สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1018

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด ในที่สุดเย่จิ่งหลานก็ค่อยๆ ตื่นขึ้นมา

ทันทีที่ลืมตาขึ้นก็เห็นหวังซุ่นกระอักเลือดออกมาจากปาก

“หวังซุ่น หวังซุ่น!”

เย่จิ่งหลานพยุงหวังซุ่นขึ้นมา

หัวใจของเขาเต้นแผ่วเบา ดูเหมือนว่าจะยังสามารถช่วยชีวิตได้

เย่จิ่งหลานรู้ว่าอุปกรณ์ทางการแพทย์ของตัวเองไม่มีประโยชน์กับเขา จึงไม่ยอมให้เปลืองแรง หยิบขวดน้ำพุวิญญาณของอินชิงเสวียนขึ้นมาหนึ่งขวด บีบปากของหวังซุ่นให้อ้าออก แล้วให้เขาดื่ม

ประมาณสิบห้านาที ในที่สุดหวังซุ่นก็ลืมตาขึ้นมา เมื่อเห็นชายหนุ่มรูปหล่อตรงหน้า ก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงไปชั่วขณะ

เขาพึมพำ “ท่านคือ...ยมบาลหรือ ที่แท้ยมบาลก็รูปงานเพียงนี้...”

เย่จิ่งหลานเอื้อมมือไปตบหัวเขา

“ยมบาลบ้านพ่องเจ้าน่ะสิ เจ้าจำข้าไม่ได้รึ”

ขณะที่ฝ่ามือฟาดลงไป เย่จิ่งหลานก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

มือนี้...ดูเหมือนจะใหญ่ขึ้นกว่าเดิมมาก

จากหางตาของเขา จู่ๆ ก็มองเห็นร่างกายที่เปลือยเปล่าของตัวเอง ดูเหมือนว่ามีบางอย่างกลับมาเป็นขนาดปกติ จึงอดไม่ได้ที่จะตกใจ

“โอ้โห!”

เย่จิ่งหลานวิ่งออกจากห้องรับแขกเล็กๆ อย่างรวดเร็วราวพายุ หากระจกมาส่องดู

เมื่อเห็นชายหนุ่มรูปงามในกระจกก็ตกตะลึงอีกครั้ง

ตอนนี้เขาอายุประมาณสิบหกสิบเจ็ดปี โตเป็นหนุ่มเต็มวัยแล้ว

เมื่อมองดูร่างกายที่มีสีผิวสม่ำเสมอนี้ เย่จิ่งหลานก็อดไม่ได้ที่จะโพสท่า แม่งเอ้ย ได้รับผลลดีที่คาดไม่ถึง นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยนึกเคยฝันมาก่อน!

นี่เป็นการเดินทางข้ามภพที่สมบูรณ์แบบหรือเปล่า แค่ให้ฐานะตำแหน่งกับเขาแล้วจะมีประโยชน์อะไร คราวนี้ได้ใช้ความเป็นบุรุษเต็มที่แล้ว

เย่จิ่งหลานมองใบหน้าของเขาด้วยความหลงใหล แล้วพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“หล่อ หล่อจริงๆ!”

ตามที่คาดไว้ หน้าตานั้นขึ้นอยู่กับยีน เสวียนเจินไต้ซือกับแม่ของเจ้าของร่างเดิมต่างก็หน้าตาดี ลูกชายจึงโดดเด่นเช่นกัน

เขาแลกชุดเสื้อคลุมที่คล้ายกับชุดของราชวงศ์ต้าโจวมา สีน้ำเงินและสีขาวของเสื้อคลุมให้ความรู้สึกถึงศักดิ์ศรีของราชวงศ์ทันทีที่เขาสวม

“สมบูรณ์แบบ!”

เย่จิ่งหลานดีดนิ้วตัวเองในกระจกอย่างมีความสุข ทันใดนั้นก็นึกถึงโมริตะคาวาสึบาเมะ จึงวิ่งกลับไปราวกับสายลม

หวังซุ่นยังคงนอนอยู่บนพื้น ดวงตาปิดลงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเขาหมดสติหรือหลับอยู่ เมื่อเงยหน้าขึ้น เขาพบว่าคาวาสึบาเมะโมริตะยังคงถูกแขวนติดอยู่บนผนัง รูปร่างที่ขาวๆ อ้วนท้วนสมบูรณ์ของเขา เป็นเหมือนส้ม ที่หลังจากปอกเปลือกออกแล้ว ก็ทั้งเหี่ยวทั้งเฉา

เขาเดินไปตบหน้าโมริตะคาวาสึบาเมะ

หลังจากนั้นไม่นาน โมริตะคาวาสึบาเมะก็ลืมตาขึ้นมา

“เจ้า เจ้ายังไม่ตายหรือ”

ดวงตาเป็นสีแดงเลือดและแดงก่ำ

เขาเห็นฉากที่เย่จิ่งหลานเปลี่ยนไขกระดูกใหม่ ย่อมจำได้อยู่แล้ว

“ต้องขอบคุณเจ้า ข้ายังมีชีวิตอยู่จริงๆ”

เขายื่นมือออกไปจับไหล่ของโมริตะคาวาสึบาเมะ มีเสียงดังกึกเบาๆ ไหล่ของเขาก็จมลงและถูกบดขยี้ทันที

“โอ๊ย”

โมริตะคาวาสึบาเมะกรีดร้องออกมา

“เจ้าบอกว่าจะ ไม่ฆ่าข้า ไม่อย่างนั้นเจ้าจะไม่ได้ตายดี”

เย่จิ่งหลานยกมุมปากขึ้น เป็นรอยยิ้มมีเสน่ห์ชั่วร้ายบนใบหน้าหล่อเหลา

“ข้าบอกว่าจะไม่ฆ่าเจ้า แต่ข้าไม่ได้บอกว่าจะไม่ตีเจ้า”

เขากำหมัด แล้วต่อยที่หน้าอกของโมริตะคาวาสึบาเมะ โมริตะคาวาสึบาเมะพ่นเลือดออกมาเต็มปากทันที

เย่จิ่งหลานหลบทันควัน พูดด้วยสีหน้ารังเกียจ “เจ้านี่มันน่าขยะแขยงจริงๆ กล้าทิ้งความโสมมไปทุกที่ในห้องรับรองของข้า ต้องโดนตี”

หลังจากตบไม่กี่ครั้ง ใบหน้าของโมริตะคาวาสึบาเมะก็เปลี่ยนรูปไป