สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1022

ในเวลานี้ เย่จิ่งอวี้ได้ออกจากวังไปแล้ว

เขาได้ออกคำสั่งเด็ดขาด ผู้ใดก็ห้ามติดตามไป ฉินเทียนและคนอื่นๆ ย่อมไม่กล้าฝ่าฝืนเป็นธรรมดา

ตลอดทางขี่ม้าไปอย่างอิสระไร้จุดหมาย สัมผัสถึงชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คน อารมณ์ก็ค่อยๆ สงบลง

โดยที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัว เขาได้ผ่านตลาด มาถึงหน้าวัดที่เคยถูกโจมตีเมื่อยังเยาว์ ทันใดนั้นก็พบว่าสถานที่แห่งนี้ได้รับการบูรณะซ่อมแซม ตอนนี้ได้กลายเป็นอารามเต๋า นามว่าอารามซ่างชิงกวน

ข้างในนั้นเหมือนจะมีการเทศนาอยู่ เย่จิ่งอวี้ยืนฟังอยู่ที่หน้าประตูครู่หนึ่ง จากนั้นก็ผูกเฟยมั่วไว้ที่ประตู แล้วค่อยๆ เดินเข้าไป

พื้นที่ในห้องโถงไม่เล็ก เวลานี้มีชาวบ้านนั่งอยู่จำนวนมาก ตรงหน้าพวกเขามีชายชราผมขาวเคราขาวนั่งอยู่ ใบหน้าของคนผู้นี้ดูสงบ ดวงตาเป็นประกายลักษณะสำรวม สวมใส่ชุดนักพรตเต๋าผ้าหยาบสีเทา ปักรวบผมด้วยปิ่นไม้ ทำให้รู้สึกถึงความเป็นอมตะ

ด้านหน้าของเขามีนักพรตน้อยวัยเยาว์นั่งอยู่แปดคน คนเหล่านี้ล้วนแต่งกายด้วยชุดเก่าๆ เช่นกัน ชุดของบางคนยังมีรอยปะชุนด้วยซ้ำ พวกเขาแต่ละคนหลุบตาก้มหน้าต่ำ สีหน้าเคร่งขรึม ซึ่งความเคร่งขรึมนี้มิได้เกิดจากการเสแสร้งแกล้งทำ หากแต่มาจากธาตุแท้ภายใน เป็นที่น่าเคารพยำเกรง

เย่จิ่งอวี้เริ่มสนใจใคร่รู้ จึงไปหาที่นั่งที่หินก้อนหนึ่งด้านหลังชาวบ้าน ยกเสื้อคลุมขึ้นแล้วนั่งลง

ได้ยินนักพรตเต๋าชราพูดว่า “อันใจคน เป็นนายแห่งกาย วังแห่งวิญญาณ บ้านแห่งขวัญ ผู้ใดอยากดำรงซึ่งปัญจคุณะ ต้องไม่ปล่อยใจ สรรพสิ่งมีต้นกำเนิด ต้องเป็นไปตามวิถีแห่งสวรรค์ แม้นจักรวาลกว้างใหญ่ แต่ทัศนาได้เพียงฝ่ามือ แม้สรรพสิ่งมากล้น เกิดตายล้วนอนิจจัง...”

เย่จิ่งอวี้ฟังด้วยความสนใจ รู้สึกว่าคำพูดสั้นๆ ไม่กี่ประโยคนี้ เหมือนจะสอดคล้องกับหลักการอันยิ่งใหญ่จากสวรรค์

ทุกวันนี้ เขาสังเกตเห็นว่าวรยุทธ์ของเขาพัฒนาขึ้นมากกว่าเดิม แต่กลับรู้สึกเหมือนติดคอขวดอยู่เสมอ วันนี้เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ในหัวก็รู้สึกเหมือนเปิดโลกสว่างไสว

หัวใจคนเป็นนายของร่างกายอย่างแท้จริง เมื่อจิตใจมีสมาธิเท่านั้นกายใจจึงจะเข้มแข็งได้ ส่วนปัญจคุณะคือ ชีวิต วัตถุ กาล บุญคุณ และฌาน เป็นภาพรวมแต่ไม่ละเลยรายละเอียด มีจุดด่างพร้อยเล็กน้อยแต่ไม่สามารถบดบังจุดเด่น ซึ่งข้อสรุปก็เป็นเช่นนี้แล

เขาเร่งร้อนที่จะประสบความสำเร็จ จนจิตใจว่อกแว่ก รู้จักแต่ดึงดันไปข้างหน้าโดยไม่พะวงสิ่งใด ไม่สนใจที่จะเจาะลึกความจริงเบื้องหลังเลย

ทันใดนั้น เย่จิ่งอวี้ก็นึกออกโดยฉับพลัน เรียวตาหงส์ฉายแววยินดี