สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 956

เขาสั่งว่า "เว่ยชี รีบหาคุณหมอประจำตัวที่มั่นใจว่าปลอดภัยมาคนหนึ่ง อืม เอาแผนกสูตินารีเวช ผู้หญิง"

"ได้ครับ คุณผู้ชาย"

เว่ยชีที่อยู่อีกด้านของโทรศัพท์นั้นวางโทรศัพท์ด้วยสีหน้างุนงง

ทำไมจู่ๆถึงต้องการหาคุณหมอจากแผนกสูตินารีเวชกัน? ทั้งยังต้องการผู้หญิงด้วย?

เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

"พี่ใหญ่การสืบเรื่องของตระกูลเย้นทางนั้นมีเบาะแสแล้ว"

บอดี้การ์ดชุดดำเดินเข้ามาด้วยความเร่งรีบ ในมือถือโน๊ตบุ๊คเอาไว้เครื่องหนึ่ง ในนั้นกำลังเชื่อมต่ออยู่

เว่ยชีปฏิบัติตามคำสั่งที่ให้ไปสืบสถานการณ์ของเย้นเจิ้นจื๋อในตอนนี้ ใช้วิธีการไปไม่น้อย ในที่สุดตอนนี้ก็มีเบาะแสแล้ว

เขาจึงรีบสั่งการกับลูกน้องอีกคนหนึ่งว่า

"รีบจัดการหาคุณหมอประจำตัวที่มั่นใจว่าปลอดภัย แล้วส่งไปให้นายน้อย จำเป็นต้องเป็นคนของพวกเรา"

"เดี๋ยวก่อน จำเอาไว้ว่าต้องเป็นหมอผู้หญิงที่มีอำนาจในแผนกสูตินารีเวช"

สั่งการเสร็จแล้ว เว่ยชีก็เดินไปที่หน้าโน๊ตบุ๊ค เชื่อมต่อวิดีโอกับคนอื่นต่อ

.......

"คุณพ่อ....."

"คุณพ่อ คุณอย่า อย่าทำร้ายคุณพ่อฉัน"

"คุณพ่อ! คุณพ่อ!"

ท่ามกลางเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว เย้นหว่านลุกขึ้นมานั่งบนเตียงทันที ใบหน้าเล็กเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว บนหน้าผากล้วนเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ

สายตาเธอพร่ามัว หางตายังคงมีหยดน้ำตา

ทั้งหวาดกลัว ทั้งเสียใจ

"เย้นหว่าน ฝันร้ายเท่านั้นเอง ไม่มีอะไร ไม่เป็นไรแล้วนะ"

มือใหญ่ของโห้หลีเฉินกดไหล่ของเย้นหว่านเอาไว้ อีกมือหนึ่งก็ตบแผ่นหลังเธอเบาๆ เพื่อให้เธอหายใจได้สะดวก

เย้นหว่านถึงได้เห็นโห้หลีเฉิน สีหน้าเปลี่ยนแปลงไม่หยุด เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

"โห้หลีเฉิน คุณพ่อฉัน.....เขา....."

เย้นหว่านแสบจมูก น้ำตาที่อดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่รินไหลลงมาจากหน่วยตา "ไม่ใช่ฝันร้าย คุณพ่อของฉันเขา เขา.....ใช่หรือไม่"

ยิ่งพูด เสียงของเย้นหว่านก็ยิ่งสะอึกสะอื้น ทรมานจนหายใจไม่คล่อง

แม้ว่าช่วงเวลาที่เธอกลับมายังตระกูลเย้นจะไม่นาน แต่เป็นเพราะสายเลือดของครอบครัว จึงมีความรู้สึกลึกซึ้งต่อคุณพ่อคุณแม่ กับเย้นเจิ้นจื๋อทั้งเคารพรัก

ไม่ง่ายเลยที่เธอจะหาคุณพ่อคุณแม่ที่ให้กำเนิดตัวเองพบ ได้ปรนนิบัติไม่นาน กตัญญูต่อพวกเขาได้ไม่นาน ก็ต้องสูญเสียไปแล้วหรือ

การโจมตีเช่นนี้เหมือนกับโลกทั้งใบถูกทำลาย

เพียงแค่เย้นหว่านคิดถึงความรักและความเมตตาของเย้นเจิ้นจื๋อ ภายในอกก็ทรมานเศร้าเสียใจ เจ็บปวดราวกับว่าถูกก้อนหินขยี้ลงที่หัวใจอย่างไรอย่างนั้น

"เย้นหว่าน คุณฟังผมพูด คุณพ่อของคุณไม่เป็นอะไร เขาถูกป่ายฉีช่วยชีวิตเอาไว้ ตอนนี้พ้นจากขีดอันตรายแล้ว"

โห้หลีเฉินเพิ่มระดับเสียงให้ดังขึ้น เอ่ยทีละคำทีละประโยค

คำพูดนั้นราวกับถูกบังคับให้แทรกเข้าไปในหูของเย้นหว่าน บีบบังคับให้เธอฟัง

เย้นหว่านนิ่งอึ้ง นัยน์ตาที่พร่าเลือนไปด้วยน้ำตาปรากฏแสงระยิบระยับขึ้นมาทันที เธอคว้าโห้หลีเฉินเอาไว้ด้วยความร้อนรน ถามเสียงสั่นว่า

"จริงหรือคะ คุณพูดความจริงหรือคะ"

"ผมเคยโกหกคุณเมื่อไรกัน"

โห้หลีเฉินถามกลับ ถือโอกาสยืนยัน

หัวใจที่เกือบจะฉีกขาดของเย้นหว่านดวงนั้น ก็ผ่อนคลายลงกะทันหัน เธออดไม่ได้ที่จะปิดปากร้องไห้ด้วยความทุกข์ทรมาน

การร้องไห้ครั้งนี้กลับเป็นการร้องไห้เพราะความยินดี ร้องไห้ที่ได้สิ่งที่สูญเสียไปกลับคืนมา

ดีมากเลย เย้นเจิ้นจื๋อไม่เป็นอะไร และยังมีชีวิตอยู่ดี

ขอเพียงแค่ยังมีชีวิตอยู่ก็พอ มีชีวิตอยู่ก็ดีแล้ว

โห้หลีเฉินโอบกอดเธอเอาไว้ ฝ่ามือใหญ่ลูบแผ่นหลังเพื่อให้เธอหายใจสะดวกแผ่วเบา ทีละครั้งทีละครั้ง อ่อนโยนเต็มไปด้วยความอดทนมากเป็นพิเศษ

เขาเอ่ยเสียงเบา "โอเคแล้ว ไม่ร้องแล้ว ตอนนี้คุณไม่สามารถร้องไห้ฟูมฟายได้แล้ว"

"ฉัน ฮือๆ ฉันดีใจ"

เย้นหว่านเอ่ยเจือเสียงสะอื้น ดวงหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตานั้นแย้มรอยยิ้ม

ไม่ง่ายเลยที่จะได้ปลดปล่อยอารมณ์ความรู้สึกให้รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เย้นหว่านก็รีบถามต่อว่า