วันที่อยู่ในคลังสมบัติก็มีแล้ว
ระยะเวลาห่างจากตอนนี้หนึ่งเดือนกว่าแล้วจริงๆ
ดังนั้น นับตั้งแต่วันนั้นในท้องของเธอก็เริ่มมีเด็กน้อยคนนี้แล้วหรือ?
"แต่ แต่ว่า....." เย้นหว่านรู้สึกได้ว่าไม่ถูกต้อง "ตอนนั้นคุณไม่ได้กินลูกหวงต่าน จะเป็นไปได้อย่างไรคะ"
หากว่ากันตามเหตุผล น่าจะเป็นหลังจากที่โห้หลีเฉินกินหวงต่านเข้าไปแล้ว พิษก็ถูกควบคุม ถึงจะมีโอกาสที่จะให้กำเนิดได้
เย้นหว่านสีหน้าซีดเผือดทันที "หรือว่าเด็กคนนี้จะบกพร่อง ร่างกายอ่อนแอ หรือจะตายในครรภ์?"
ระหว่างทางที่ไปประเทศเบียนหนาน เย้นหว่านแอบกินยาคุมกำเนิด จึงหวาดกลัวว่าจะตั้งครรภ์ที่ทารกตายในครรภ์โดยไม่ทันได้ระวัง เป็นเด็กบริสุทธิ์ที่คลอดไม่ได้ และตายอย่างน่าเวทนาคนหนึ่ง
วันนั้นสถานการณ์ค่อนข้างพิเศษ โห้หลีเฉินคล้ายกับว่าถูกวางยาอย่างไรอย่างนั้น ทำเรื่องเหลวไหลกับเธอครั้งหนึ่งในคลังสมบัติ
หลังจากจบเรื่องก็ไม่ได้ปฏิบัติตามแนวทางใดๆ
โห้หลีเฉินรีบอธิบายว่า
"วางใจได้ เด็กยังสบายดีอยู่ จะไม่มีเรื่องอะไร ผมหาคุณหมอที่ดีที่สุดจากแผนกสูตินารีเวชมาตรวจร่างกายให้คุณแล้ว เด็กสบายดีมาก ไม่ได้รับผลกระทบใดๆ"
"จริงหรือคะ"
เย้นหว่านยังคงมองโห้หลีเฉินด้วยแววตาไหววูบ จิตใจว่างเปล่าอย่างไม่กล้าเชื่ออยู่บ้าง
"เป็นความจริง ผมสาบาน"
โห้หลีเฉินเอ่ย "อาจจะมีสาเหตุมาจากบ่อน้ำพุร้อน มันทำปฏิกิริยาต่อต้านกับหวงต่าน น่าจะให้ผลพร้อมกับดอกหวงต่านส่วนหนึ่ง ผมแช่อยู่ในนั้นสามวัน โดยพื้นฐานแล้วสามารถควบคุมพิษในร่างกายผมได้แล้ว"
ดังนั้นก็หมายความว่า ตอนนั้นเธอก็ตั้งครรภ์แล้ว
และยังเป็นเด็กที่แข็งแรงคนหนึ่ง
เหตุผลนี้ทำให้เย้นหว่านเชื่อได้บ้างแล้วไม่มากก็น้อย เธอคว้ามือโห้หลีเฉินเอาไว้แน่น เอ่ยด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความจริงจัง
"ถ้าอย่างนั้นคุณรับประกันไหมว่าไม่ได้ปิดบังเรื่องอะไรกับฉัน สิ่งที่พูดกับฉันล้วนเป็นความจริงร้อยเปอร์เซ็นต์"
เห็นท่าทางระมัดระวังของเย้นหว่านแล้ว โห้หลีเฉินก็เอ็นดูและสงสารอย่างพูดไม่ออก
ถ้าหากไม่ใช่เพราะเขา ทำไมเธอถึงยังไม่ทันจะได้ดีใจเรื่องที่ตั้งครรภ์ ก็ต้องกระสับกระส่ายอกสั่นขวัญแขวนแล้ว
"สิ่งที่ผมพูดล้วนเป็นความจริง ไม่มีเรื่องอะไรปิดบังกับคุณ ลูกของพวกเราแข็งแรงมาก"
คำสุดท้ายนั้นเหมือนกับการยืนยันความสุข แต่ละคำล้วนกระทบลงที่หัวใจของเย้นหว่าน กลายเป็นน้ำตาลหอมหวาน
เธอแสบจมูกขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าอยากจะหัวเราะหรือร้องไห้
มือเรียวสั่นเล็กน้อยขณะที่ลูบไปบนหน้าท้องตัวเอง เรียบแบนเหมือนกับในตอนแรก ทำให้เธอไม่กล้าที่จะเชื่อว่าด้านในนั้นมีเด็กน้อยอยู่คนหนึ่ง
แต่เธอกลับรู้สึกได้ถึงการคงอยู่ของเด็กน้อยผ่านผิวหนัง
หัวใจเย้นหว่านอ่อนยวบทันที
เด็กคนนี้เป็นของล้ำค่าที่สวรรค์ประทานมาให้
ให้ชีวิตของเธอมีคนสำคัญเพิ่มมากขึ้นอีกคนหนึ่ง มีสีสันงดงามเพิ่มมากขึ้น และทำให้อาการป่วยของโห้หลีเฉินดีขึ้น เป็นกระสายยาที่จะช่วยให้โห้หลีเฉินรอดชีวิตได้จริง
รอถึงวันที่เด็กถือกำเนิดออกมา โห้หลีเฉินก็จะกลับมาสุขภาพแข็งแรงดังเดิม และไม่ต้องหวาดกลัวช่วงเวลาสามปีที่ถูกจำกัดเอาไว้อีก
พวกเขาสามคนก็จะเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบและมีความสุข
"โห้หลีเฉิน ฉันรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความจริง เหมือนกับกำลังฝันอยู่"
โห้หลีเฉินกอดเธอ จับมือของเธอเอาไว้แน่นกลางฝ่ามือ
เขาเอ่ยเสียงเข้ม "เย้นหว่าน พวกเราจัดงานแต่งงานตามกำหนดระยะเวลาเดิมเถอะ"
งานแต่งงาน
หัวใจเย้นหว่านสั่นไหว
เดิมเธอกับโห้หลีเฉินปรึกษาหารือและตกลงทุกอย่างกันเรียบร้อยแล้วว่าต้องจัดเตรียมงานแต่งงานแล้ว งานแต่งถูกกำหนดไว้ที่วันที่ 11 พฤศจิกายน
แต่ใครจะคาดเดาได้ว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นกะทันหัน หยูฉู่สองแตกหักกับตระกูลเย้น ไม่ตายไม่เลิกรา
ก่อนหน้านี้การจัดเตรียมทุกสิ่ง เรื่องการแต่งงาน ก็กลายเป็นเพียงแค่ความว่างเปล่า พังทลายลงแล้ว
เย้นหว่านนึกว่างานแต่งงานของพวกเขา เกรงว่าจะไม่สามารถเป็นไปได้ในระยะเวลาอันสั้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...