สุดไขว่คว้าภรรยาคืนใจ นิยาย บท 1

“ฉู่เหมียน อย่าได้คิดฝันว่าฉันจะรักเธอ!”

ชายหนุ่มบีบคอและกดเธอลงบนโซฟาพร้อมด่าทอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ “ความอดทนของฉันที่มีต่อเธอมันถึงขีดสุดแล้ว ฉันขอแนะนำให้เธอทำตัวดี ๆ เอาไว้ ครึ่งปีหลังจากนี้เราจะหย่ากัน!”

“ฉันไม่ได้ผลักลู่เจียวลงไปจริง ๆ นะ เธอตกลงไปในสระว่ายน้ำเองต่างหาก!”

เสียงของฉู่เหมียนอ่อนระโหย เธอเปียกโชกไปทั้งตัว ร่างกายผอมบางสั่นเทาไม่หยุดและยังไม่หายจากความกลัวจากการตกลงไปในน้ำเมื่อครู่

“อย่ามัวมาเถียงข้าง ๆ คู ๆ อยู่เลย เธอเป็นเพื่อนกับเจียวเจียวมาหลายปี เธอควรรู้ดีที่สุดว่าเจียวเจียวว่ายน้ำไม่เป็น!” ชายหนุ่มออกแรงที่มือหนักขึ้นอีกหน่อย เขามีท่าทางราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “ถ้าลู่เจียวเป็นอะไรไป เธอต้องชดใช้ด้วยชีวิต”

เขาใช้คำว่าเป็นเพื่อนกันมาหลายปี ตัดสินเด็ดขาดแล้วว่าให้เธอเป็นคนผิด

ดวงตาของฉู่เหมียนเต็มไปด้วยหมอกบาง ๆ น้ำตาหยดหนึ่งไหลรินลงจากหางตา เสียงหัวใจที่แตกสลายดังก้องชัดเจน

คงยากที่จะจินตนาการได้ว่าคนที่กำลังต่อว่าเธอเพื่อปกป้องผู้หญิงคนอื่นตรงหน้านี้เป็นสามีของเธอเอง!

เธอหลงรักกู้ว่างเชินมาสี่ปี และแต่งงานกับกู้ว่างเชินมาสามปี

เมื่อสามปีก่อนพอเธอรู้ว่าจะได้แต่งงานกับกู้ว่างเชิน เธอดีใจมาก

แต่หลังจากแต่งงานกับกู้ว่างเชินแล้ว เธอถึงได้รู้ว่าแม่ของกู้ว่างเชินแค่ไม่อยากให้ลู่เจียว ผู้หญิงที่เขารักแต่งงานเข้ามาเป็นสะใภ้บ้านนี้ ดังนั้นตัวเธอ ฉู่เหมียนจึงเป็นเพียงไม้กันหมาที่ช่วยให้ลู่เจียวยังคบหากับเขาต่อไปได้!

ลู่เจียวพลัดตกลงไปในสระว่ายน้ำ ทุกคนต่างไปช่วยหล่อน ล้อมรอบตัวหล่อน

ส่วนฉู่เหมียนที่ตกลงไปในสระว่ายน้ำเหมือนกัน แต่กลับไม่มีใครสนใจจนเกือบตายในสระน้ำที่เย็นเฉียบแห่งนั้นแล้ว

เขาจำได้ว่าลู่เจียวว่ายน้ำไม่เป็น แต่จำไม่ได้ว่า... เธอเองก็ว่ายน้ำไม่เป็นเหมือนกัน

เมื่อคิดว่าชีวิตแต่งงานที่เธอพยายามรักษาไว้เป็นเพียงเปลือกกลวง ๆ ฉู่เหมียนก็อดหัวเราะเยาะไม่ได้

กู้ว่างเชินเห็นเธอแสยะยิ้มบนโซฟา สีหน้ายิ่งเย็นชาและดูถูก “เป็นบ้าไปแล้วรึไง!”

ใช่ เธอเป็นบ้า

เพื่อที่จะแต่งงานกับกู้ว่างเชิน เธอยอมทะเลาะกับพ่อของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้ตระกูลฉู่วุ่นวายไปหมด ทำแม้กระทั่งตัดขาดกับตระกูลฉู่ ทำให้พ่อของเธอตรอมใจจนล้มป่วยเข้าโรงพยาบาล

พ่อบอกเธอว่าการแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รัก แม้แต่งงานไปแล้วก็ไม่พ้นต้องทนทุกข์ เธอไม่มีทางชนะใจเขา

แต่ตอนนั้นเธอหลงคิดไปเองว่าการที่กู้ว่างเชินยอมแต่งงานกับเธอนั่นคือการยอมรับขั้นสูงสุดแล้ว เชื่อมั่นว่าความรักของเธอจะทำให้หัวใจของกู้ว่างเชินอ่อนลงในที่สุด

เธอสาบานกับผู้เป็นพ่อว่าการแต่งงานครั้งนี้เธอมีความมั่นใจมาก เธอไม่มีวันแพ้

ใครจะรู้ว่าเธอคิดผิดถนัด...

คนที่ไม่ได้รักเธอนั้นมีหัวใจแข็งกระด้างราวกับหิน แม้แต่เธอหายใจยังผิด

แพ้หรือไม่แพ้ ไม่ใช่เธอที่เป็นคนตัดสิน แต่เป็นกู้ว่างเชิน

กริ๊ง…

โทรศัพท์ของกู้ว่างเชินดังขึ้นทันใด เมื่อเห็นชื่อผู้โทรบนหน้าจอ สีหน้าโกรธเกรี้ยวของเขาก็หายไป

ในห้องนั่งเล่นที่เงียบสงบ ฉู่เหมียนได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดจาออดอ้อนมาจากปลายสาย

เขาหลุบตาลงพลางหยิบเสื้อสูทที่วางอยู่ข้าง ๆ ไม่มีอารมณ์โกรธหลงเหลืออยู่ มีเพียงความอ่อนโยนและอ่อนหวาน “เด็กดี ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะไปหาเดี๋ยวนี้”

ฉู่เหมียนหายใจไม่ออก

เขาตัดสายโทรศัพท์ มองฉู่เหมียนด้วยสายตาโหดเหี้ยม จากนั้นก็ไม่หันกลับมามองอีกเลยแล้วเดินออกไป

“กู้ว่างเชิน” ฉู่เหมียนเรียกเสียงแหบพร่า พยายามจะให้เขาหยุดสักครู่ “ฉันก็กลัวน้ำเหมือนกันนะ”

กู้ว่างเชินไม่หยุดเดิน เขารู้สึกว่าฉู่เหมียนพูดจาไร้สาระ

ลู่เจียวกลัวน้ำเพราะปีนั้นตอนเขาถูกลักพาตัว ลู่เจียวโดดไปในทะเลเพื่อที่จะช่วยชีวิตเขา ทำให้เกิดเป็นปมฝังลึกในใจ

ฉู่เหมียนคนนี้มีแม้กระทั่งใบรับรองการดำน้ำ เธอจะกลัวน้ำได้อย่างไร

ฉู่เหมียนคิดว่าทำแบบนี้แล้วเขาจะสนใจเธองั้นเหรอ

เพ้อฝันสิ้นดี!

ฉู่เหมียนมองดูเขาผลักประตูออกไป น้ำตาไหลพรากลงมา เมื่อนึกถึงว่าตลอดหลายปีมานี้เธอไม่เคยได้รับการถูกเลือกจากกู้ว่างเชิน หัวใจของเธอก็เจ็บปวดจนแทบฉีกขาด

เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีถามด้วยดวงตาแดงก่ำ “เจ็ดปีที่ผ่านมา คุณไม่เคยรักฉันเลยเหรอ?”

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความน่าสงสาร แม้แต่ในขณะนี้เธอยังคงจินตนาการว่ากู้ว่างเชินจะมีความรู้สึกดี ๆ ให้กับเธออยู่บ้าง

ในที่สุดเขาก็หันกลับมามองเธอก่อนหัวเราะเยาะ แล้วสิ่งที่ตามมาก็คือการดูถูกเหยียหยามอย่างที่สุด

“เธอกล้าถามหาคำว่ารักจากฉันเหรอฉู่เหมียน เก็บความน่าสมเพชไร้ราคาของเธอไว้ซะ ฉันรังเกียจ!” ดวงตาของกู้ว่างเชินเต็มไปด้วยความโกรธ คำพูดทุกคำราวกับมีดกรีดหัวใจฉู่เหมียนอย่างรุนแรง

ทั้งที่รู้แก่ใจว่าเขามีคนที่อยากแต่งงานด้วย แต่เธอก็ยังดื้อด้านจะแต่งงานกับเขา นี่คือผลตอบแทนความรักของฉู่เหมียนงั้นเหรอ

ฉู่เหมียนกำชายเสื้อแน่นจนปลายนิ้วซีดขาว อดไม่ได้ที่จะนึกถึงคำถามของเพื่อนสนิท เสิ่นเหรา ที่เคยถามเธอว่า ‘ฉู่เหมียน เธอเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลฉู่ที่ใคร ๆ ต่างก็ยกย่อง ทำไมต้องไปยึดติดกับกู้ว่างเชินคนนี้ด้วย?’

เธอเองก็ไม่รู้

อาจเป็นเพราะตอนที่เธออายุสิบเจ็ดปีและถูกกลั่นแกล้ง เขาปกป้องเธอไว้สุดชีวิตและพูดว่า “เหมียนเหมียน อย่ากลัวนะ”

กระทั่งตอนนี้ฉู่เหมียนถึงได้รู้ว่า ‘อย่ากลัว’ เป็นเพียงคำปลอบใจที่เขาสามารถพูดได้กับทุกคน

ฉู่เหมียนหลับตา น้ำตาไหลลงอาบแก้ม หัวใจค่อย ๆ ชินชาเสียจนไม่รู้แล้วว่าความเจ็บปวดเป็นอย่างไร

ช่วงสามปีที่ผ่านมาเธอต้องเผชิญกับความเจ็บปวดมากมาย ความเจ็บปวดเหล่านี้ล้วนมีสาเหตุมาจากคนที่เธอรักที่สุด นั่นก็คือกู้ว่างเชิน!

ในสายตาของกู้ว่างเชิน เธอเป็นผู้หญิงใจร้าย ไร้หัวใจ คิดจะกำจัดคนที่เขารัก!

เวลาเจ็ดปี แม้แต่สุนัขยังกระดิกหางให้เธอ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน