So Long ลารักร้ายผู้ชายสารเลว! นิยาย บท 39

“แอลไม่เอาแล้วมิลค์เหนื่อย” ฉันร้องบอกเขาเบา ๆ แล้วก็ดันมือของไอ้คนหื่นที่ลูบสะโพกฉันเล่นออกให้พ้นตัว นี่แปดโมงกว่าแล้วนะฉันยังได้พักไม่ถึง 10 นาทีเลยด้วยซ้ำแอลฟ่าก็เริ่มที่จะหื่นอีกแล้ว ไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนักหนา

“แค่ลูบนิดเดียวเอง” แอลฟ่าบอกเสียงเบาแล้วก็จูบที่หัวไหล่ฉัน แต่ครั้งนี้ฉันสาบานได้ว่าฉันไม่มีทางยอมแน่นอน มันเกินไปแล้ว ไอ้หื่น

“ถ้าไม่หยุดเห็นดีกันแน่แอล” ฉันเงยหน้าไปมองเขาเพื่อให้เขารู้ว่าครั้งนี้ฉันเอาจริงทำให้แอลฟ่าขมวดคิ้วหน้ามุ่ยด้วยความไม่พอใจ

“โคตรไม่ตามใจผัวเลย เมียไรวะ” แอลฟ่าชักมือกลับแล้วก็บ่นขมุบขมิบเสียงเบา แต่หน้าห่างกันแค่ไม่ถึงคืบใครไม่ได้ยินก็บ้าแล้ว

“แอล!” ฉันชักเสียงใส่เขาทันที ต้องข่มมันค่ะ เชื่อฉันเถอะข่มได้ต้องข่มไม่งั้นเสียเปรียบไอ้หื่นอย่างแอลฟ่าหนักแน่ ๆ

“คร้าบ~ นอนได้แล้วไม่ง่วงเหรอ” แอลฟ่าลากเสียงยาวใส่ฉันแล้วก็ถาม โอ้โหกล้าถามว่าไม่ง่วงเหรอ ไม่อายปากซะบ้างเลย ทำไมนับวันก็ยิ่งกวนประสาท ความเป็นแอลฟ่าผู้เย็นชาหายไปไหน ตอนนี้ฉันแทบจะจำภาพเดิมบุคลิกเดิมของเขาไม่ได้แล้ว

ติ๊ง ต่อง!

ติ๊ง ต่อง!

เสียงกริ่งหน้าห้องที่ดังขึ้นติดต่อกันทำให้ฉันที่กำลังจะเคลิ้มหลับต้องงัวเงียได้สติอีกครั้ง

“ใครมาอ่ะแอล” ฉันถามคนที่นอนกอดฉันอยู่ข้าง ๆ แอลฟ่าเองก็ลืมตาขึ้นมามองหน้าแล้วก็ส่ายเบา ๆ เพื่อบอกว่าเขาเองก็ไม่รู้ นั่นน่ะสิเนอะก็อยู่ด้วยกันตรงนี้ใครจะไปรู้วะว่าใครมา

“ที่รักนอนไปเถอะ เดี๋ยวไปดูเอง” แอลฟ่าบอกแล้วก็จุ๊บหน้าผากฉันก่อนที่เขาจะลุกขึ้นแล้วก็ลุกเดินโทง ๆ ลงจากเตียง

“แอลฟ่า! ทำบ้าอะไรไม่อายกันเลย!” ฉันร้องออกมาเสียงดังแล้วก็ปิดตาแทบไม่ทัน ไม่ได้ตั้งใจดูนะแต่มันเห็นเอง เด่นชัดขนาดนั้นใครจะไม่เห็นที่สำคัญยังหดตัวไม่สนิทด้วยซ้ำ ///“อายอะไรครับเมีย ทั้งดูทั้งดูด” แอลฟ่าถามเสียงนิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่เชื่อเถอะเขากำลังจงใจกวนตีน!

“ไอ้แอลฟ่า ไอ้หื่น!” ฉันด่าแค่นั้นแล้วก็พลิกตัวหนีทันที น่าเกลียดที่สุดเลย ตอนนั้นมีอารมณ์ไม่อายก็ไม่ว่าหรอก แต่ตอนนี้อยู่ในอารมณ์ปกตินี่คะฉันเป็นผู้หญิงนะฉันก็อายเป็น

“ที่รัก โกรธเหรอ” ฉันรู้สึกว่าแอลฟ่าเดินมาที่ข้างเตียงฝั่งที่ฉันหันหน้าหนีแล้วก็ถามออกมาเบา ๆ เหมือนมาง้อฉันก็เลยเอาผ้าห่มที่คลุมโปงออกเพราะเวลาผ่านมาสักพักแล้ว เขาคงแต่งตัวเรียบร้อยแล้วล่ะ อีกอย่างเสียงกริ่งหน้าห้องก็ยังดังอยู่

“ไม่ได้กะ แอล!” ฉันจะบอกว่าไม่ได้โกรธแค่อาย แต่สิ่งที่สายตาฉันมองเห็นมันคือไอ้มังกรของเขา แอลฟ่ายืนตัวตรงมองฉันด้วยสภาพยืนแก้ผ้าไม่มีอะไรติดตัวเหมือนเดิม เพิ่มเติมแค่มือเขาที่ถือชุดคลุมเอาไว้ และมันก็ทำให้ไอ้จ้อนยักษ์อยู่ระดับใกล้สายตาฉันมากจริง ๆ

“จ๋าว่าไงครับ” แอลฟ่ายืนส่งยิ้มกวน ๆ ให้ฉัน สาบานเถอะว่านี่แอลฟ่าตัวจริง ทำไมนับวันมันยิ่งกวนตีนจริงกวนตีนจัง แถมจัญไรจริงจังมากเหลือเกิน

ฟุบ!

ฉันคว้าหมอนที่หนุนอยู่ไปฟาดลงที่ไอ้จ้อนของเขาเต็มแรงทันที

“โอ้ย ฮ่า ๆๆ” แอลฟ่าแกล้งร้องแล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดัวก่อนที่เขาจะโยนหมอนใบนั้นใส่หน้าฉัน

ฟุบ!

"เอาไปนอนดมซะที่รัก" กรี๊ด!!! อยากกรี๊ดใส่ความกวนของเขาแต่ทำไม่ได้เพราะมีแขกรออยู่หน้าห้อง พอแกล้งฉันจนพอใจแอลฟ่าก็ใส่ชุดคลุมแล้วเดินออกไปจากห้องนอนทันที

“เชี่ย!” เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีที่แอลฟ่าเดินออกไปดูว่าใครมาฉันก็ได้ยินเสียงเขาอุทานด้วยความตกใจ ใครมาวะ?

“แอล! เป็นไรอ่ะ” ฉันตะโกนถามเขาทันที หรือจะเป็นพี่ธามที่ยกพวกมารอตีฉันกับแอลฟ่าหน้าห้องกันนะ แต่ไม่น่าจะใช่พี่ธามไม่รู้ว่าห้องฉันห้องไหนนี่ แล้วใครมากัน ใครที่ทำให้แอลฟ่าร้องด้วยความตกใจขนาดนี้

ตึง ๆๆ

เสียงแอลฟ่าที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้องนอนยิ่งทำให้ฉันสงสัย

“แอล! เป็นอะไรใครมา” ฉันถามเขาทันที ยิ่งเห็นเขารีบคว้าเสื้อผ้ามาสวมฉันก็ยิ่งสงสัยเข้าไปอีก

“ซวยแล้วมิลค์ ผลงานไลฟ์สดของเธอกำลังทำให้ฉันซวย” แอลฟ่าบ่นออกมาแล้วก็รีบใส่เสื้อผ้า นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย อ้อ! ลืมบอกไปนะคะว่าฉันเล่าเรื่องไลฟ์สดให้แอลฟ่าฟังระหว่างที่มาคอนโดเมื่อคืนนี้ ตอนแรกเขาก็ขำนะแต่ทำไมตอนนี้ถึงมาบ่นไม่เข้าใจ

“อะไรแอล มิลค์ไม่เข้าใจ”

“ค่ะ แม่...แม่มีอะไรจะคุยกับมิลค์เหรอคะ” ฉันถามเสียงสั่น มันกลัวว่าแม่จะพูดเรื่องฉันกับแอลฟ่า ฉันไม่รู้ว่าแม่จะเสียใจแค่ไหนที่รู้ว่าฉันเหลวไหลแบบนี้

“มิลค์น่าจะรู้ว่าแม่กับป้าดามาพร้อมกันแต่เช้าเพราะเรื่องอะไร” พอแม่พูดมาแค่นี้ใจฉันก็เต้นไม่เป็นจังหวะแล้วค่ะ น้ำตานี่คลอออกมาเต็มหน่วยกันเลยทีเดียว

“แม่ขา” ฉันมองหน้าแม่แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาทันที ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยโกหกอะไรแม่เลยสักครั้งเพราะแม่ฉันเลี้ยงมาแบบอิสระมีอะไรก็ให้คุยกันตรง ๆ พอมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ก็เลยไม่รู้ว่าจะโกหกแม่ยังไง

“แม่จะไม่โกรธถ้ามิลค์กับแอลรักกันจริง อย่าร้องไห้ลูก แค่หนูยอมรับกับผู้ใหญ่ตรง ๆ” ตอนแรกแม่ก็ทำหน้าเครียดพร้อมเสียงแข็งแต่พอเห็นฉันจะร้องไห้ท่านก็เริ่มใจอ่อนให้

อย่าว่าแม่ให้ท้ายเลยนะคะ ฉันเป็นลูกที่ดีไม่เคยเหลวแหลกเที่ยวแต่ไม่ได้ใจแตกเข้าใจใช่ไหมคะ เพราะฉะนั้นฉันว่าพอมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นท่านก็คงค่อนข้างที่จะเชื่อใจในการตัดสินใจของฉันอยู่ล่ะมั้ง ถึงได้ไม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ อีกอย่างฉันกับแอลฟ่าก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลกัน

“มิลค์ขอโทษนะคะแม่ที่ทำให้แม่ผิดหวังนะคะ มิลค์ขอโทษ” ฉันพูดกับแม่เสียงสั่นก่อนที่น้ำตาแห่งความเสียใจที่ทำให้แม่ผิดหวังมันจะไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“หนูรักกันใช่ไหมลูก” แม่เงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะถามออกมา และคำถามของแม่ก็ทำให้ฉันสะอึกทันที ตอนแรกก็มั่นใจว่าแอลฟ่ารักฉันมากนะคะแต่พอเห็นท่าทางของเขาเมื่อกี้ฉันก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วล่ะ แต่จะให้ตอบแม่ว่ายังไงดีล่ะ หนูรักแอลค่ะแม่หนูถึงได้ยอมเขา แต่แอลรักหนูรึเปล่าหนูก็ไม่แน่ใจ ตอบยังงี้เหรอ? แล้วแม่จะเสียใจไหม

“รักค่ะ เรารักกัน” ฉันตอบออกไป เป็นคำตอบที่รู้สึกเหมือนตัวเองโกหกท่านยังไงก็ไม่รู้เพราะยังไม่แน่ใจเลยว่าเรารักกันหรือมีแค่ฉันที่รักฝ่ายเดียว รู้สึกบาปแต่ฉันก็ไม่อยากทำให้แม่เสียใจไปมากกว่านี้แล้วเหมือนกัน แค่นี้ก็เป็นลูกที่แย่เต็มทีแล้ว

“ไม่เป็นไรนะลูก ไม่ต้องร้องไห้นะ แม่ไม่โกรธมิลค์นะลูก” แม่เอามือมาลูบที่หัวแล้วก็ปลอบฉันที่ร้องไห้ออกมาหนักขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งแม่ทำแบบนี้ฉันยิ่งรู้สึกผิดที่ต้องโกหกแม่ว่าเรารักกัน ทั้งที่ตัวผู้ชายเองเป็นฝ่ายให้ฉันออกมารับหน้าส่วนเขาไปมุดหัวหลบในตู้เสื้อผ้า

“ลูกชายตัวดีของป้ามันอยู่ที่ไหนลูก” คุณป้าอารดา หรือป้าดาที่เงียบอยู่นานเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมา

“เอ่อ...”

“เมื่อกี้เสียงตะโกนคือเสียงแอลฟ่าใช่ไหม” ป้าดาถามขึ้นแล้วก็มองกดดันมาที่ฉัน นี่ห้องเก็บเสียงนะคะ คิดดูสิว่าแอลฟ่าตะโกนดังขนาดไหนถึงดังออกไปนอกห้องได้

“แอลฟ่าเห็นป้าแล้วใช่ไหมหนูมิลค์ บอกป้ามาเถอะจ้ะว่าแอลฟ่าอยู่ไหน” ป้าดาพูดขึ้นอย่างรู้ทัน ส่วนฉันที่กำลังโกรธแอลฟ่าอยู่ก็ตัดสินใจได้ในทันที อยากให้ฉันออกมารับหน้าเจอปัญหาแก้ปัญหาคนเดียวส่วนตัวเองมุดหัวปัดความรับผิดชอบมากใช่ไหมแอล...

“แอลฟ่าแอบป้าดาอยู่ในห้องแต่งตัวค่ะ”