So Long ลารักร้ายผู้ชายสารเลว! นิยาย บท 23

ผ่านมาสองอาทิตย์กว่า ๆ แล้วค่ะกับการที่ภายในห้องของฉันจะมีไอ้ไบโพล่าร์นามว่าแอลฟ่าอาศัยอยู่ด้วย ทุกพื้นที่ของห้องจะมีข้าวของต่าง ๆ ของมันวางอยู่เต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นไฟแช็ค ปากกา กระเป๋า หนังสือ บุหรี่ โมเดลรถที่ชอบเป็นบ้าเป็นบอซื้อมาไม่รู้มันซื้อมาตั้งทำไมให้รกห้อง แล้วก็สารพัดบลา ๆๆ ยันกางเกงใน! วางไปทั่วเหมือนต้องการประกาศอาณาเขต เปรียบเทียบง่าย ๆ ก็เหมือนไอ้ตูบที่ฉี่ไปทั่วเพื่อประกาศถิ่นนั่นแหละ

เรื่องฉันกับแอลฟ่ามีแค่แมนนี่กับเพื่อนเขาคือออสตินกับเควินที่รู้นะคะ ส่วนมินตราฉันไม่บอกเพราะมันก็มีเรื่องไม่สบายใจไม่ค่อยโอเคในชีวิตอยู่เหมือนกัน ต้นเหตุก็เกิดมาจากไอ้ออสตินหนึ่งในสามหล่อเลวชั่วของรุ่นนี่แหละค่ะ เชื้อไม่ทิ้งแถว เลวกับเลวมันคบกันได้จริง ๆ

“เมื่อไหร่จะเลิกทำห้องรกทำไมนายไม่เก็บของให้เป็นที่แอลฟ่า” ฉันเดินเก็บโมเดลรถที่ไอ้บ้านี่มันเอามาวางเรียงกันเล่นใส่กล่องแล้วก็บ่น ฉันเป็นพวกรักความสะอาดมากไม่ชอบอะไรรกหูรกตา

“รกตรงไหนวะ เฮ้ย ๆ วางเรียงดี ๆ มิลค์นี่โมเดลรุ่นลิมิเต็ด” แอลฟ่ารีบเดินเข้ามาหาฉันเพราะเกิดเป็นห่วงไอ้โมเดลรถรุ่นคุณปู่ยี่สิบกว่าคันที่เขาซื้อมือสองมาในราคาเหมารวมแล้วแพงกว่ารองเท้าลูบูแตงของฉันซะอีก ปัญญาอ่อนมากไอ้เฒ่าทารก

“มันเก่าจนเป็นของเล่นขยะแล้วจะมาถนอมทำไม” ฉันโยนมันใส่กล่องทันทีพร้อมกับมองแอลฟ่าตาขวาง ไอ้บ้านี่เลยได้แต่มองตามตาละห้อย

“เธอแม่งไม่เข้าใจ” แอลฟ่าบ่นแล้วก็เดินมาแย่งกล่องใส่โมเดลรถไปจากมือฉัน

“เออฉันไม่เข้าใจ โตเป็นควายแล้วยังเล่นของเล่นอยู่ได้”

“เล่นที่ไหนฉันสะสมต่างหาก ก็เหมือนเธอสะสมชุดชั้นในวิคตอเรียซีเคร็ทนั่นแหละ” แอลฟ่าบอกแล้วก็ยกกล่องไปเก็บทันที ไอ้บ้าแอลลามปามจริง ๆ เลย เมื่อไหร่ฉันจะโยนเขาออกจากห้องได้สักทีโว๊ย!

#MILAN END

#ALPHA TALK

ผมนั่งเช็ดโมเดลรถที่โคตรหายากด้วยความทะนุถนอม กว่าจะได้เซ็ทนี้มายัยงี่เง่าไม่รู้รึไงวะว่าผมต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหน แม่งอย่าให้เผลอจะเอาให้เคลิ้มเลย แต่ช่วงนี้ไม่ได้เอาครับได้ครั้งเดียวตอนนั้นก็จอดสนิท ถ้าจะทำยัยงี่เง่าก็สู้ผมไม่ได้หรอกแต่ไม่อยากบังคับจิตใจเธอไปมากกว่านี้แล้วเดี๋ยวเมียไม่กลับมารักง่าย ๆ

“มิลค์ไปกินข้าวกัน” ผมนั่งเช็ดโมเดลไปแล้วก็ชวนเธอไปกินข้าวด้วย เมื่อกี้เห็นรีวิวร้านอาหารดูท่าทางน่าอร่อยว่าจะชวนยัยงี่เง่าแถมขี้บ่นคนนี้ไปกินสักหน่อย แม่งบ่นดีฉิบหายบ่นจนทำให้ผมที่โคตรขี้เกียจพูดอะไรยาว ๆ ต้องพูดมากตามไปด้วย ผมว่าผมเริ่มติดเชื้อพูดมากจากยัยนี่แล้วครับ

“เชิญไปกินคนเดียวเถอะจ้ะ” มิลค์หันมาตอบผมด้วยรอยยิ้มกวนตีน หลัง ๆ ไม่ค่อยตะโกนตะคอกด่ากันแล้วครับ เริ่มคุยด้วยเสียงเลเวลปกติแต่กวนส้นตีนแทน แม่ง! ชวนไปกินข้าวทุกวันไม่เคยไปสักวัน

“ร้านปิ้งย่างซีฟู้ดโคตรน่ากิน” ผมบอกเธอเพราะยัยนี่ชอบกินซีฟู้ดมากเผื่อจะเปลี่ยนใจไปกินข้าวนอกบ้านกับผมสักมื้อ

“ที่ไหน” มิลานหันมาถามผมทันที หึ ๆๆ บอกแล้วยัยนี่ชอบกินผมก็เลยยื่นโทรศัพท์ที่ไม่เคยให้ใครมายุ่มย่ามให้เธอดูเพจหนึ่งที่เขารีวิวร้านนี้เอาไว้

“น่ากินอ่ะ” มิลานมองแล้วก็กดดูรีวิวไปเรื่อย เสร็จกูครับวันนี้จะได้ดินเนอร์กับเมียสักที ดินเนอร์แรกในรอบปีกว่า ๆ ของเรา ถึงแม้จะเป็นร้านบุฟเฟ่ต์เตาถ่านย่างไปหัวเหม็นไปก็เถอะ

“อยากกินไหม” ผมถามเธอพร้อมยิ้มเอ็นดู มิลานที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักครั้ง เวลาเห็นของโปรดเธอจะโฟกัสกับมันแล้วก็ตาเยิ้ม

“อยาก”

“ถ้างั้นก็ไปแต่งตัวเร็ว”

“ใครบอกฉันจะไปกับนาย ขอบใจนะจ้ะแอลฟ่าที่แนะนำร้านน่าอร่อยให้” มิลานบอกผมแล้วก็โยนโทรศัพท์คืนให้

“กวนตีน” ผมพูดออกมาเบา ๆ พร้อมกับจ้องหน้ายัยนี่ไม่วางตา

“แล้วแต่” มิลานบอกแล้วก็เบ้ปากยักไหล่ให้ผม แม่ง! อย่าให้ใจอ่อนนะยัยงี่เง่าถึงเวลานั้นเมื่อไหร่จะเอาให้คลานเลย

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด

“ว่าไงคะเทย โทรมาทำไมนี่ไม่ใช่เวลากรวดน้ำ” มิลานรับโทรศัพท์ที่พอคุยคำแรกผมก็รู้ทันทีว่าเป็นแมนนี่ เมียผมแม่งไม่ได้เก่งแต่กับผัวนะครับกับเพื่อนแม่งก็โคตรปากหมา

“งั้นฉันนั่งไปกับเธอ” ผมบอกอย่างไม่ยอมแพ้มิลานเลยหันมามองจิกใส่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร คงขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับผมต่อเพราะยังไงผมก็ไม่ยอมให้เธอไปผับโดยที่ไม่มีผมไปด้วยแน่นอน

“ไปยัง” ผมถามมิลานหลังจากที่นั่งรอเธอมาพักใหญ่ ตอนนี้จะสี่ทุ่มแล้ว มันเป็นช่วงเวลาของการออกไปเที่ยวที่เหมาะเจาะพอดี

“แป๊บ” มิลานบอกผมแล้วก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมากด ช่วงเวลาปวดใจของกูมาอีกแล้วแม่งเอ๊ย!

“ฮัลโหลพี่ธาม ทำอะไรอยู่คะ” มิลานเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสดใสและรอยยิ้มที่ไม่ใช่ของผม

“กินข้าวรึยังคะ”

"อากาศไม่หนาวแล้วเนอะ เมื่อเช้ามิลค์แอบเช็คสภาพอากาศของที่นั่นมา" โคตรเป็นห่วงกันเลยครับ กับผมที่เจอหน้ากันทุกวันมิลานยังไม่เคยถามด้วยซ้ำว่ากินข้าวรึยังแต่กับไอ้นั่นเป็นห่วงกันมากขนาดเช็คสภาพอากาศรายวัน

“มิลค์จะโทรมาบอกว่ามิลค์ออกไปแฮงค์เอ้าท์กับแมนนี่นะคะ”

“ไม่ได้ขับรถไปค่า เดี๋ยวอีแมนมันรับส่ง” กูครับ กูไม่ใช่แมนนี่ที่รับส่ง ผัวตัวจริงนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ต่างหากที่จะไปรับส่ง!

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาผมต้องนั่งฟังมิลานคุยไปยิ้มไปอย่างมีความสุขกับไอ้คนในสาย ความจริงจะอ้างขู่เรื่องคลิปให้เธอเลิกกับมันก็ไม่ยากหรอกแต่ผมอยากได้หัวใจเธอคืนมาด้วยตัวของผมเองถึงได้ต้องทนนั่งเป็นไอ้งั่งฟังเมียคุยกับแฟนอยู่แบบนี้ทุกคืน

“มิลค์ก็คิดถึงพี่ธามเหมือนกันค่ะ” ผมฟังคำนี้ทุกคืนปวดใจทุกคืนแต่ผมไม่เคยชินเลยสักครั้ง แถมมิลานยังพูดไปยิ้มไปเหมือนไอ้นั่นมันยืนอยู่ตรงหน้าด้วยซ้ำ

ผมเข้าใจความรู้สึกของมิลานแล้วครับ ความรู้สึกตอนที่เธอเห็นผมไปมีอะไรกับคนอื่น ที่ผ่านมาผมโคตรเห็นแก่ตัวเลยว่ะคิดอะไรง่าย ๆ เพราะความสนุกแล้วก็ความมักมากของตัวเองจนทำให้ผู้หญิงที่เคยมีรอยยิ้มให้ผมเสมอมอบรอยยิ้มนี้ไปให้คนอื่น ตอนนี้ถึงแม้เธอจะอยู่กับผมทุกวันแต่ก็ไม่มีวันไหนเลยที่ผมจะเห็นรอยยิ้มนั้นที่เคยมอบให้ผมเลยสักครั้งเดียว