สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1520

อินชิงเสวียนค่อนข้างรู้สึกตื่นเต้น นับจากการแจกจ่ายตำราไปจนถึงการก่อตั้งโรงเรียนสอนการต่อสู้ ก็ผ่านมาหนึ่งปีแล้ว แม้ว่าเวลาจะฉุกละหุกไปบ้าง แต่ถ้าเทียบกับบทกวีและบทเพลงที่น่าเบื่อก่อนหน้านี้ ก็ถือว่าเพิ่มพูนความรู้มากพอสมควร

แต่หากต้องการให้มีการศึกษาภาคบังคับเหมือนในยุคสมัยใหม่ รวมถึงมีการเรียนแบบมหาวิทยาลัย เกรงว่าจะต้องใช้เวลาหลายปี

โชคดีที่ฮ่องเต้สนับสนุนนาง ไม่ว่าจะใช้เวลานานเท่าใดก็ตาม นางก็เต็มใจที่จะลองดู

“เช่นนั้นก็ยอดไปเลย ข้ารอไม่ไหวแล้ว เพียงแต่ใกล้จะสิ้นปีแล้ว ทำไมไม่จัดสอบหน้าพระที่นั่งหลังวันตรุษล่ะ จะได้ให้เหล่าบัณฑิตได้สนุกสนานกับครอบครัวในวันตรุษให้เต็มที่”

เย่จิ่งอวี้พยักหน้าเห็นด้วย

“เสวียนเอ๋อร์พูดมีเหตุผล พรุ่งนี้ข้าจะเขียนโองการขึ้นใหม่ ให้สอบระดับเขตก่อน จากนั้นสอบระดับมณฑล ส่วนการสอยระดับอื่นไว้ค่อยดำเนินการหลังวันตรุษ”

อินชิงเสวียนคลี่ยิ้ม

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”

“ปากเล็กๆ เต็มไปด้วยน้ำผึ้ง ขอข้าชิมหน่อย”

อินชิงเสวียนปิดปากของเขาทันที

“ข้าจะลุกจากเตียงแล้ว”

เย่จิ่งอวี้กอดนางไว้แน่นกึ่งบังคับ

“ไม่ได้ ข้าบอกแล้ว วันนี้ให้นอนบนเตียง”

อินชิงเสวียนดิ้นไม่หลุด จึงต้องยอมแพ้ ถึงอย่างไรก็ใช้วรยุทธ์กับเขาไม่ได้

“ข้าไม่ต้องไปหาพี่รองของข้าจริงๆ หรือ”

สำหรับสิ่งที่เขาพูดเมื่อคืนนี้ อินชิงเสวียนยังคงมีข้อสงสัยอยู่

“เชื่อข้าเถอะ ภายในสิบวัน ข้าจะทำให้เจ้าเห็นความจริงชัดเจน ดีหรือไม่”

อินชิงเสวียนตอบอือเบาๆ

“เรื่องนี้ท่านพูดเองนะ ถ้าทำไม่ได้ ข้าจะไม่ปล่อยท่านไปแน่”

เย่จิ่งอวี้ยกมุมริมฝีปากขึ้น ยิ้มอย่างคลุมเครือ

“ถ้าทำไม่ได้ เสวียนเอ๋อร์จะลงโทษข้าเหมือนเมื่อคืนนี้รึ”

อินชิงเสวียนต่อยเขาเบาๆ

“ท่านฝันไปเถอะ”