So Long ลารักร้ายผู้ชายสารเลว! นิยาย บท 40

“แอลฟ่าแอบป้าดาอยู่ในห้องแต่งตัวค่ะ” ฉันบอกป้าดาด้วยน้ำเสียงสั่นเพราะกำลังร้องไห้อยู่ บางคนอาจจะว่าฉันบ้าที่กล้าบอกป้าดาแบบนั้นแต่ฉันอยากรู้ว่าแอลฟ่ากำลังคิดอะไรอยู่ ถึงได้ร้อนรนหาที่หลบขนาดนั้นถึงได้บอกไง

“พิมเธอนั่งรอตรงนี้ก็ได้นะฉันขอไปจัดการไอ้ตัวดีก่อน มิลค์พาป้าเข้าไปหน่อยลูก” คุณป้าดาบอกแม่ฉันแล้วก็บอกฉันต่อทันทีฉันเลยเดินนำป้าดาเข้าไปในห้องนอน

“เอ่อ...ป้าดาคะ คือแอลฟ่าไม่ให้มิลค์บอกความจริงว่าเขาอยู่ที่นี่นะคะ เขาจะว่ามิลค์ไหมคะที่บอกป้าดา” ฉันถามป้าดาทันทีแต่ด้วยน้ำเสียงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“จ้ะ ไม่เป็นไร มันไม่กล้าว่าหนูหรอก” ป้าดาหันมาบอกก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวด้วยตัวเอง

“ออกมาแอลฟ่า” ป้าดาเปิดประตูเข้าไปก็พูดเสียงเย็นยะเยือก แต่ห้องนี้มันมีแต่ความเงียบ เงียบจนเหมือนไม่มีใครแอบอยู่

“แม่รู้ว่าแกอยู่ที่นี่ ออกมาซะ” ป้าดาพูดขึ้นอีกครั้งแต่ทุกอย่างกลับอยู่ในความเงียบเหมือนเดิม แอลฟ่าช่างมีความสามารถในการซ่อนตัวจริงๆ นะคะฉันเพิ่งรู้ เงียบมากจนไม่ได้ยินเสียงหายใจเลย ทุกอย่างในห้องนี้ก็นิ่งมากด้วยไม่มีอะไรขยับเลย

ป้าดาไม่พูดอะไรต่อแต่เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าทีละบานเพื่อหาตัวแอลฟ่า แต่จนบานสุดท้ายก็ไม่เจอเขา อย่าบอกนะว่าแอลฟ่าไม่ได้ซ่อนที่นี่ นี่เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ย!

“โอเคจ้ะหนูมิลค์ ป้าเชื่อแล้วว่าแอลฟ่าไม่ได้อยู่ที่นี่จริง ๆ ป้าขอโทษด้วยนะลูกที่เข้าใจผิด ถ้างั้นหนูก็นอนพักผ่อนเถอะนะจ้ะเดี๋ยวป้ากลับแล้ว” พอหาแอลฟ่าไม่เจอป้าดาก็หันมาพูดกับฉันแล้วก็เดินออกไปซะงั้น ทิ้งไว้ให้ฉันยืนงงอยู่คนเดียว

“ฟู่ว์!” เสียงแอลฟ่าที่ดังออกมาพร้อมกับตัวเขาที่ค่อย ๆ คลานออกมาจากตู้เสื้อผ้าด้วยความโล่งใจยิ่งทำให้ฉันงงไปหมด

“แอล นายอยู่ในห้องนี้เหรอ แล้วเมื่อกี้ทำไม...”

“แอบอยู่ในกระเป๋าเดินทาง เกือบขาดอากาศตาย” แอลฟ่าลุกขึ้นแล้วก็บ่นออกมาด้วยความหงุดหงิดทันที แค่เพื่อไม่ให้ผู้ใหญ่จับได้ว่าเขากับฉันกำลังคบกันมันต้องลงทุนขนาดนี้เลยเหรอวะ?

“นายกลัวป้าดารู้เหรอว่าอยู่ที่นี่” ฉันถามเขาด้วยความรู้สึกที่โคตรหน่วง เจ็บกว่าการที่เขานอกใจคือการที่เขาไม่กล้ายอมรับกับผู้ใหญ่นี่แหละ

“กลัวสิ เฮ้อ! ขอบคุณนะมิลค์ที่ออกไปรับหน้าแทน” ยิ่งเห็นท่าทางโล่งใจของแอลฟ่ามากเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น ตกลงเขาจะเอายังไงกับฉันกันแน่วะ จะเล่นตลกไปถึงไหน

“ทำไมเหรอแอลฟ่า ถ้าเจอหน้าแม่แล้วมันจะยังไง”

“มันก็จะซวย เฮ้ย! แม่!” แอลฟ่ากำลังจะตอบแต่แล้วเขาก็ต้องร้องออกมาเสียงหลง ฉันเองก็ตกใจไม่แพ้แอลฟ่า เสียงที่ถามเขาเมื่อกี้ไม่ใช่เสียงฉันแต่เป็นเสียงของป้าดาที่ยืนอยู่ตรงประตูห้องแต่งตัวต่างหาก

“แกหลบฉันทำไมฮะ!” ป้าดาตะคอกแอลฟ่าทันทีที่เขารู้ตัวว่าโดนจับได้แล้ว

“แม่ครับ คือ มันไม่ใช่แบบที่แม่เข้าใจนะ” แอลฟ่าพูดตะกุกตะกักพยายามปฏิเสธทันที

“แล้วมันเป็นแบบไหน ไหนแกลองบอกแม่มาซิ!”

“คือ แอลกับมิลค์เรายังไม่ได้มีอะไรเกินเลยสักครั้งเลยนะแม่” แอลฟ่ารีบบอกป้าดาทันทีด้วยน้ำเสียงรนแต่ฉันนี่ยืนอึ้งหน้าถอดสีแล้ว ไม่เคยมีอะไรกันงั้นเหรอ? สาบานเลยค่ะถ้าตอนนี้ป้าดากับแม่ฉันไม่อยู่ที่นี่ฉันจะคว้าเอามีดมาสับหัวมันให้เละ

“แน่ใจ?”

“แน่ใจสิครับแม่ ไม่เชื่อถามมิลค์ดูก็ได้” แอลฟ่ารีบตอบทันทีโดยที่ไม่มีการหยุดคิดหรือประมวลคำตอบเลยสักนิด พร้อมทั้งโยนมาให้ฉันช่วยยืนยัน จิตใจสันดานไอ้บ้านี่ทำด้วยอะไรวะ

“จริงเหรอหนูมิลค์ พูดความจริงกับป้านะ” ป้าดาหันมาพูดกับฉันบ้าง แล้วจะให้ฉันตอบว่ายังไงดี ป้าดารู้ความจริงทั้งหมดแล้วแต่ท่านก็คงจะตามน้ำไปเพื่อดูความเลวของลูกชายตัวเองเท่านั้นแหละ

“เรา...มีอะไรกันแล้วค่ะป้าดา” ฉันตัดสินใจพูดหักหน้าแอลฟ่าซะ ในเมื่อเขาไม่อยากรับผิดชอบไม่กล้ายอมรับความจริงฉันก็จะหักหลังเขาบ้าง แต่หลังจากเหตุการณ์นี้ฉันคงไม่เอาเขากลับเข้ามาในชีวิตอีกต่อไป

“เฮ้ย! มิลค์! พูดทำไม!” แอลฟ่าหันมาพูดกับฉันด้วยเสียงตกใจ แต่ฉันเลือกที่จะเบือนหน้าหนีเขาแทน

“ไอ้แอลฟ่า! กล้าโกหกแม่แล้วยังไม่ยอมรับอีกใช่ไหม!” ป้าดาตะคอกแอลฟ่าด้วยความโมโหก่อนที่จะเดินไปใช้เท้าถีบที่ลำตัวแอลฟ่าเต็มแรงจนเขาล้มลงไปกองที่พื้น

“โอ้ยแม่ แอลเจ็บ อ่าส์~” แอลฟ่ายันตัวขึ้นมาพร้อมกับบ่นเบา ๆ

“เจ็บสิดี ฉันเคยสอนให้แกไร้ความรับผิดชอบให้ผู้หญิงออกรับแทนเหรอฮะ!” ป้าดาด่าแล้วก็ตรงเข้าไปใช้เท้าทั้งถีบทั้งเตะแอลฟ่าซ้ำ ๆ ไม่มีออมแรงเลยสักครั้งเดียว