สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1019

ฮวาเชียนเข้าใจทันที ดวงตาแข็งกระด้าง ยื่นมือออกไปจับโมริตะคาวาสึบาเมะทันที

“โจรชาติสุนัข คุณชายเย่ฆ่าเจ้าไม่ได้ แต่ข้าทำได้”

นางไม่ได้พูดอะไรไร้สาระอีกต่อไป ใช้กระบี่แทงอกโมริตะคาวาสึบาเมะทันที

โมริตะคาวาสึบาเมะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เอื้อมมือออกไปคว้ากระบี่

เขากัดฟันกรอด พูดด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว “ได้ พวกเจ้ากล้าทำแบบนี้กับข้า ข้าจะทำให้พวกเจ้าไม่ได้ตายดี ความทุกข์ทรมานที่ข้าได้รับ พวกเจ้าต้องได้รับเช่นกัน โดยเฉพาะเจ้า”

เขาหันหน้ามา ‘มอง’ เย่จิ่งหลานด้วยเปลือกตาที่ไร้ลูกตา

เขาพูดเน้นทีละคำ “ข้าคือเหตุและผล ข้าคือกรรม เจ้าจะถูกตามล่าและเนรเทศโดยคำสั่งลงโทษอันชั่วร้าย!”

เลือดหยดหนึ่งกระทบหน้าผากของเย่จิ่งหลาน รวดเร็วราวกับสายฟ้า ก่อนที่เย่จิ่งหลานจะรู้ตัว เลือดก็ไหลซึมเข้าสู่ผิวหนังของเขาอย่างรวดเร็ว

ดูเหมือนว่าโมริตะคาวาสึบาเมะยังอยากพูดอยู่ แต่ฮวาเชียนได้เหวี่ยงกระบี่สับหัวของเขาแล้ว

เย่จิ่งหลานรู้สึกเย็นเฉียบที่ระหว่างคิ้ว เมื่อเอื้อมมือไปสัมผัสมัน ก็ไม่พบอะไรเลย

ฮวาเชียนมองตามสายตาของเย่จิ่งหลาน แต่ไม่เห็นเลือดหยดนั้น จึงถามด้วยความประหลาดใจ “มีอะไร”

เย่จิ่งหลานยิ้ม

“ไม่เป็นไร ท่านอาฮวาแน่ใจใช่ไหมว่าเขาตายแล้ว”

ฮวาเชียนก้มศีรษะลง พูดอย่างระมัดระวัง “ถูกตัดหัวขาดแล้ว คิดว่าคงไม่มีชีวิตอยู่แล้วล่ะ”

เย่จิ่งหลานกล่าวว่า “ฟันไปอีกหลายๆ กระบี่หน่อยก็ดี หลังจากรุ่งสาง เกาะตงหลิวจะถูกกวาดล้างจนหมด ไม่ว่าเด็กหรือแก่ ไม่ให้เหลือรอดแม่แต่คนเดียว”

“ทราบแล้ว”

ฮวาเชียนแทงอวัยวะสำคัญของโมริตะคาวาสึบาเมะมากกว่าสิบครั้ง จากนั้นจึงหยุด

“แต่เรื่องของเจ้า จะบอกกับทุกคนว่าอย่างไร”

“เรื่องนี้ท่านไม่ต้องห่วง ข้าจะอธิบายให้ฟังเอง ภายในสามวัน เราจะกลับไปที่เป่ยไห่”

หลังจากพูดจบ เย่จิ่งหลานก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง