สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1539

ตำหนักจินอู๋

อินชิงเสวียนอดทนต่อความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาราวกับกระแสน้ำ แต่ไม่กล้าโคจรกำลังภายในต้านทานไว้ เพราะกลัวว่าจะทำร้ายลูกของนาง

เมื่อเห็นนางกัดริมฝีปากล่างแน่น มีเหงื่อไหลอาบหน้า หัวใจของเย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกเหมือนถูกมีดคมๆ นับพันทิ่มแทง รู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่ง

“ต้องทำอย่างไรถึงจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของฮองเฮาได้ ต้องปล่อยให้นางเจ็บปวดทนทุกข์เช่นนี้หรือ”

หมอตำแยกล่าวอย่างกล้าหาญว่า “สตรีคลอดบุตรก็เป็นเช่นนี้เพคะ อดทนไว้ แล้วจะดีเอง”

เย่จิ่งอวี้พูดด้วยความโกรธ “ฮองเฮาของข้าจะเทียบได้กับสตรีทั่วไปได้อย่างไร รีบหาทางบรรเทาความเจ็บปวดของฮองเฮาเดี๋ยวนี้”

“ข้าไม่เป็นไร อาอวี้ออกไปก่อนเถอะ!”

เสียงของอินชิงเสวียนนั้นอ่อนแรง แม้จะเป็นสามีภรรยากัน แต่ถูกเห็นเข้าในสถานการณ์เช่นนี้ก็น่าอายอยู่เหมือนกัน

เย่จิ่งอวี้เดินก้าวเดียวก็ไปถึงเตียง จับมือของนางแน่นๆ แล้วพูดอย่างกระวนกระวายใจ “ข้าไม่วางใจ มีวิธีถ่ายทอดความเจ็บปวดให้ข้าได้ไหม เจ้าอยู่กับลั่วสุ่ยชิงมานานแล้ว ไม่ได้เรียนวิชาอาคมอะไรจากนางบ้างหรือ”

อินชิงเสวียนเจ็บปวดเจียนตายอยู่แล้ว เมื่อได้ยินคำนี้ก็ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี จากนั้นนางก็รู้สึกซาบซึ้งใจมาก ผู้ชายตรงหน้าของนาง รักนางด้วยใจจริง

นางโคจรกำลังภายใน ทำให้ใบหน้ามีเลือดฝาดขึ้นเล็กน้อย

นางจับมือใหญ่ที่เห็นข้อนิ้วชัดเจนของเย่จิ่งอวี้ จูบหลังมือเขาเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสงบที่สุด “ไม่ได้เจ็บขนาดนั้นแล้ว ภูเขาดาบทะเลเพลิงเราก็ผ่านมาด้วยกันได้ แค่คลอดบุตร มันไม่ได้อันตรายอย่างที่อาอวี้คิดหรอก มีท่านอยู่ด้วย พวกนางยิ่งทำตัวไม่ถูก ข้าก็รู้สึกไม่สบายใจเลย”

เย่จิ่งอวี้หันกลับมา ก็เห็นหมอตำแยทุกคนในห้องมองเขาอย่างประหม่า คิ้วที่เหมือนดาบขมวดมุ่นน้อยๆ

“งั้น...ข้าจะรอที่ประตู ถ้าเสวียนเอ๋อร์รู้สึกไม่ดี ให้เรียกข้าทันทีนะ”

“ทราบแล้ว”

หลังจากที่เย่จิ่งอวี้จากไป ในที่สุดอินชิงเสวียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่าให้ความเจ็บปวดกลับมาอีกเลย

นางไม่กล้าที่จะกรีดร้อง เพราะกลัวว่าเย่จิ่งอวี้จะบุกเข้ามา จึงได้แต่กัดมุมปากอย่างแรง บรรดาหมอตำแยก็รู้สึกสงสารยิ่งนัก แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไปเช่นกัน

ทุกคนในห้องต่างทำหน้าที่ของตนอย่างเงียบเชียบ และเสียงเดียวที่ดังก้องหู คือเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบของทุกคน

การคลอดบุตรครั้งนี้เป็นช่วงที่เงียบสงบที่สุดในการคลอดบุตรในวังหลวงต้าโจว