So Long ลารักร้ายผู้ชายสารเลว! นิยาย บท 20

-เวลาต่อมา-

“เขาอาจจะมีลูกมีเมียซุกไว้ที่อังกฤษหรือไข่ทิ้งไว้ที่ไทยก่อนไปเรียนก็ได้ค่ะ แหม~”

คำพูดอีแมนนี่ดังก้องอยู่ในหัวฉันทั้งคืน ไม่รู้สิคะอยู่ ๆ ก็นึกกลัวเพราะพี่ธามกับฉันอยู่ไกลกัน ไม่รู้ว่าเขามีใครซ่อนเอาไว้รึเปล่า ประสบการณ์ที่ผ่านมามันทำให้คำพูดเล่น ๆ ของอีแมนนี่สะกิดให้ฉันคิดมากทันที

ส่วนเรื่องของอีกคนก็ปล่อยแล้วค่ะ เอาตามที่เขาต้องการเลยแบบที่อีแมนนี่บอกยอมไปก่อนแล้วค่อยหาวิธีแก้ แต่หลังจากที่เขาออกไปจากห้องฉันเมื่อบ่ายเขาก็เงียบหายไปเลยซึ่งนั่นก็ดีแล้วล่ะ

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ พอเหลือบมองเวลาก็รู้ทันทีว่าใครโทรมาพี่ธามจะโทรมาช่วงสี่ห้าทุ่มเพราะที่นั่นจะช้ากว่าเราประมาณหกชั่วโมง เป็นช่วงเวลาที่ฉันยังไม่นอนและเขาก็กลับหอพักพอดี

แต่ฉันไม่กล้ากดรับสาย ถึงแม้จะกังวลเรื่องที่แมนนี่พูดแต่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาพี่ธามไม่เคยทำร้ายฉัน หรือทำให้ฉันสงสัยในตัวเขาเลยสักครั้ง มีแต่ฉันที่ทำผิดต่อเขาโดยเฉพาะเมื่อวานและวันนี้ ฉันไม่กล้ารับสายเขาเพราะฉันไม่สามารถเป็นแฟนที่ดีและบริสุทธิ์เพื่อเขาได้แล้ว

หรือฉันต้องปล่อยเขาไปเพราะฉันในตอนนี้มันมีมลทินแล้ว พี่เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเขาต้องมาเป็นคนโง่ให้ฉันหลอกเหรอคะในระหว่างที่ฉันยังเป็นลูกไก่ในกำมือไอ้สารเลวแอลฟ่าฉันต้องปั้นหน้าหลอกพี่เขาว่าตัวเองยังเป็นแฟนที่แสนดีอยู่งั้นเหรอ แต่พี่ธามก็ดีมากนะ ดีทุกอย่าง ฉันไม่พร้อมจะเสียคนดี ๆ อย่างเขาไปเหมือนกัน ตอนนี้โคตรสับสนในตัวเองเลยอีมิลค์เอ๊ย

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด

เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้นรอบที่สี่สลับกับที่พี่ธามรัวส่งข้อความมาไม่หยุด

ติ๊ง!

K.Time : มิลค์

K.Time : หายไปทั้งวันเลยครับ

K.Time : ไม่สบายรึเปล่า

K.Time : มิลค์พี่เป็นห่วง

K.Time : รับสายพี่หน่อย

K.Time : มิลค์

K.Time : มิลค์ครับ

K.Time : ...

K.Time : ...

พี่ธามส่งข้อความมาสลับกับโทรเข้าทำให้ฉันทนต่อไปไม่ได้เลยต้องรีบไปจัดการสภาพร่างกายให้ดูโอเคขึ้น แล้วก็วิ่งมากดรับสาย

“ฮัลโหล~ ว่าไงคะสุดหล่อ” ฉันรับวีดีโอคอลจากพี่เขาแล้วก็รีบยิ้มแป้นทันทีส่วนพี่ธามก็ทำหน้าดุใส่ โกรธฉันรึเปล่านะที่ฉันไม่ยอมรับสาย แถมปกติฉันก็จะมีส่งข้อความถึงเขาระหว่างวันบ้างแต่วันนี้ฉันเงียบหายไปเลย

“วันนี้เราหายไปทั้งวัน” พี่ธามพูดเสียงนิ่งทำให้ฉันยิ้มเก้อให้ ความซวยมาบังเกิดตั้งแต่คบกันพี่ธามไม่เคยทำเสียงแบบนี้ใส่เลยนะ วันนี้โกรธเหรอ

“แหะ ๆ ขอโทษนะค้า วันนี้มิลค์ลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้องพอกลับมาถึงห้องก็สลบเลย ลืมชาร์จแบตด้วยอย่าโกรธมิลค์เลยน้า” ฉันคิดคำโกหกเบสิกออกมาทั้งที่เป็นคนไม่ชอบโกหกเลยสักนิด ไม่รู้สิคะมองหน้าคนที่เราโกหกเเล้วเห็นเขาเชื่อเรามันก็รู้สึกแย่นะที่เราเอาความไว้ใจของเขามาทำลาย ขอโทษนะคะพี่ธาม

“เฮ้อ! ทีหลังก่อนออกจากห้องเช็คของให้ดีนะครับ รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วง” พี่เขาพูดแล้วก็ยิ้มบาง ๆ ให้ เห็นไหมคะว่าดีขนาดนี้แล้วจะให้ฉันปล่อยเขาไปได้ไง

“ค่ะ ต่อไปมิลค์จะไม่ลืมโทรศัพท์อีกแล้วน้า พี่ธามทำอะไรอยู่คะ” ฉันรีบรับปากไม่อยากโกหกนานยิ่งโกหกไม่ค่อยเนียนด้วยเลยชวนเขาเปลี่ยนเรื่องคุย

“พี่เพิ่งถึงห้องครับ วันนี้ไปหาข้อมูลทำธีสิสมา”

“อ้อ ขอให้ได้ข้อมูลเยอะ ๆ นะคะ จะได้ทำธีสิสจบเร็ว ๆ” ฉันอวยพรเขา ช่วงนี้พี่ธามจะยุ่งกับธีสิสมากฉันเห็นพี่เขาบ่นปวดหัวแล้วฉันสยองแทน มันคือเรื่องน่ากลัวของชีวิตนักศึกษาซึ่งปีหน้าฉันก็ต้องทำ เฮ้อ! แค่คิดก็เครียดล่วงหน้าแล้ว

“ครับ แล้ววันนี้เป็นอะไรใส่เสื้อคอเต่าเชียว ไม่สบายเหรอ” พี่ธามมองฉันแล้วถาม ฉันใส่ตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ เพราะไอ้แอลฟ่ามันทำรอยไว้เต็มคอไง เห็นทีไรก็อยากจะกรี๊ดให้กระจกแตกให้มันรู้แล้วรู้รอดเลยเอาเสื้อคอเต่ามาใส่จะได้ไม่ต้องเห็นแต่สุดท้ายก็เผลอรั้งคอเสื้อลงเพื่อมองรอบพวกนั้นอยู่ดี