สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1020

หลังจากผ่านอุทยานหลวงแล้ว เฟยมั่วก็ส่งเสียงฟู่ยาวออกมา แล้วหันหลังกลับด้วยตัวเอง

“หยุด~”

เย่จิ่งอวี้เอื้อมมือออกไปดึงสายบังเหียน

เฟยมั่วร้องไม่หยุด เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้ว เดิมทีเขาฝึกมันให้เชื่องมาหลายปีแล้ว ไม่เคยฝ่าฝืนคำสั่งเลย แต่วันนี้กลับไม่ปกติ

เย่จิ่งอวี้จึงปล่อยบังเหียนดูว่ามันต้องการทำอะไร

สิบอึดใจต่อมา เฟยมั่วก็มาถึงหน้าคอกม้า ม้าตัวหนึ่งที่ขาวราวกับหิมะก็สบตาเย่จิ่งอวี้

แผงคอของม้าตัวนี้สว่างราวกับสีเงิน ดวงตาเหมือนเสือ มีกำลังวังชายิ่งนัก กีบใหญ่เท่าชาม สุขุมเยือกเย็นดั่งท่อนเสา ช่างเป็นม้าเทพที่ไม่มีใครเทียบได้!

จู่ๆ เย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกว่าดวงตาของเขาสว่างขึ้น มีม้าขาวรูปงามเช่นนี้ปรากฏตัวในวังตั้งเมื่อใด

เฟยมั่วได้พาเย่จิ่งอวี้วิ่งมถึงม้าขาวแล้ว พวกมันสนิทสนมกันมาก

เมื่อขันทีดูแลม้าหลวงได้ยินเสียงร้องของเฟยมั่ว ก็รีบวิ่งออกไปทั้งหมด

“กระหม่อมถวายบังคมฝ่าบาท”

“ทุกคนลุกขึ้นเถอะ ม้าตัวนี้เข้ามาในวังเมื่อไหร่”

เย่จิ่งอวี้ถือบังเหียนขี่ม้าไว้ในมือ แล้วชี้ไปที่ม้าตัวสีขาว

หัวหน้าขันรีบก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า “ทูลฝ่าบาท นี่คือม้าที่เจียงวูจัดหามาให้ ทรงประทานชื่อว่าหนิงซวง”

“เจียงวู? หนิงซวง?”

เย่จิ่งอวี้มองไปที่ม้าขาวตรงหน้าแล้วพึมพำ

เขาจำไม่ได้เลย แต่ม้าตัวนี้เข้ากันกับเฟยมั่วของเขาได้อย่างดี

รูปงามเช่นเดียวกัน แข็งแรงเช่นเดียวกัน แค่มองแวบเดียวก็บอกได้เลยว่าไม่ธรรมดา

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงไป๋เสวี่ยที่เก็บมาในอดีต เขาไม่ได้เห็นสุนัขตัวนั้นมาหลายวันแล้ว หรือว่าขันทีน้อยเหล่านั้นปล่อยให้หายไปแล้ว

“เจ้า ไปตามหลี่เต๋อฝูมาให้ข้า”