สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 992

กู้จื่อเฟยกุมขมับของเธอแล้วพูดว่า "ป่ายฉี นายไม่รู้ว่าเรื่องราวมันรุนแรงแค่ไหน ฉันถูกเจียงเป้ยนีใส่ร้าย เพื่อให้พี่เย้นเห็นฉันและชิวเจ๋อนอนด้วยกัน แต่ในความเป็นจริงแล้วฉันกับชิวเจ๋อไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น เป็นชิวเจ๋อที่สะเดาะกุญแจด้วยลวด พังประตูเข้ามาทำหยาบคายใส่ฉัน ฉันบริสุทธิ์นะ ฉันอยากอธิบายกับพี่เย้น อธิบายให้เข้าใจ ก็ไม่เป็นไรแล้ว"

ป่ายฉีมองกู้จื่อเฟยอย่างตกใจ เขาไม่คิดมาก่อนว่าสาเหตุที่ทำให้เย้นโม่หลินน่าดำคร่ำเครียด จะเป็นเรื่องนี้เสียได้

เขาลูบคาง ก่อนจะได้ข้อวินิจฉัย

"ที่แท้แล้วพี่ใหญ่ก็มีตอนที่หึงอย่างบ้าคลั่ง"

กู้จื่อเฟย "......"

เธอขมวดคิ้วอย่างกังวล แต่ป่ายฉียังคงดูใจเย็น

จริงที่ ผูกมิตรอย่างไม่ระวัง จุดสำคัญจะทำให้คนโกรธ

กู้จื่อเฟยอดทน "ดังนั้นให้ฉันรีบเข้าไปเถอะ ฉันเข้าไปก็โอเคแล้ว"

"ไม่ได้"

ป่ายฉียังคงปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

กู้จื่อเฟยระเบิดออกมา "ทำไมละ? นายรู้ต้นสายปลายเหตุแล้ว นายช่วยฉันไม่ได้เหรอ?"

"ทำไมผมต้องช่วยคุณ?"

ป่ายฉีมองกู้จื่อเฟยอย่างรังเกียจ "คุณโชว์ความรักให้ผมเห็นเยอะขนาดนั้น ผมจะให้พี่ใหญ่ลองหึงบ้างจะเป็นไรไป? ยุติธรรมดี"

มีความสุขมาก

เปลี่ยนอาหารสุนัขเป็นน้ำส้มสายชูแทน และรสชาติคงเปรี้ยวซู่ซ่า

แถมคนอย่างเย้นโม่หลิน ที่เขาหึงเป็นเรื่องที่หาได้ยากในร้อยปี บางครั้งลองหึงดู อาจจะช่วยพัฒนาความฉลาดทางอารมณ์และเข้าใจว่าความรักยังมีอยู่ในโลก

มิฉะนั้นทุกอย่างจะราบรื่นเกินไป เขาไม่รู้ว่าเมียตัวเองมาด้วยตัวเอง

กู้จื่อเฟยจะไปทันคนมากแผนการอย่างป่ายฉีได้ที่ไหน ทำได้เพียงขมวดคิ้ว เธอแทบจะบ้าไปแล้ว

ป่ายฉีนี่ไม่ชอบเธอเป็นไปตามคาด เขาไม่ถูกกับเธอ

ดูท่า จะใช้ไม่อ่อนไม่ได้แล้ว

กู้จื่อเฟยหันหลังอย่างเร็ว และเดินไปทางโต๊ะ ก่อนจะหยิบมีดปอกผลไม้ออกมา แล้วจ่อไปที่คอของตัวเอง

เธอพูดเสียงดังว่า "ป่ายฉี ตอนนี้นายต้องให้ฉันผ่านไป ไม่อย่างนั้นฉันจะตายตรงหน้านาย"

ป่ายฉีตะลึงไปนิด มองไปยังท่าทางที่พร้อมตายไปด้วยกันของกู้จื่อเฟยอย่างประหลาดใจ

ท่าทางนั่น มันช่างดูองอาจห้าวหาญ

ป่ายฉีกล่าวเสียงเบา "คุณตายแล้ว ผมจะบอกกับพี่ใหญ่ให้ ว่าคุณฆ่าตัวตายเพราะกลัวบาปที่นี่"

กู้จื่อเฟย "......"

"ป่ายฉี! นายมีความแค้นกับฉันใช่ไหม!"

ป่ายฉียิ้ม "พวกไม้ป่าเดียวกันบนโลก ควรถูกเผาจนตาย"

กู้จื่อเฟยไม่มีแรงแม้แต่จะถือมีด

เธอเหนื่อยและทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง แม้แต่แรงที่จะด่าป่ายฉีเธอยังไม่มี

เมื่อป่ายฉีเห็นกู้จื่อเฟยหยุดนั่งแล้ว เขาจึงถอยหลังไปสองก้าว และนั่งลงตรงบันไดด้วยท่าทางสบายๆ

ท่าทางกึ่งนอน ไม่ต้องพูดว่ามันฟินแค่ไหน

เขามองไปที่กู้จื่อเฟยอย่างคิดใคร่ครวญ ไม่นานนัก เขาก็พูดเสียงเบาว่า

"คุณอยู่ที่นี่มานานเท่าไหร่แล้ว?"

กู้จื่อเฟยก้มหน้าลงทั้งน้ำตา และไม่คิดที่จะสนใจเขา

ตอนนี้เธอเศร้ามาก เธอดูเหมือนคนที่อยากคุยเล่นมากไหม?

ป่ายฉียิ้มอย่างสบายๆ "อยู่ที่นี่มานานแล้ว ไม่รู้เหรอว่าตึกเล็กนี่มีทางเข้ากี่ทาง?"

มีทางเข้ากี่ทาง?

กู้จื่อเฟยนิ่งงัน ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้น

จริงสิ ป่ายฉีกำลังเฝ้าทางเข้าของบันไดห้องโถงใหญ่ แต่ด้านหลังตึกเล็กยังมีบันไดเล็กๆ อยู่!

เธอเข้าประตูหน้าไม่ได้ ก็ไปเข้าทางประตูหลังเสียสิ

และความหมายของป่ายฉี คือเขาไม่สนประตูหลัง

กู้จื่อเฟยกระโดดขึ้นมาจากพื้นอย่างดีใจ "ป่ายฉี ฉันเพิ่งรู้ แม้นายจะปากไม่ดี แต่นายก็เป็นคนดีคนหนึ่ง"

หลังจากพูดจบ เธอก็รีบวิ่งออกไปด้านนอก ไปยังบันไดเล็กประตูหลัง