สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1021

เย่จิ่งอวี้โกรธจนแค่นเสียงเฮอะออกมา เขาใช้แส้ม้าตีไหล่ของหลี่เต๋อฝูด้วยแรงที่ไม่เบาไม่หนัก

“บ่าวสุนัข คำพูดนี้เจ้าก็เชื่องั้นหรือ”

หลี่เต๋อฝูเหงื่อออกราวกับสายฝน แต่ทำได้เพียงกัดฟันพูดว่า “ชาวบ้านมักมีคำพูดว่าสัตว์เลี้ยงแทนคุณ ไป๋เสวี่ยได้รับการช่วยเหลือจากฝ่าบาท ในใจย่อมมีความกตัญญูเป็นล้นพ้น ครั้นเห็นว่าฝ่าบาทประชวรล้มหมอนนอนเสื่อ ไหนเลยจะไม่ร้อนใจ ฉะนั้น...จึง...”

เย่จิ่งอวี้แค่นเสียงหึ แล้วพูดว่า “ฉะนั้นจึงไปหายามาให้ข้าอย่างนั้นสิ แล้วยาล่ะอยู่ที่ไหน”

“เอ่อ...คงเป็นเพราะหนทางยาวไกล นายท่านไป๋เสวี่ยจึงยังไม่กลับมา”

จากหางตาหลี่เต๋อฝูสามารถมองเห็นเม็ดเหงื่อที่ตกลงมาจากหน้าผาก ซึมเข้าไปในหินกรวดบนพื้นอย่างไร้สุ้มเสียง

เสียงของเย่จิ่งอวี้เย็นชา

“หลี่เต๋อฝู เจ้ายังกล้าโกหกข้ารึ หรือเจ้ากินดีหมีหัวใจเสือเข้าไป?”

เสียงตวาดทุ้มลึก ทำให้หลี่เต๋อฝูตกใจจนสะดุ้ง

พูดซ้ำๆ “กระหม่อมมิกล้า กระหม่อมมิกล้า เป็นพวกกระหม่อมที่ป้องกันหละหลวม ถึงทำให้นายท่านไป๋เสวี่ยวิ่งออกจากวัง กระหม่อมยินดีรับโทษทัณฑ์ทุกอย่าง หวังว่าฝ่าบาทจะเมตตา เว้นโทษประหารชีวิตให้กระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อมองดูปลาไหลเฒ่าที่กะล่อนเอาตัวรอดได้อย่างลื่นไหลนี้ เย่จิ่งอวี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ เขายกแส้ม้าขึ้นมา แต่สุดท้ายก็ตัดใจฟาดแส้ไม่ได้

แต่จะปล่อยไปเช่นนี้ไม่ได้ ต้องให้เขาได้ทนทุกข์ทรมานสักหน่อย จะได้รู้จักหลาบจำบ้าง

“ในเมื่อเจ้าขอรับโทษ งั้นข้าจะช่วยให้เจ้าสมหวัง ตั้งแต่วันนี้ เจ้าจะไปเป็นคนเทกระโถน เมื่อใดที่จำได้ว่าไป๋เสวี่ยไปที่ใด ค่อยกลับมาหาข้า”

หลังจากที่เย่จิ่งอวี้พูดจบก็กระโดดขึ้นหลังเฟยมั่ว กระตุ้นท้องม้า แล้วทะยานพุ่งออกไปทางประตูจิ้งอัน

หลี่เต๋อฝูถอนหายใจด้วยความโล่งอก พูดเสียงดัง “กระหม่อมขอบพระทัยฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”