So Long ลารักร้ายผู้ชายสารเลว! นิยาย บท 22

“มิลค์”

“อะไร”

“ช่วยเก็บเสื้อผ้าหน่อย” แอลฟ่าเดินลากกระเป๋าเข้ามาในห้องหลังจากที่ฉันแยกตัวออกมาอาบน้ำนอนเล่นบนเตียงแล้วพักใหญ่

“เรื่อง? อยากขนมาก็จัดการเอง” ฉันบอกแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาปิดหน้าทันทีพร้อมความระทึกในใจที่ไม่รู้วันนี้ไอ้บ้าแอลจะทำมิดีมิร้ายอะไรฉันอีกรึเปล่า

แต่พอฉันบอกแบบนั้นแอลฟ่าก็ไม่ได้สนใจอะไรอีกเขากลับลากกระเป๋าใบใหญ่ไซต์โคตรบิ๊กของเขาทั้งสองใบเข้าไปในห้องแต่งตัวของฉัน อยากรู้จริง ๆ ว่าเขาขนบ้าอะไรมาขนาดนั้น แต่จัดไปเถอะแค่เสื้อผ้าฉันก็ล้นห้องจนแทบไม่มีที่จะเก็บอยู่แล้ว มีปัญญาจัดเสื้อผ้าตัวเองเข้าตู้ก็จัดไปค่ะ

-ครึ่งชั่วโมงต่อมา-

ฉันได้ยินเสียงลากกระเป๋ามาอีกครั้ง จากที่กำลังสะลึมสะลือเพราะความง่วงก็ลืมตาขึ้นมามองนิดหน่อยทำให้เห็นแอลฟ่าที่เดินลากกระเป๋าสองใบของเขาออกมาจากห้องแต่งตัวแล้วก็เดินผ่านฉันออกไปนอกห้องนอน หรือว่ามันถอดใจจะไปแล้ววะคะ เออดีมากค่ะคุ้มดีคุ้มร้ายแบบนี้มิลานชอบมาก แต่อย่าเป็นบ้ากลับเข้ามาอีกก็แล้วกัน

พอฉันได้ยินเหมือนเสียงประตูห้องปิดลงฉันก็เด้งตัวขึ้นมานั่งทันที อยากจะกรี๊ดด้วยความยินดีที่แอลฟ่าเปลี่ยนใจกลับไปถึงแม้จะยังงงที่อยู่ ๆ ก็กลับไปง่าย ๆ ก็เถอะ แต่เขาคงแค่อยากปั่นประสาทฉันมั้งคะเลยแกล้งหอบเสื้อผ้ามา จะว่าไปก็โคตรลงทุนเลย

“อ้าวยังไม่นอนเหรอ” หือ? ในขณะที่ฉันกำลังลั้นลาคนเดียวในใจแต่ทำไมมันมีเสียงหลอนดังขึ้นมา ฉันต้องหลอนเรื่องไอ้บ้าแอลฟ่ามากเกินไปแน่ ๆ

ตึก ตึก ตึก

ฉันได้ยินเสียงคนเดินก็เลยรีบหันไปดูแล้วก็พบกับไอ้บ้าแอลที่เดินเข้ามาในห้องนอนด้วยสีหน้านิ่ง

“มาทำไม?” ฉันเอ่ยถามด้วยความเร็วทันทีหรือว่าลืมของ?

“เอ้า! ก็บอกแล้วว่าจะย้ายมาอยู่ด้วย อะไรของเธอ” แอลฟ่าบอกฉันด้วยสีหน้างง เออว่ะก็เขาบอกแล้วนี่นาว่าจะย้ายมาอยู่ด้วย แต่เมื่อกี้เขาขนกระเป๋าออกไปแล้วนี่ ตกลงไอ้ไบโพล่าร์มันกำลังทำอะไรกันแน่วะ

“เมื่อกี้นาย...” ฉันพูดแล้วก็ชี้ไปที่ประตู กำลังงง ๆ เลยประติดประต่อคำพูดไม่ถูก

“อ้อ เอาเสื้อผ้าไปทิ้งน่ะ พวกที่มันเป็นเหมือนเศษขยะใช้ไม่ได้” แอลฟ่าตอบฉันแล้วก็เดินผ่านไปในห้องแต่งตัวอีกครั้ง

“แล้วตอนเก็บเสื้อผ้ามาทำไมไม่ดูให้ดีวะ” ฉันบ่นกับตัวเองงง ๆ แต่อีตานี่ก็มีแต่เสื้อแบรนด์หรู เสื้อยืดมันมีแต่เริ่มต้นตัวละหลายพันยันหมื่นทั้งนั้น ไม่มีทางที่จะมีเสื้อผ้าขยะขนาดสองกระเป๋าได้ ถ้าทำแบบนั้นก็แสดงว่าเขาต้องทิ้งเสื้อผ้าแทบทั้งหมดที่ขนมาน่ะสิ ไม่ใช่แล้วค่ะอีมิลค์ว่ากลิ่นมันแปลก ๆ

ฉันรีบกระโดดลงจากเตียงแล้วเดินไปในห้องแต่งตัวทันทีแล้วก็เจอแอลฟ่ากำลังหยิบเสื้อผ้ากองมหึมาแขวนใส่ตู้ ตู้โคตรโล่งเลย ฉันมีตู้เสื้อผ้าที่โล่งแบบนี้ด้วยเหรอคะ? ตู้อื่น ๆ ก็ดูบางตา เดี๋ยวนะ?

...กูว่าแล้วไอ้แอลฟ่า!

“นายเอาเสื้อผ้าฉันไปไว้ที่ไหน!” ฉันตะโกนถามทันที เลือดขึ้นหน้าแล้วด้วย สำหรับฉันเสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้าเครื่องประดับมันคือชีวิตเลยนะคะ

“ก็นี่ไง เต็มห้องเลย” แอลฟ่าตอบหน้าซื่อแล้วก็ชี้ไปทั่วห้อง

“อย่ากวนตีน ตอบ!”

“หึ! กล้าเรียกเศษผ้าขี้ริ้วพวกนั้นว่าเสื้อผ้าได้ไงวะ ทิ้ง ๆ ไปเถอะคนอื่นจะได้เอาไปถูบ้านเช็ดเท้าให้เกิดประโยชน์” แอลฟ่าบอกแล้วก็หันไปสนใจจัดเสื้อผ้าของเขาต่อ แต่ใจอีมิลค์เดือดแล้วค่ะเสื้อผ้าทุกชุดฉันใช้เซนต์แฟชั่นนิสต้าของตัวเองสแกนอย่าละเอียดว่ามันเลิศ แล้วมันกล้าพูดว่าให้คนเอาไปถูบ้านเอาไปเช็ดเท้าได้ไง!

“แอล! ไปเอาคืนมา!”

“หยุดแหกปากเลยมิลค์ เสื้อผ้าห่าอะไรโป๊ฉิบหาย เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะรื้อให้หมดห้องเลย ทิ้งแม่งให้หมดทุกตัวไอ้พวกโชว์นมโชว์อะไรของเธอพวกนั้น” แอลฟ่าหันมาชี้หน้าสั่งให้ฉันหุบปากแล้วก็ขู่ซ้ำ

“จะทิ้งให้หมดทุกตัวเหรอ เหอะ! ฉันคงยอมหรอกข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ!” ฉันโต้กลับทันที แล้วเสื้อผ้าแต่ละตัวแพง ๆ ทั้งนั้นไอ้ที่ทิ้งไปมูลค่ากี่แสนก็ไม่รู้

“เดี๋ยวคืนนี้จะเอาให้ตายเลยจะได้ข้ามศพเธอ” แอลฟ่าบอกเสียงนิ่ง แต่หน้ากับแววตากวนตีนมากถึงมากที่สุด