So Long ลารักร้ายผู้ชายสารเลว! นิยาย บท 20

-เวลาต่อมา-

“เขาอาจจะมีลูกมีเมียซุกไว้ที่อังกฤษหรือไข่ทิ้งไว้ที่ไทยก่อนไปเรียนก็ได้ค่ะ แหม~”

คำพูดอีแมนนี่ดังก้องอยู่ในหัวฉันทั้งคืน ไม่รู้สิคะอยู่ ๆ ก็นึกกลัวเพราะพี่ธามกับฉันอยู่ไกลกัน ไม่รู้ว่าเขามีใครซ่อนเอาไว้รึเปล่า ประสบการณ์ที่ผ่านมามันทำให้คำพูดเล่น ๆ ของอีแมนนี่สะกิดให้ฉันคิดมากทันที

ส่วนเรื่องของอีกคนก็ปล่อยแล้วค่ะ เอาตามที่เขาต้องการเลยแบบที่อีแมนนี่บอกยอมไปก่อนแล้วค่อยหาวิธีแก้ แต่หลังจากที่เขาออกไปจากห้องฉันเมื่อบ่ายเขาก็เงียบหายไปเลยซึ่งนั่นก็ดีแล้วล่ะ

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ พอเหลือบมองเวลาก็รู้ทันทีว่าใครโทรมาพี่ธามจะโทรมาช่วงสี่ห้าทุ่มเพราะที่นั่นจะช้ากว่าเราประมาณหกชั่วโมง เป็นช่วงเวลาที่ฉันยังไม่นอนและเขาก็กลับหอพักพอดี

แต่ฉันไม่กล้ากดรับสาย ถึงแม้จะกังวลเรื่องที่แมนนี่พูดแต่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาพี่ธามไม่เคยทำร้ายฉัน หรือทำให้ฉันสงสัยในตัวเขาเลยสักครั้ง มีแต่ฉันที่ทำผิดต่อเขาโดยเฉพาะเมื่อวานและวันนี้ ฉันไม่กล้ารับสายเขาเพราะฉันไม่สามารถเป็นแฟนที่ดีและบริสุทธิ์เพื่อเขาได้แล้ว

หรือฉันต้องปล่อยเขาไปเพราะฉันในตอนนี้มันมีมลทินแล้ว พี่เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเขาต้องมาเป็นคนโง่ให้ฉันหลอกเหรอคะในระหว่างที่ฉันยังเป็นลูกไก่ในกำมือไอ้สารเลวแอลฟ่าฉันต้องปั้นหน้าหลอกพี่เขาว่าตัวเองยังเป็นแฟนที่แสนดีอยู่งั้นเหรอ แต่พี่ธามก็ดีมากนะ ดีทุกอย่าง ฉันไม่พร้อมจะเสียคนดี ๆ อย่างเขาไปเหมือนกัน ตอนนี้โคตรสับสนในตัวเองเลยอีมิลค์เอ๊ย

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด

เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้นรอบที่สี่สลับกับที่พี่ธามรัวส่งข้อความมาไม่หยุด

ติ๊ง!

K.Time : มิลค์

K.Time : หายไปทั้งวันเลยครับ

K.Time : ไม่สบายรึเปล่า

K.Time : มิลค์พี่เป็นห่วง

K.Time : รับสายพี่หน่อย

K.Time : มิลค์

K.Time : มิลค์ครับ

K.Time : ...

K.Time : ...

พี่ธามส่งข้อความมาสลับกับโทรเข้าทำให้ฉันทนต่อไปไม่ได้เลยต้องรีบไปจัดการสภาพร่างกายให้ดูโอเคขึ้น แล้วก็วิ่งมากดรับสาย

“ฮัลโหล~ ว่าไงคะสุดหล่อ” ฉันรับวีดีโอคอลจากพี่เขาแล้วก็รีบยิ้มแป้นทันทีส่วนพี่ธามก็ทำหน้าดุใส่ โกรธฉันรึเปล่านะที่ฉันไม่ยอมรับสาย แถมปกติฉันก็จะมีส่งข้อความถึงเขาระหว่างวันบ้างแต่วันนี้ฉันเงียบหายไปเลย

“วันนี้เราหายไปทั้งวัน” พี่ธามพูดเสียงนิ่งทำให้ฉันยิ้มเก้อให้ ความซวยมาบังเกิดตั้งแต่คบกันพี่ธามไม่เคยทำเสียงแบบนี้ใส่เลยนะ วันนี้โกรธเหรอ

“แหะ ๆ ขอโทษนะค้า วันนี้มิลค์ลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้องพอกลับมาถึงห้องก็สลบเลย ลืมชาร์จแบตด้วยอย่าโกรธมิลค์เลยน้า” ฉันคิดคำโกหกเบสิกออกมาทั้งที่เป็นคนไม่ชอบโกหกเลยสักนิด ไม่รู้สิคะมองหน้าคนที่เราโกหกเเล้วเห็นเขาเชื่อเรามันก็รู้สึกแย่นะที่เราเอาความไว้ใจของเขามาทำลาย ขอโทษนะคะพี่ธาม

“เฮ้อ! ทีหลังก่อนออกจากห้องเช็คของให้ดีนะครับ รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วง” พี่เขาพูดแล้วก็ยิ้มบาง ๆ ให้ เห็นไหมคะว่าดีขนาดนี้แล้วจะให้ฉันปล่อยเขาไปได้ไง

“ค่ะ ต่อไปมิลค์จะไม่ลืมโทรศัพท์อีกแล้วน้า พี่ธามทำอะไรอยู่คะ” ฉันรีบรับปากไม่อยากโกหกนานยิ่งโกหกไม่ค่อยเนียนด้วยเลยชวนเขาเปลี่ยนเรื่องคุย

“พี่เพิ่งถึงห้องครับ วันนี้ไปหาข้อมูลทำธีสิสมา”

“อ้อ ขอให้ได้ข้อมูลเยอะ ๆ นะคะ จะได้ทำธีสิสจบเร็ว ๆ” ฉันอวยพรเขา ช่วงนี้พี่ธามจะยุ่งกับธีสิสมากฉันเห็นพี่เขาบ่นปวดหัวแล้วฉันสยองแทน มันคือเรื่องน่ากลัวของชีวิตนักศึกษาซึ่งปีหน้าฉันก็ต้องทำ เฮ้อ! แค่คิดก็เครียดล่วงหน้าแล้ว

“ครับ แล้ววันนี้เป็นอะไรใส่เสื้อคอเต่าเชียว ไม่สบายเหรอ” พี่ธามมองฉันแล้วถาม ฉันใส่ตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ เพราะไอ้แอลฟ่ามันทำรอยไว้เต็มคอไง เห็นทีไรก็อยากจะกรี๊ดให้กระจกแตกให้มันรู้แล้วรู้รอดเลยเอาเสื้อคอเต่ามาใส่จะได้ไม่ต้องเห็นแต่สุดท้ายก็เผลอรั้งคอเสื้อลงเพื่อมองรอบพวกนั้นอยู่ดี

“ค่ะ ฝันดีนะคะ...ฮึก! ฮื่อ ๆๆ มิลค์ขอโทษนะคะพี่ธาม” พอพี่ธามวางสายไปฉันก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป ทำไมคนบนฟ้าต้องใจร้ายกับฉันด้วยนะ พอฉันได้เจอคนที่ดีทำไมถึงต้องเหวี่ยงอุปสรรคมาให้ฉันอีก จะให้ฉันสมหวังกับคนที่ดีกับฉันไม่ได้เลยเหรอ

ยิ่งเห็นเขาแคร์ฉันมากแค่ไหนถึงฉันจะบอกแล้วว่าแค่แกล้งเขาเท่านั้นแต่เขาก็แคร์ความรู้สึกฉันและพยายามทำให้ฉันมั่นใจ เขาดีขนาดนี้ฉันจะทิ้งเขาหรือหักหลังเขาไปมีใครได้ยังไง

“ไง” ฉันนั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้นเพราะรู้สึกว่าโชคชะตาหรืออะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้ชีวิตฉันเป็นแบบนี้มันใจร้ายกับฉันมากเกินไปก็มีเสียงคุ้นหูดังขึ้นหน้าห้อง พอหันไปก็เจอไอ้ตัวต้นเรื่องยืนพิงประตูมองฉันอยู่

“เข้ามาได้ไง!” ฉันตวาดถามทันที เข้ามาได้ไงวะ อ้อ! ลืมไปเลยว่าเขามีกุญแจ คอยดูนะจะหาวิธีแย่งคืนมาให้ได้

“มีกุญแจ” แอลฟ่าบอกแล้วก็ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจฉันที่กำลังเสียใจอยู่เลยหงุดหงิดขึ้นมา

“เอาคืนมา ทำแบบนี้มันเสียมารยาทไม่รู้รึไง” ฉันมองไอ้สารเลวแอลฟ่าไม่วางตา โตมายังไงทั้งเลว ทั้งชั่ว ทั้งไร้มารยาท

“แล้วไงวะเข้าห้องเมียตัวเองมันผิดตรงไหน” แอลฟ่าตอบแล้วก็ยิ้มให้ฉัน น่าตบชะมัด ยิ่งเขาพูดคำว่าเมียออกมาฉันยิ่งอยากกระโดดถีบหน้า

“เมียพ่อง!” ฉันพูดขึ้น พร้อมโชว์นิ้วเรียวๆ ให้หนึ่งนิ้ว หยาบมากค่ะฉันรู้ดีแต่ไม่สน กับคนแบบนี้ฉันหยาบได้มากกว่านี้อีก

“โคตรหยาบ แต่ไม่เป็นไรให้อภัยได้” แอลฟ่าพูดขึ้นแล้วก็เดินมานั่งที่เตียง ส่วนฉันน่ะเหรอคะขยับหนีทันทีสิคะ เกลียดมันไอ้มั่นหน้า

“ไปกินข้าวกัน ซื้อข้าวมาให้แล้ว” แอลฟ่าบอกพร้อมกับมองฉันที่ยังมีคราบน้ำตาไหลเป็นทาง

“ไม่หิว” ฉันบอกเขาแล้วหันหน้าหนี

“ไปกินไม่งั้นฉันจะเคี้ยวป้อน ลองไหมล่ะ” แอลฟ่าบอกด้วยน้ำเสียงกวนเท้าเรียว ๆ ของฉัน

“มาทำไมฮะ” ฉันหันไปถามด้วยความหงุดหงิด แม่งจะอะไรกับกูหนักหนาให้กูพักใจสักวันเถอะ ถือไพ่เหนือกว่าก็รังควานจัง

“มานอนกับเมีย ไม่สิ มาอยู่ต่างหาก ขนเสื้อผ้ามาหมดตู้เลย”