So Long ลารักร้ายผู้ชายสารเลว! นิยาย บท 21

“มานอนกับเมีย ไม่สิ มาอยู่ต่างหาก ขนเสื้อผ้ามาหมดตู้เลย” แอลฟ่าบอกฉันด้วยเสียงไร้อารมณ์ ตั้งใจจะกวนประสาทฉันแน่นอนแต่ประโยคสุดท้ายของเขาทำให้ฉันนั่งนิ่งอยู่ที่เตียงไม่ได้ ฉันรีบเดินออกไปยังห้องนั่งเล่นทันทีแล้วก็พบกับกระเป๋าใบใหญ่สองใบตั้งอยู่!

“นายเป็นบ้าอะไรเนี่ยฮะ!” ฉันตะโกนถามเสียงลั่นห้องแต่ก็ไร้วี่แววของคนที่จะตอบรับ พอเดินเข้าไปในห้องก็เจอไอ้บ้าแอลมันนอนกระดิกเท้าอยู่บนเตียง

“จัดเสื้อผ้าให้หน่อย ขี้เกียจ” ไอ้กร๊วกนี่มันไม่ได้สนใจฉันที่ยืนโมโหอยู่สักนิด แล้วยังมีหน้ามาใช้ฉันต่อ

“เอาไปเผาทิ้งแทนได้ไหม ขนมาทำบ้าทำบออะไร แล้วใครจะให้นายอยู่ไม่ทราบฮะ”

“ฉันนี่แหละอนุญาตตัวเองจบไหม ถ้าไม่เก็บให้ก็ไปกินข้าวกันได้แล้ว” แอลฟ่าพูดจบก็เด้งตัวลุกขึ้นแล้วเดินมาหาฉันก่อนที่เขาจะเอามือมาคล้องคอฉัน

“อย่ามาทำรุ่มร่าม” ฉันสะบัดตัวออก ไอ้บ้านี่จะมามุกไหนอีกนะ ฉันว่าเขาเป็นไบโพล่าร์จริงๆ แล้วล่ะเอาไว้มีเวลาว่างถึงแม้จะไม่อยากอยู่ใกล้หรือว่าวุ่นวายกับเขาแต่ฉันจะยอมเสียสละเวลาพาเขาไปหาหมอแน่นอนฉันสัญญา

“รุ่มร่ามไรวะ รุ่มร่ามต้องแบบนี้ต่างหาก”

หมับ~

“ว้าย!” ไอ้บ้าแอลฟ่าพูดจบกับกอดเอวฉันแน่น ทำไมฉันถึงเดาอารมณ์การกระทำเขายากจังเลยนะ

“ปล่อย!” ฉันตะโกนบอกเขาพร้อมกับพยายามบิดตัวออกแต่มันก็ไม่สำเร็จเหมือนเดิม

“จะไปกินข้าวได้ยัง” แอลฟ่าถามทั้งที่ยังกอดฉันแน่น มันคือการทำให้รู้ว่าฉันต้องยอมใช่ไหม

“ฉันคาราเต้สายดำเผื่อนายยังไม่รู้” ฉันขู่เขาออกไปเผื่อจะทำให้เขารู้บ้างว่าฉันไม่ได้ไร้หนทางต่อสู้

“ฉันก็สายดำเรียนตอน ป. 3 กับอาจารย์ประยุทธเผื่อเธอยังไม่รู้ ไม่ใช่สิ เผื่อเธอจำไม่ได้เพราะเราเรียนคลาสเดียวกัน” เขาบอกพร้อมกับน้ำเสียงที่เหมือนกลั้นขำ เออว่ะฉันลืมไปได้ไงวะ โอ๊ย!

“ไปกินข้าวกันดีกว่าที่รัก มีแต่ของโปรดที่รักทั้งนั้นเลย” แอลฟ่าบอกฉันที่ยืนทำหน้าแตกต่อหน้าเขา

“ที่รักพ่อง!” ฉันพูดใส่หน้าเขาทันที กูต้องหยาบอีกกี่ครั้งกับคนอย่างมึง ไอ้แอลฟ่า! ไอ้หล่อหน้าด้าน! ไอ้หล่อสารเลว!

“หึ ๆๆ งั้นไปกินข้าวกันดีกว่า...เมียจ๋า” แอลฟ่าบอกแล้วก็ยักคิ้วข้างหนึ่งให้ฉัน

“ไอ้แอลฟ่า!” ฉันตะโกนใส่หน้าเขาทันที มันมาอารมณ์ไหนอีกฮะ กวนประสาท กวนตีน!

“หนวกหูว่ะมิลค์ ไม่หนวกหูบ้างเหรอปากกับหูอยู่ใกล้กันแค่นี้” แอลฟ่าพูดแล้วก็เอานิ้วมาจิ้มที่ปากกับหู ฉันอยากจะกรี๊ดใส่อีกครั้งแต่โดนเขาพูดแบบนี้เลยทำให้ฉันแค่ฟึดฟัดใส่เขาเท่านั้น

“หึ ๆๆ ไม่กรี๊ดหน่อยเหรอ เสียงเธอหนวกหูน่ารำคาญดีออก” แอลฟ่าพูดเสร็จก็ผละจากฉันแล้วเดินออกไปที่โต๊ะทานข้าวทันที

OoO!

“ไอ้แอลฟ่า!” ฉันตะโกนด่าเขาเสียงดังลั่นแต่เขาไม่ได้หันหน้ามามองเลยสักนิด มีแค่เสียงที่พูดไปเดินไป

“ด่าอีกรอบจะจูบให้เลือดกบปาก” กรี๊ด!!! อีมิลค์ทำได้แค่กรีดร้องในใจ ใครก็ได้ช่วยเอาเจ้ากรรมนายเวรตัวนี้อีกไปจากชีวิตฉันที!

ฉันนั่งจมปุกอยู่ที่เตียงไม่กงไม่กินมันหรอกอาหารที่ไอ้บ้านั่นซื้อมา ต่อให้หิวตายอีมิลค์ก็ไม่กินค่ะ นั่งคิดหาวิธีที่จะหลุดพ้นจากเขาดีกว่า

“มากินข้าวดิเฮ๊ย!” ฉันที่นั่งคิดหาวิธีอยู่บนเตียงก็แทบสะดุ้งเมื่อไอ้บ้านั่นตะโกนดังลั่นขึ้นมา โอ๊ย! มึงจะอะไรกับกูนักหนาวะ!

“ฉันไม่กิน!” ฉันตะโกนตอบไปทันที

“ไม่ออกมาจะเข้าไปเคี้ยวป้อน อย่าคิดว่าไม่กล้านะมิลค์” ไอ้บ้านั่นตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง แล้วคือฉันต้องยอมใช่ไหม?

“ตักข้าวสิ” ฉันเดินปึงปังไปนั่งลงที่เก้าอี้ที่บนโต๊ะมีอาหารประมาณหกเจ็ดจานมองดูผ่าน ๆ มันมีแต่เมนูโปรดฉันทั้งนั้น ซื้อมาประจบเหรอไอ้เลว มุกละครไทยมากค่ะแต่เสียใจมันใช้กับคนอย่างมิลค์ไม่ได้หรอก

“ใช้ผัวมันบาป” แอลฟ่าพูดขึ้นเบา ๆ พร้อมกับตักข้าวไปด้วย แต่ฉันได้ยินเต็มสองหู

“ไม่เป็นไรเพราะสุดท้ายก็ต้องลงเอยด้วยการรับผิดชอบเธอ” แอลฟ่าพูดยิ้ม ๆ ยิ้มกวนประสาท!

“กินข้าว!” ฉันพูดขึ้นแล้วก็ตักข้าวเข้าปาก แม่งเอ๊ย! ฉันต้องยอมแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กันอกอีมิลค์จะแตกตายอยู่แล้ว!

หลังจากนั้นฉันก็กินข้าวสลับกับไอ้บ้าแอลฟ่าพูดแหย่กวนประสาทฉันเป็นระยะจนกระทั่งกินข้าวเสร็จถึงได้ล้างจานกว่าจะล้างเสร็จก็ทำเอาฉันเอือมเพราะไอ้บ้านี่มายืนซ้อนหลังช่วยล้างจานตลอดเวลา

“นายนอนด้านนอก” ฉันบอกเขาหลังจากที่แอลฟ่าเดินมานั่งที่โซฟาข้างฉัน

“ก่อนพูดดูหน้าฉันยัง ฉันดูเป็นคนที่จะยอมนอนที่โซฟาเหรอ” แอลฟ่าถามแล้วก็กดรีโมทเปลี่ยนช่องทันที ไร้มารยาทที่สุด!

“งั้นฉันนอนเอง เชิญนายไปนอนบนเตียงให้สบายเถอะ” ฉันบอกเขาด้วยความเอือมระอา จะหน้าด้านไปไหนวะไอ้บ้าแอลฟ่า

“ฉันคงยอม” แอลฟ่าบอกด้วยเสียงไม่ใส่ใจ จ้า! ไอ้คนมั่นแห่งปี

“แล้วจะเอายังไง เอออยากทำอะไรก็ตามใจนะแอลฟ่าแต่ฉันขอบอกเอาไว้ก่อนพี่ธามไม่รู้เรื่องนี้และฉันก็ทำร้ายเขาไม่ได้ เพราะฉะนั้นถ้าเขาโทรมาขอร้องอย่าทำให้ฉันกับเขาต้องทะเลาะกัน” ฉันบอกเขาออกไปเพราะตอนนี้กำลังกังวลเรื่องนี้อยู่ เดี๋ยวพี่ธามก็โทรมาแล้วเนี่ย ถ้าเขาบ้าขึ้นมาพี่ธามรู้เรื่องแน่นอน

“หึ! กลัวมันรู้ว่าซุกผัวไว้รึไง” แอลฟ่าแค่นยิ้มใส่ฉันพร้อมกับสีหน้าบึ้งตึง เปลี่ยนอารมณ์อีกแล้ว อารมณ์แอลฟ่าเปลี่ยนไวยิ่งกว่ากิ้งก่าเปลี่ยนสีซะอีก

“ขอร้องล่ะแอล อย่าทำร้ายกันไปมากกว่านี้เลย นายต้องการอะไรฉันจะยอมทุกอย่างแต่อย่าเพิ่งให้พี่ธามรู้เรื่องนี้ได้ไหม ฉันขอเวลาก่อนแล้วฉันจะห่างจากพี่ธามอย่างที่นายต้องการ” ฉันขอร้องเขาแต่ก็มีโกหกบ้างเพื่อให้มันตามน้ำไปแล้วค่อยหาวิธีออกห่างจากเขาเองนั่นแหละ เรื่องอะไรจะทิ้งคนดี ๆ แบบพี่ธามมาจมปลักกับคนสารเลวแบบเขากัน

“เธอจะคบกับมันจะคุยกับมันต่อก็ทำไปเถอะ ฉันมาคิดดูแล้วก็ไม่อยากบังคับให้เธอกลับมารักฉันเหมือนกัน” แอลฟ่าพูดขึ้น อย่าบอกนะว่าเขายอมปล่อยฉันแล้ว ดีเลยรีบ ๆ ลากกระเป๋ามึงออกไปเลยค่ะไอ้คุ้มดีคุ้มร้าย

“แต่ฉันจะทำให้เธอกลับมารักฉันด้วยตัวของฉันเอง เตรียมตัวหลงรักฉันจนโงหัวไม่ขึ้นได้เลยมิลาน”

โถ~ ไอ้แอลฟ่า ไอ้ไบโพล่าร์ ไอ้มั่นหน้ามั่นโหนก!