So Long ลารักร้ายผู้ชายสารเลว! นิยาย บท 26

“ขอโทษนะมิลค์ ฉันไม่อยากเห็นเธอเสียใจอีกแล้วว่ะ” แอลฟ่าพูดแค่นั้นก่อนที่เขาจะออกรถ ฉันว่าแอลฟ่าต้องเมาแน่นอนเพราะฉันได้กลิ่นเหล้า

พอมาถึงห้องเราก็ต่างคนต่างจัดการอาบน้ำทำธุระส่วนตัว ดีหน่อยที่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาไม่ทำอะไรฉันเลยสักครั้งมีแค่กอดบ้างหอมบ้างเท่านั้น แต่แค่นี้ฉันก็รู้สึกผิดกับพี่ธามจะแย่แล้วค่ะ

-วันรุ่งขึ้น-

ฉันตื่นนอนด้วยสภาพแฮงค์นิดหน่อย ดีนะที่วันนี้เป็นวันเสาร์แต่แอลฟ่ามันหายหัวไปไหนวะปกติตื่นสายจะตาย แต่ก็ดีแล้วล่ะช่วยหายไปสักพักเถอะให้ฉันได้พักสมอง พักใจ พักปากบ้าง

“ไง กว่าจะตื่น” เฮ้อ! ฉันก็นึกว่าเขาหายไปไหน ที่แท้มานอนเล่นโทรศัพท์อยู่ข้างนอกนี่เอง

“นึกว่าขนข้าวของย้ายกลับไปแล้วซะอีก” ฉันพูดกัดขึ้นมาบ้าง แต่แอลฟ่ากลับมองหน้าฉันนิ่งแล้วไม่พูดอะไร

"อยากให้ไป?" แอลฟ่าเงียบไปสักพักก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนส้นตีน เอออยากให้ไป แต่ถามทำไมในเมื่อไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไปสักที

"มาก~" ฉันตอบแล้วก็เดินหนีเขาไปทางห้องครัว หิวมากเพราะเมื่อคืนไม่ได้กินอะไรมีแค่เหล้ากับมะนาวจิ้มเกลือเท่านั้นที่เข้าปาก

“ฉันลบคลิปให้แล้วนะ” อยู่ ๆ แอลฟ่าก็พูดขึ้นทำฉันหันขวับโดยอัตโนมัติ ลบคลิป? คลิปอุบาทว์นั่นน่ะเหรอ กรี๊ด!!! อะไรเข้าสิงไบโพล่าร์กำเริบอีกรึไง แต่ช่างหัวอาการของเขาเถอะแค่ได้ยินคำว่าลบคลิปและลบจริง ๆ ก็พอ

“ลบจริง ๆ นะ” แม้ใจจะกำลังเต้นระริกด้วยความดีใจแต่ฉันก็ยังไม่ไว้ใจหรอกนะคะ อ้อเผื่อใครจะมาสอนว่าอยู่ด้วยกันตั้งสามอาทิตย์ทำไมอีมิลค์โง่ไม่ลบคลิปเอง ก็อยากทำอยู่ค่ะ แต่คลิปมันอยู่ในโทรศัพท์อีกเครื่องที่เขาซ่อนเอาไว้ ไม่รู้มันซ่อนเอาไว้ที่ไหน ถ้าหาเจอไม่เสียเวลาลบหรอกแต่ฉันจะทุบให้มันแหลกละเอียดเลย

“อืมจะเช็คไหมล่ะ มีแค่ในเครื่องนี้นี่แหละ" เขาบอกแล้วก็วางโทรศัทพ์ที่ฉันไม่เคยเห็นลงบนโต๊ะ ฉันก็ไม่รอช้ารีบเดินไปหยิบมันมาเช็คดูทันที ใช้เวลานานมากกว่าจะแน่ใจว่ามันไม่มีจริง ๆ ถึงได้วางลงที่เดิม

"ไม่ว่าอะไรก็ตามที่ดลใจให้นายลบคลิปนั่นแต่ฉันก็ขอบคุณแล้วกัน"

"อื้ม ดูแลตัวเองดี ๆ ล่ะ” แอลฟ่าพูดเสร็จก็ลุกขึ้นยืน คำพูดแปลก ๆ ฟังแล้วไม่ค่อยเข้าใจก่อนที่เขาจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันแล้วก็ยิ้มให้

“อย่าเที่ยวให้มันหนัก ห้ามไปซื้อเศษผ้าขี้ริ้วมาใส่อีกล่ะ ไม่ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นฉันรักเธอมากจำไว้นะยัยงี่เง่า” แอลฟ่าพูดยิ้ม ๆ แล้วก็เอามือมาขยี้หัวฉันเบา ๆ ส่วนฉันก็ทำได้แค่ยืนฟังเพราะยังงงอยู่จนกระทั่งเขาเดินไปที่ประตูที่ฉันเพิ่งสังเกตว่ามันมีกระเป๋าเสื้อผ้าของเขาวางอยู่ก่อนที่เขาจะเปิดประตูแล้วก็เดินออกไปโดยที่ไม่มีคำพูดหรือสายตาที่หันมามองฉันอีกเลย

เขาไปแล้วจริง ๆ น่ะเหรอ? ฉันได้แต่มองไปที่ประตูห้องที่มันปิดสนิทแล้ว รู้สึกงงกับเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น อะไรทำให้แอลฟ่าตัดสินใจออกไปง่าย ๆ ทั้งที่เขาหน้าด้านหน้าทนมาตั้งเกือบเดือน และอะไรที่ทำให้ฉันรู้สึกหน่วงที่ใจอยู่ตอนนี้

ติ๊ง!

K.Time : พี่กำลังกลับไทย เรามีเรื่องต้องคุยกัน

พอเสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นฉันก็กดมันอ่านทันที แล้วก็เป็นข้อความจากพี่ธาม พออ่านแล้วฉันก็รู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ ทำไมอยู่ ๆ พี่ธามก็จะกลับมาไทยมีเรื่องอะไรกัน แต่พอฉันตอบกลับไปหรือพยายามโทรหาก็ไม่มีเสียงตอบรับอะไรจากพี่ธามทั้งนั้น วันนี้มันวันอะไรกันวะ!

“ฮัลโหลอีแมนมึงว่างไหม” ฉันหงุดหงิดกับเรื่องบ้าบอในวันนี้ก็เลยโทรหาอีแมนนี่เพื่อขอคำปรึกษาจากมัน

“เออ ๆ ว่างมีไรว่ามา”

“พี่ธามส่งไลน์มาบอกว่ากำลังจะกลับไทย เขามีเรื่องจะคุยกับกู”

“เอ้า! แล้วมึงไม่ถามเขาล่ะว่ามีอะไรด่วนขนาดต้องกลับมาไทย”

“กูถามแล้วแต่เขาไม่ตอบ ไม่อ่านด้วยอ่ะโทรไปก็ไม่รับ” ฉันบอกด้วยความร้อนใจ ฉันไม่ชอบเลยค่ะเวลามีใครมาทำให้ค้างคาใจแบบนี้

“ถ้างั้นมึงก็รอให้เขาตอบค่ะชะนี กูไม่ใช่ผู้รอบรู้ที่จะตอบคำถามนี้ของมึงได้ แล้วอย่าเผลอพาเขาขึ้นห้องนะคะเพราะผัวมึงนอนเป็นปู่โสมเฝ้าทรัพย์อยู่ข้างบน จะเอายังไงก็รีบคิดซะว่าจะเลือกใคร”

“กูก็ต้องเลือกแฟนกูสิคะ” ฉันตอบแมนนี่ทันทีโดยที่ไม่ต้องเสียเวลาคิด พี่ธามทำผิดอะไรฉันถึงต้องทิ้งเขากันล่ะ ขอเห็นแก่ตัวเถอะไม่ว่าใครก็อยากได้คนดี ๆ มาอยู่ข้างกายทั้งนั้น