So Long ลารักร้ายผู้ชายสารเลว! นิยาย บท 24

“มึง กูว่าย้ายไปโต๊ะผัวมึงเลยไหมคะ นั่งจ้องจนกูไม่กล้าขยับแม้แต่ปลายนิ้วเท้าแล้วค่ะ”

“อะไรของมึง” ฉันถามอีแมนนี่ที่กระซิบคุยกับฉันหลังจากที่เสียงเพลงเงียบลง

“กูบอกว่าย้ายไปนั่งโต๊ะเดียวกันกับผัวมึงเลยไหมคะ อีแอลมันนั่งจ้องมึงมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ กูเกร็งค่ะอีมิ” อีแมนนี่บอกแล้วก็เบ้ปากกรอกตาใส่ฉัน

“ผัวบ้าอะไร ไม่ใช่เลยอีแมน แล้วไหนคะบอกจะหาวิธีช่วยให้กูหลุดพ้นเนี่ย ไอ้บ้านั่นมาสิงอยู่ห้องกูจะสามอาทิตย์แล้วสมองมึงยังไม่คิดมาสักวิธีเลย” ฉันเหน็บมันปกติอีแมนนี่มันคิดแผนเร็วจะตายไม่ว่าจะเรื่องอะไร แต่กับเรื่องนี้มันดันนิ่งเฉย

“โอ๊ย! ก็กูกำลังปวดหัวเรื่องอีมินอยู่เนี่ย มึงเก่งกว่ามันมึงก็แก้ผ้าเอาหน้ารอดไปก่อนเถอะ” อีแมนพูดขึ้นมา พูดแล้วก็คิดถึงมินตราไม่รู้ป่านนี้เป็นไงมั่ง

“เออมินมันเป็นไงมั่งวะ”

“ไม่รู้โทรไปไม่รับ รู้ไหมว่ากระเทยรำคาญพวกมึงสองคนมากวัน ๆ ให้แต่กูช่วยหาวิธีไล่ผัว” อีแมนนี่ทำเสียงฟึดฟัดใส่ ขำนางค่ะ จะโกรธก็โกรธไม่ลง

“มึงเสียดายผู้เหรอคะ”

“ก็เออน่ะสิ ทำไมผัวในฝันของกูทั้งสองคนต้องไปหลงผิดเอาชะนีเพื่อนรักทำเมียในวันเดียวกันด้วย ทำไมไม่มาลงที่กู” อีแมนนี่พูดขึ้นมาแล้วก็สะบัดสะบิ้ง ตลกชะมัดเลยอีเทย

“นั่นน่ะสิ วันนั้นเหลือมึงกับเควินด้วยแต่ก็เข้าใจสวรรค์ไม่รักอ่ะเนอะเทยเนอะ” ฉันบอกมันล้อ ๆ ถึงแม้จะจี๊ดที่ใจที่ต้องพูดถึงวันเสียตัวก็เถอะนะ แต่ช่างมันเถอะค่ะฉันย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว

“มึง แล้วว่าแต่แอลฟ่าของกูน่ะ ใหญ่ไหมคะ” อีแมนนี่กระซิบกระซาบถามด้วยสีหน้าไม่ปกปิดความเสือกเลยสักนิด แต่กูจะกล้าบอกมึงเหรออีบ้า!

“เล็กเท่าไส้กรอกในร้านสะดวกซื้อ” ฉันตอบปัดไปทันที ไม่บอกหรอกค่ะว่าไซต์เท่าไหร่ กูไม่รู้ค่ะเทยวันนั้นกูเจ็บอย่างเดียวไม่เสียวเลยสักนิด!

“เดินไม่ปกติตั้งหลายวัน เล็กบ้านป้าเธอเหรอวะ” เสียงตึง ๆ ฟังไม่สะดวกหูดังอยู่ข้างหลังทำให้ฉันสะดุ้งทันที พอมองหน้าอีแมนนี่ก็เห็นมันยิ้มสะใจ นี่อย่าบอกนะคะว่ามันเห็นแอลฟ่ามาอยู่ข้างหลังฉันนานแล้วมันถึงแกล้งถามแบบนั้น

“เสียมารยาท” ฉันหันไปด่ากลบเกลื่อนทันที แม่งเอ๊ย!

“เธอสิเสียมารยาท ฉันใหญ่เท่าแขนมาพูดได้ไงวะว่าเล็กเท่าไส้กรอก” แอลฟ่าบอกอย่างไม่สบอารมณ์

“แล้วมันใช่เรื่องที่ต้องมาเถียงกันไหม เงียบเลยนะไม่อายคนอื่นรึไง” ฉันดุเขาทันที น่าอายเป็นบ้าเลยค่ะ

“เธอนั่นแหละต้องอาย เธอเอามาพูดแบบนี้ได้ไงวะเดี๋ยวคนอื่นก็สมน้ำหน้าเธอหรอกที่มีผัวของเล็กแม่ง” แอลฟ่าพูดขึ้นด้วยหน้าตึง ๆ แล้วก็อ้อมมานั่งที่โซฟาข้างฉันทันที

“นี่! อย่ามาพูดจาแบบนี้ให้คนอื่นได้ยินนะแอลฉันเสียหาย” ฉันบอกแล้วก็เบี่ยงตัวออกเพราะเขาเอามือมาโอบไหล่เอาไว้ แต่ไอ้แอลฟ่าหน้าด้านมันไม่ยอมหรอก ถ้ามันจะโอบยังไงมันก็ต้องโอบให้ได้

“ฉันสิเสียหายที่เธอบอกว่าของฉันเล็ก เกิดใครเขาบ้าเชื่อเธอฉันแม่งเสียหน้านะยัยงี่เง่า” โถ~ ไอ้แอลฟ่า ไอ้ร่าน ไอ้คนคิดแต่เรื่องใต้สะดือ นี่คงกลัวผู้หญิงมาได้ยินแล้วจะไม่ให้มันฟันแน่นอน ดีค่ะกูจะปล่อยข่าวว่ามึงมันเล็กเท่านิ้วก้อย!

“โอ๊ย~ เถียงเรื่องอะไรกันคะแมนนี่สงสัย” อีแมนนี่ตะโกนแซวขึ้นมาแล้วก็ยิ้มล้อเลียน อีเทยจะยิ้มล้อเลียนทำไมมึงต้องช่วยกูสิ

“อีแมนกลับกัน” ฉันบอกอีแมนนี่ทันทีเพราะเริ่มหมดสนุกแล้ว

“ได้ไงคะมึงมากับผะ เอ้ย! มากับแอลฟ่ามึงก็กลับพร้อมกันสิคะ มากับอีกคนแต่จะกลับกับอีกคนครูบาอาจารย์มึงไม่สั่งสอนเหรอ” ฮะ! อีแมนนี่มันพูดบ้าอะไรของมัน อย่าบอกนะว่าเปลี่ยนสี อีเลว!

“ที่รักจะไปรบกวนแมนนี่ทำไม ผัวขับได้น่าไม่ได้ดื่มเยอะ” ไอ้บ้าแอลฟ่ามันพูดขึ้นบ้างแล้วก็กดจมูกลงที่แก้มฉัน

“ไอ้บ้าแอล!”

“เฮ้ย ๆ ยังไงครับคู่นี้ มีซัมติงกันเหรอกูไม่เห็นได้ข่าว” อยู่ ๆ ก็มีเสียงของโต๊ะใกล้ ๆ ดังขึ้น พอหันไปมองก็เป็นพวกเพื่อนในคณะนั่นแหละ ซวยแล้วอีมิลค์ผับนี้ผับคนรวยและส่วนมากก็เป็นนักศึกษาจากมหาลัยฉันมาเที่ยวทั้งนั้น

“นี่ตัวจริงกูครับ” แอลฟ่าตะโกนตอบเรียกเสียงโห่จากเพื่อน ๆ ที่รู้จักกันได้เป็นอย่างดี ไอ้แอลฟ่าเล่นฉันอีกแล้ว!

“อ้าว~ มิลค์เลิกกับแฟนนักเรียนนอกแล้วเหรอวะ” เสียงตะโกนถามดังขึ้นมาอีกรอบ อารมณ์ถามกวนตีนเพราะความเมานั่นแหละค่ะ เมาแล้วถามแบบไม่มีความเกรงใจไร้สติประมาณนั้น แต่ทำให้แอลฟ่าที่กำลังยิ้มอารมณ์ดีหยุดชะงักไปทันที

“เสือก!” เขาตะโกนตอบไปสั้น ๆ น้ำเสียงฟังดูเกรี้ยวกราด แต่เพลงมันดังไงคะคนอื่นเลยจับน้ำเสียงไม่ได้ คิดว่าเขาตะโกนด่าเล่น

“เฮ้ย ๆ ไหนมึงบอกจะไม่แดก วันนี้มึงพามิลค์มานะเว้ย” ไอ้เควินรีบแย่งขวดเหล้าไปจากผมทันทีเพราะวันนี้ผมยังไม่ได้แตะเหล้าเลยสักหยด มันชวนผมกินผมก็เอาแต่ปฏิเสธเพราะกลัวเมาแล้วดูแลมิลค์ไม่ได้

“กูเจ็บไอ้เหี้ย!” ผมตะโกนขึ้นสุดเสียง แม่งตะโกนให้ตายจะมีใครเข้าใจกูไหมวะว่ากูเจ็บแค่ไหน จะมีใครเข้าใจไหมว่าคนเลวอย่างกูก็เจ็บเป็น แม่งเอ้ย!

“เออ ๆ กูเข้าใจ กูได้ยินที่ไอ้เจคมันถามมึงอยู่ มึงก็อดทนหน่อยสิวะ”

“ชีวิตนี้มิลค์จะให้อภัยคนเหี้ยอย่างกูไหมวะไอ้วิน” ผมถามมันอย่างเลื่อนลอย ไม่ได้เมานะครับแต่มันเจ็บที่ใจจนชา ชาจนไม่อยากมีสติรับรู้ความจริงว่าต่อให้ผมมีอะไรกับเธอแล้วหรือขนข้าวของไปอยู่กับเธอแต่ตัวจริงของเธอก็คือไอ้นั่นและที่สำคัญตอนนี้เธอรักมันไม่ใช่ผม

“มึงก็ให้เวลามิลค์หน่อยสิไอ้ห่า มึงทำเขาเจ็บมึงจะให้เขาให้อภัยมึงง่าย ๆ รึไง”

“มึงรู้ไหมถ้ามิลค์คบกับไอ้นั่นตั้งแต่เลิกกันกูจะไม่หวั่นเลยเพราะอย่างน้อยก็เหมือนมิลค์คบเพราะต้องการประชดหรือลืมกู แต่มันไม่ใช่ว่ะมิลค์ค่อย ๆ ศึกษาเรียนรู้ใจกับมันจนรู้สึกรักมันแล้วค่อยคบกันต่างหาก เขาลืมกูได้แล้วเขาถึงไปรักคนใหม่ มึงได้ยินไหมไอ้วิน เขาลืมกูแล้วก็รักคนใหม่ไปแล้ว”

ผมบอกมันไปพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อที่ตา น้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่เคยแม้แต่จะคลอสักครั้งในชีวิตกำลังจะไหลออกมา ผมยอมรับความจริงข้อนี้เสมอที่ผ่านมาก็แค่หลอกตัวเองเท่านั้น แค่หลอกตัวเองไปวัน ๆ ว่าเธอยังไม่ลืมผมแล้วก็หน้าด้านอยู่กับเธอต่อไป

“มึงจะยอมแพ้รึไงเมียมึงทั้งคนเลยนะโว้ย!”

“กูไม่รู้ว่ะ กูเหนื่อย” ผมบอกมันพร้อมกับเอามือลูบหน้าแรง ๆ เผื่อมันจะบรรเทาความเครียดออกไปบ้าง

“มึงไม่สู้เหรอวะมันเพิ่งผ่านมาแค่สามอาทิตย์เนี่ย”

“กูไม่ได้เหนื่อยที่จะตื้อเขาไอ้วิน" ผมบอกมันทำให้ไอ้เควินมองหน้าผมทันที

"แล้วมึงจะพูดเพื่อ"

"กูเหนื่อยที่ต้องเห็นสายตาที่มีแต่ความรำคาญที่มิลค์มองกูต่างหาก”