So Long ลารักร้ายผู้ชายสารเลว! นิยาย บท 27

ขณะนี้เวลา 23.30 น. และฉันกำลังนั่งจิบเหล้าอยู่ในผับสุดหรูของออสติน ค่ะฟังไม่ผิดหรอก วันนี้มาฉันคนเดียวฉายเดี่ยวแต่งตัวเซ็กซี่ให้คนมองให้สุดสายตา เพราะวันนี้มันวันบ้าบอคอแตกอะไรของฉันก็ไม่รู้

ก่อนหน้านี้ฉันพยายามอาบน้ำนอนแต่มันนอนไม่หลับเพราะหงุดหงิด รู้สึกว่ามีแต่อะไรที่ไม่เคลียร์เข้ามาหาฉันก็เลยสะบัดตัวจากที่นอนไปแต่งตัวแล้วก็ออกมานั่งโง่ ๆ อยู่เนี่ย

แล้วที่สำคัญเรื่องที่กวนใจฉันกลับไม่ใช่เรื่องที่พี่ธามกลับไทยด่วนอย่างไม่รู้สาเหตุและฉันไม่สามารถติดต่อเขาได้เลยหลังจากที่เขาส่งข้อความมา แต่มันเป็นเรื่องที่ไอ้บ้าแอลฟ่าหอบเสื้อผ้าออกจากห้องต่างหาก นึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไป แม่งเห็นหัวใจฉันเป็นของเล่นเหรอวะ ฉันก็ไม่ได้อยากโกหกหัวใจตัวเองหรอกนะคะ ที่จริงฉันคิดยังไงฉันยอมรับกับตัวเองเสมอแต่มันแค่ไม่อยากกลับไปเจ็บอีกเข้าใจฉันใช่ไหม พอเขากลับมามันก็ทำให้ฉันหวั่นไหวนะถึงจะพยายามสร้างกำแพงก็เหอะ

“สวัสดีครับ มาคนเดียวไม่เหงาเหรอครับ” ฉันหันไปมองต้นเสียง ประโยคซ้ำ ๆ เดิม ๆ ที่ได้ยินจากผู้ชายมากหน้าหลายตาที่เดินเข้ามาทักหวังอยากจะเคลมฉันในคืนนี้จนฉันเบื่อ

“ไม่เหงาค่ะ กำลังนั่งดักผัวควงกิ๊กมาเที่ยว ขอใช้สมาธินะคะ” ฉันหันไปตอบสีหน้าเหวี่ยง มาเมาค่ะไม่ได้มาหาคู่นอน พวกผู้ชายมันเป็นอะไรนักหนามาเที่ยวแล้วต้องอยากหิ้วผู้หญิงกลับด้วยเนี่ย

แต่ฉันรู้สึกได้ว่าไม่ได้มีแค่ผู้ชายเท่านั้นที่มองฉันอยู่ ตั้งแต่ฉันเดินเข้ามานั่งฉันสังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งท่าทางดูดีเชียวชอบมองมาที่ฉันด้วยสายตาแปลก ๆ เหมือนเกลียดอยากจะกินเลือดกินเนื้อยังงั้นแหละ หรือวันนี้ฉันแต่งตัวสวยไปก็ไม่รู้

“ไงมิลานทำไมวันนี้มาคนเดียว” อยู่ ๆ ก็มีเสียงคุ้นหูดังขึ้น พอหันไปไม่สงสัยอะไรหรอกค่ะ ตัวพ่อของผับนี้นั่นแหละ ใครอยากเป็นเมียเควิน พกหน้าสวย ๆ หน้าอกใหญ่ ๆ มาที่นี่ได้เลยรับรองไม่พลาด

“มานั่งเล่นอีแมนไม่ว่างเลยต้องมาคนเดียว” ฉันตอบเควินไป

“อื้ม แล้วมาไงขับรถมารึเปล่า ถ้ากลับไม่ไหวบอกเรานะอยู่ข้างบนนี่แหละ มาดูผับแทนไอ้ตินมัน” เควินบอกก่อนที่พวกเราจะคุยอะไรกันนิดหน่อยเขาถึงได้ขอตัวไปดูความเรียบร้อย ส่วนฉันก็นั่งจิบเหล้าฟังเพลงไปเรื่อยเปื่อยจนถึงเที่ยงคืนกว่า ๆ เลยเดินไปห้องน้ำตามสเต็ปกินเหล้าแล้วปวดฉี่ เข้าห้องน้ำเสร็จก็ว่าจะกลับแล้วล่ะเพราะนั่งคนเดียวมันโคตรเหงา

“อุ้ย!” ฉันเดินผ่านมุมหนึ่งที่เป็นทางไปห้องน้ำก็โดนชนเข้าเต็มแรง ชนไหล่เหมือนจงใจ

“ขอโทษ” ผู้หญิงคนที่ชนหันมาพูดกับฉันหน้าเชิด ๆ แล้วก็เดินผ่านไปทันที แต่เดี๋ยวนะทำไมหน้ามันเหมือนผู้หญิงคนที่นั่งจ้องฉันข้างในผับจัง

“แพรวมึงไปทำแบบนั้นทำไม ไหนจะนั่งจ้องหน้าเขาในผับอีก มึงคิดว่าเขาจะไม่รู้ตัวเหรอ” ฉันเดินมายังไม่ทันจะถึงห้องน้ำก็ได้ยินเสียงของผู้ชายที่ออกจะกระตุ้งกระติ้ง แต่เสียงคุ้นหูเหมือนเคยได้ยินดังขึ้น

“ทำไมก็จะทำไม่ได้กูหมั่นไส้มัน เมื่อกี้ไม่น่าทำแค่ชนแต่กูน่าจะผลักมันแล้วจิกหัวขึ้นมาตบ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น แต่เดี๋ยวนะชนงั้นเหรอ พอได้ยินแบบนั้นฉันก็เลยหยุดเดินแล้วแอบฟังด้วยความสงสัย ดีนะที่มันเป็นมุมเลี้ยวแล้วก็มีซอกมืด ๆ พอดีก็เลยหลบเข้าไปจนเสียงนั้นใกล้เข้ามา

“เขาไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลยนะแพรว มึงอย่าไปทำเขา”

“แล้วทำไมมันไม่หาข้อมูลก่อนล่ะว่าผู้ชายที่มันคบเขามีเมียอยู่แล้ว กูโคตรเกลียดเลย ยิ่งพี่ธามบอกจะกลับมาโดยที่ไม่ให้มันรู้เพื่อพาเมียไปเที่ยวแต่พอได้ข่าวมันนิดหน่อยแม่งแสดงตัววิ่งโร่จะไปหามันทันที”

นี่ผู้หญิงคนนั้นพูดบ้าอะไร ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม ชื่อพี่ธามที่ออกมาจากปากผู้หญิงคนนั้นชัดเต็มสองหู แล้วพอเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นก็ยิ่งมั่นใจว่าพูดถึงฉันอยู่แน่นอนเพราะเป็นคนเดียวกันกับที่ชนฉันเมื่อกี้ ส่วนผู้ชายถ้าฉันจำไม่ผิดเขาคือเพื่อนอีแมนนี่ที่เจอเมื่อวาน แต่ชื่ออะไรนะนิกกี้ล่ะมั้ง

ฉันรอจนกระทั่งสองคนนั้นเดินออกไปถึงได้ก้าวออกมาจากที่ซ่อน นี่มันวันเฮงซวยอะไรของฉันกัน ตกลงพี่ธามมีคนอื่นงั้นเหรอ ทำไมฉันไม่เคยระแคะระคายเลย เมื่อวานนิกกี้ก็พูดแปลก ๆ ว่าตัวจริงฉันสวยกว่าในรูป เป็นไปได้ไหมว่าเขารู้จักฉันมาก่อนเพราะฉันไปยุ่งกับแฟนของเพื่อนเขา

แม่ง! โคตรร้อนใจอยากรู้ความจริงแต่ฉันว่าเรื่องเมื่อกี้ที่ได้ยินคงไม่ผิดเพี้ยนหรอก ฉันโดนพี่ธามหลอกให้คบซ้อนแน่ ๆ แต่ยังค่ะฉันจะโวยวายไม่ได้เด็ดขาด มันต้องจับให้ได้คาหนังคาเขาซะก่อน!

เฮ้อ! นี่ฉันต้องโดนอีกแล้วเหรอ เมื่อไหร่จะมีความรักดี ๆ กับเขาซักทีนะมิลค์ ทำไมชีวิตต้องเจอแต่ผู้ชายเลว ๆ ด้วย ทั้งที่เอาบทเรียนจากแอลฟ่ามาใช้ พยายามมองหาผู้ชายที่ดีที่ไว้ใจเชื่อใจได้ คิดว่าพี่ธามคือคนที่ดีที่สุดแล้วนะแต่สุดท้ายทำไมต้องโดนคนรักทำร้ายซ้ำซากด้วย