สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 963

ที่กู้จื่อเฟยคิดไม่ถึงก็คือ การรอนี้ จะรอถึงห้าหกชั่วโมง จนฟ้ามืดแล้วเธอยังไม่เห็นเย้นโม่หลินออกมาจากประตูบานนั้นเลย

ระหว่างนี้ เธอก็ได้รับวีดิโอของเย้นหว่านอีกครั้ง

เธอได้แต่โกหกว่าตอนนี้เย้นโม่หลินกำลังรับมือกับเรื่องยุ่งยากเสร็จแล้วจะติดต่อไป แล้วพูดเลอะเทอะกับเย้นหว่านไปแบบนั้น

แต่เวลายิ่งนานขึ้นเรื่อยๆ เธอมองประตูบานนั้นมีคนเข้าๆ ออกๆ เป็นครั้งคราว แต่มีแค่เย้นโม่หลินเพียงคนเดียวที่ไม่ได้ออกมาและความอดทนของกู้จื่อเฟยค่อยๆ หมดลงช้าๆ

เธอก็ยิ่งรู้สึกว่า ที่ชายวัยกลางคนบอกว่าเย้นโม่หลินจะแบ่งเวลาออกมาเดิน ก็โกหกเธอทั้งนั้น

เป็นไปได้ว่า พอเย้นโม่หลินทำงานแล้วก็จะไม่รู้วันรู้คืน และไม่พักผ่อนเลยก็เป็นได้

และเป็นไปได้ว่า ต่อให้เย้นโม่หลินจะพัก เขาก็ไม่เดินออกมาข้างนอก แค่นอนคว่ำลงบนโต๊ะสักครู่หนึ่งหรือเดินอยู่ในห้องเท่านั้น

ดังนั้นไม่ว่าเธอจะรอนานแค่ไหน ก็อาจไม่ได้เจอเย้นโม่หลินออกมาจากห้อง

ในที่สุดกู้จื่อเฟยก็ไม่สามารถระงับเปลวไฟในอกของเธอได้

ถ้าเธอรอต่อไป เธอก็คงจะเป็นคนโง่แล้วล่ะ

กู้จื่อเฟยสีหน้ามืดหม่น เธอสาวเท้าเดินไปยังห้องห้องนั้น

ที่ประตูมีบอดี้การ์ดสองคนเฝ้าอยู่ เมื่อเห็นกู้จื่อเฟยเดินมาก็ตำหนิอย่างเย็นชาทันที

"ที่นี่คนนอกห้ามเข้า ไปซะ"

ไล่เธอไปอีกแล้ว

กู้จื่อเฟยเหลืออดแล้วพูดขึ้นเสียงดัง

"ฉันคือแฟนของเย้นโม่หลิน กู้จื่อเฟย ฉันอยากเจอแฟนของฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะเข้าไป"

บอดี้การ์ดได้ยินดังนั้นและเห็นสีหน้าของกู้จื่อเฟยเปลี่ยนไป

สีหน้ายิ่งมีความเหยียดหยามมากขึ้นและความรังเกียจอย่างไม่พึงประสงค์

"เธอเข้าไปไม่ได้"

คำพูดที่เย็นชาและแข็งกระด้างที่ปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา ไม่แม้แต่จะถามหาเหตุผล

กู้จื่อเฟยสีหน้ามืดหม่น

สองวันมานี้เธอได้รับการปฏิบัติแบบนี้มาพอแล้ว และก็รู้ว่าไม่ว่าเธอจะพูดยังไง พวกเขาก็ไม่มีทางให้เธอผ่านเข้าไป

เธอจึงไม่พูดอะไรทั้งนั้นแล้วเดินตรงไปข้างในเสียเลย

บอดี้การ์ดยื่นมือออกมาจะขวางเธอไว้อย่างรวดเร็ว "เธอเข้าไปไม่ได้ อย่าโทษเราที่หยาบคาย...."

คำพูดยังไม่ทันจบ กู้จื่อเฟยก็หลบอย่างคล่องแคล่ว แล้วถีบประตูเปิดเข้าไป

เสียง "ปัง" ดังขึ้น ประตูห้องชนเข้ากับผนัง

ในห้องหนังสือขนาดใหญ่ คนกลุ่มหนึ่งที่กำลังชุลมุนกันอยู่หันมองมาทางประตูอย่างประหลาดใจ

ชายวัยกลางคนที่พูดคุยกับกู้จื่อเฟยก่อนหน้านี้ อ้าปากต่อว่าทันที

"เธอทำอะไร? ที่นี่ใช่ที่ที่เธอจะมาอวดดีได้หรือยังไง?

ใครมาจับเธอโยนออกไปให้ที"

"หลีกไปให้พ้น!"

กู้จื่อเฟยผลักบอดี้การ์ดที่ขวางอยู่ข้างหน้าออกแล้วพุ่งเข้าไปในห้องหนังสือทันที

เธอรีบมองไปรอบห้องหนังสืออย่างรวดเร็ว ใบหน้างดงามนั้นยิ่งหม่นและมืดทะมึนลงเรื่อยๆ

ในห้องหนังสือมีคนมากมาย ในมือของแต่ละคนล้วนถือสิ่งของหรือคอมพิวเตอร์เอาไว้ เห็นได้ว่ากำลังยุ่งมากจริงๆ

แต่คนเยอะขนาดนี้ ภายในกลับไม่ใช่คนที่เธอต้องการตามหาเลยสักคน

เย้นโม่หลินไม่อยู่ที่นี่

ไฟแห่งความโกรธเกรี้ยวในอกของกู้จื่อเฟยโหมกระหน่ำ เธอมองชายวัยกลางคนอย่างเดือดดาล

"คุณหลอกฉัน?!"

ชายวัยกลางคนมีสีหน้าผวาไปชั่วขณะ ต่อจากนั้นเขาก็เผยสีหน้าโหดเหี้ยมออกมาทันที

เขาเอ่ยต่อว่าอย่าไม่ปิดบังแม้แต่น้อย

"หลอกเธอแล้วมันยังไง? เธออยากพบคุณชายเย้นงั้นเหรอ ไม่มีทาง!"

นี่มันจงใจกลั่นแกล้งเธอนี่

กู้จื่อเฟยโกรธจนอยากจะฆ่าคน