแก้มกู้จื่อเฟยเริ่มแดง แต่มือที่จับเย้นโม่หลินไว้ยังคงแนบแน่น

เธอกลอกลูกตาไปมาอย่างว่องไว "ฉันตกใจน่ะ นอนคนเดียวฉันกลัว"

ดังนั้น......

ร่างกายเย้นโม่หลินก็ยิ่งเกร็งแน่นในทันที

ก่อนหน้ากู้จื่อเฟยสลบไม่ได้สติ ความกลัวตามสัญชาตญาณจึงดึงเขาให้อยู่เป็นเพื่อน ดังนั้นที่เขาอยู่ต่อยังไงก็ยังพูดเกลี้ยกล่อมตัวเองว่าสถานการณ์บีบบังคับได้

ทว่าตอนนี้ เห็นได้ชัดว่ากู้จื่อเฟยได้สติแล้ว กลับต้องการให้เขาอยู่เป็นเพื่อนต่องั้นเหรอ?

เย้นโม่หลินรู้สึกถึงหัวใจของตัวเอง ราวกับถูกเสียบย่างอยู่บนเตาปิ้งย่าง กำลังย่างโดยด้านล่างมีเปลวไฟลุกโชนอยู่

ปริมาณความร้อนนั่น ยิ่งทำให้แผ่ไปทั่วทั้งร่างกายอย่างรวดเร็ว

ทำให้กระสับกระส่ายไม่หยุด

เมื่อเห็นท่าทางนั้นของเย้นโม่หลิน กู้จื่อเฟยเกิดกลัวว่าเขาจะไม่รับปาก โอกาสที่ชายหญิงอยู่กันตามลำพังในที่มืด เธอจะตัดใจปล่อยไปง่ายดายแบบนี้ได้อย่างไร

มือเล็กของกู้จื่อเฟยขยับไปด้านหน้า แขนของเย้นโม่หลินถูกโอบกอดไว้หมด

เธอจ้องมองเขาตาปริบๆ พร้อมด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"พี่เย้น พี่อย่าไปเลยนะ ฉันกลัวจริงๆ หลับตาลงก็เห็นเลือดเยอะแยะ ฮึกฮึกฮือ ท้องก็ยังปวดๆ ด้วย......"

"ท้องก็ยังปวดเหรอ?"

เย้นโม่หลินตึงเครียดขึ้นทันที ทำท่าทางจะเดินไป "ฉันจะไปเรียกป่ายฉีเข้ามา"