สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1016

ทันทีที่โมริตะคาวาสึบาเมะเห็นหวังซุ่น เขาก็ด่าสาดเสียเทเสีย หวังซุ่นก็ไม่เกรงใจ พุ่งปราดเข้าไปต่อยเขาหลายครั้ง

“เจ้าหมาแก่ คนที่ทำร้ายอาจารย์ข้าต้องเกี่ยวกับเจ้า”

การต่อยเหล่านี้ไม่ทำให้โมริตะคาวาสึบาเมะรู้สึกเจ็บปวดหรือคันเลย แต่เป็นการดูถูกอย่างยิ่ง

เขาโกรธมากจนตาโปน ก่นด่าว่า “เจ้ามันคนทรยศบ้านเมือง”

เย่จิ่งหลานขัดจังหวะทั้งสองคน

“เอาล่ะ หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว จะถ่ายทอดวรยุทธ์อย่างไร ก็เร็วเข้า ความอดทนของข้ามีจำกัด ข้าไม่มีเวลาชักช้ากับเจ้า”

โมริตะคาวาสึบาเมะระงับความโกรธชั่วคราว มองเย่จิ่งหลานแล้วพูดว่า “เจ้าจะรับประกันอย่างไรว่าเจ้าจะปล่อยข้าไป”

เย่จิ่งหลานพ่นควันออกมา พูดอย่างใจเย็น “เจ้าต้องการหลักประกันอะไร สาบาน หรือเขียนเอกสารก็ได้ทั้งนั้น”

โมริตะคาวาสึบาเมะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นมาพร้อมกัน ก่อนอื่นเจ้าต้องสาบาน แล้วเขียนเอกสารสัญญาด้วย”

“ได้”

เย่จิ่งหลานชูสามนิ้วออกมา แล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “ข้าเย่จิ่งหลาน สัญญาว่าหลังจากที่ได้รับพลังแล้ว จะไม่ตามล่าโมริตะคาวาสึบาเมะอีกเลยชั่วนิรันดร์ ถ้าข้าผิดคำสาบาน ขอให้ไม่ตายดี”

หลังจากพูดจบ ก็หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากแขน เขียนคำเหล่านี้อีกครั้ง และประทับตราลายนิ้วมือด้วยหมึก

“แบบนี้ ใช้ได้หรือยัง”

โมริตะคาวาสึบาเมะมองอย่างละเอียด แล้วพยักหน้า

พวกเขาให้ความสำคัญกับคำสาบานเสมอ เชื่อว่าหากกล่าวคำสาบาน คำสาบานจะเป็นจริงอย่างแน่นอน

แต่ความคับอกคับใจไม่อาจลดน้อยได้ อาการบาดเจ็บภายในดูเหมือนจะรุนแรงมากขึ้น

เขารู้ด้วยว่าเด็กคนนี้ไม่ได้ล้อเล่น ถ้าเขาไม่เห็นด้วย เขาจะต้องทนทุกข์ทรมานกับความอัปยศอดสูและทรมานอยู่ที่นี่อย่างไม่สิ้นสุด

เขาตายที่นี่ไม่ได้ เขาต้องไปสู่วิถีแห่งสวรรค์ ฆ่านักพรตเต๋าสุนัขพวกนั้นเสียก่อน ถึงจะบรรเทาความเกลียดชังในหัวใจได้

“หวังซุ่น ยืนข้างเขา”