สุดไขว่คว้าภรรยาคืนใจ นิยาย บท 2

“พ่อพูดถูกทุกอย่างค่ะ หนูไม่มีวันทำให้หัวใจของกู้ว่างเชินอ่อนลงได้ หนูรู้แล้วว่าผิด หนูจะกลับบ้านค่ะ"

เสียงแหบพร่าของฉู่เหมียนดังก้องอยู่ในห้องนั่งเล่นที่ว่างเปล่า

ตระกูลฉู่เป็นตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองอวิ๋น ทั้งยังเป็นตระกูลนักวิชาการทางการแพทย์

คุณปู่ฉู่เป็นนักธุรกิจ คุณย่าเป็นศาสตราจารย์แพทย์หญิงแผนกผ่าตัดศัลยกรรมหัวใจที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ทั้งสองเหมาะสมกันทุกประการ

ตั้งแต่เด็ก ฉู่เหมียนได้รับการปลูกฝังวิชาการแพทย์จากคุณย่า คุณย่าบอกว่าเธอเป็นอัจฉริยะและถูกลิขิตมาเพื่ออาชีพนี้

คุณปู่และคุณย่าได้ปูทางสำหรับอนาคตไว้ให้เธอ พ่อเองก็เตรียมทรัพย์สมบัติไว้มากมายเพื่อรอให้เธอมารับมรดก ในขณะที่แม่บอกว่าเธอจะเป็นแก้วตาดวงใจของพวกเขาตลอดไป

แต่เธอกลับละทิ้งทุกอย่างเพื่อกู้ว่างเชิน ทำให้ตัวเองกลายเป็นคนน่าสมเพชเช่นนี้

เมื่อก่อนเธอคิดว่าตัวเองเป็นนักรบที่แสนจะกล้าหาญ ต่อสู้เพื่อความรัก สง่างามที่สุด

แต่เมื่อคิดดูดีๆ แล้ว มันช่างไร้สมองเสียจริง

ฉู่เหมียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ เธอขึ้นไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แต่งหน้าบาง ๆ

จากนั้นก็เก็บของใช้ส่วนตัวของตนออกไปทั้งหมด

บนผนังด้านหลังโซฟาในห้องนั่งเล่น มีภาพวาดพระอาทิตย์ตกที่เธอและกู้ว่างเชินวาดด้วยกัน

ฉู่เหมียนยืนอยู่หน้าภาพนั้น ปลายนิ้วของเธอสัมผัสมันเบา ๆ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงวันแรกที่เธอแต่งงานและย้ายมาที่นี่ด้วยความยินดี

แม่ของกู้ว่างเชินบอกว่ากู้ว่างเชินยินดีจะแต่งงานกับเธอ แต่ขอไม่จัดงานแต่ง

ฉู่เหมียนไม่สนใจเลย ขอแค่ได้แต่งงานกับกู้ว่างเชินก็พอ มีงานแต่งงานหรือไม่ก็ไม่สำคัญ

พ่อเธอได้ยินแบบนั้นก็โกรธมาก บอกว่าเธอไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ รีบร้อนแต่งงานเกินงาม เดี๋ยวชีวิตคู่ก็ล้มเหลว

ฉู่เหมียนกลั้นน้ำตาไว้แล้วปลดภาพนั้นลงมา ฉีกทำลายมันอย่างรุนแรงแล้วโยนลงถังขยะ

ความล้มเหลวครั้งนี้เกือบคร่าชีวิตเธอไปครึ่งหนึ่ง ตอนนี้เธอสำนึกผิดแล้ว

จากนี้ไปขอให้ทุกอย่างราบรื่น

ฉู่เหมียนวางใบหย่าที่กู้ว่างเชินโยนให้เธอในคืนแต่งงานไว้บนโต๊ะ คลี่ยิ้มบาง ๆ งดงามราวกับดอกไม้

“กู้ว่างเชิน สมใจคุณแล้วล่ะ ขอให้มีความสุขนะ”

หลังจากปิดประตูบ้าน ฉู่เหมียนหันกลับมา เห็นรถปากานีสีม่วงเข้มจอดอยู่หน้าประตู ซึ่งเป็นรถประจำตำแหน่งของเธอเอง

ชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวลงจากรถ เขายกมุมปากขึ้นแล้วพูดติดตลก “คุณหนูฉู่ ในที่สุดก็ยอมปีนออกมาจากหลุมฝังศพของตัวเองแล้วเหรอ?”

“มาเร็วจังเลยนะ” ฉู่เหมียนเดินอ้อมหน้ารถแล้วขึ้นไปนั่งที่ตำแหน่งคนขับ

โม่อี้เป็นลูกน้องของฉู่เหมียน ตั้งแต่เด็ก ๆ โม่อี้ซุกซน เกือบจมน้ำตายในสระว่ายน้ำแล้ว แต่ฉู่เหมียนเป็นคนช่วยเขาไว้ ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ติดตามฉู่เหมียนมาตลอดและยินดีรับใช้เธอโดยไม่บ่นสักคำ

“แหงสิ ฉันรอวันนี้มาสามปีแล้วนี่”

ฉู่เหมียนรู้สึกเจ็บปวดในใจ เธอคาดเข็มขัดนิรภัยแล้วถามว่า “ทุกคนคิดว่าการแต่งงานของฉันครั้งนี้ต้องล่มแน่นอนกันหมดเลยเหรอ?”

โม่อี้มองฉู่เหมียนอย่างระมัดระวัง ใช้ความเงียบแทนคำตอบของเขา

ดวงตาสีอัลมอนด์ของฉู่เหมียนมืดลงเล็กน้อย

กู้ว่างเชิน ทั้งโลกบอกให้ฉันไม่รักคุณ แต่ฉันดันอยากจะพุ่งชนกำแพงนี้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฉู่เหมียนก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจจนแทบขาด

เธอจับพวงมาลัยด้วยมือข้างหนึ่ง เข้าเกียร์ด้วยมืออีกข้างหนึ่ง เหยียบคันเร่งจนสุด จากนั้นรถก็พุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

รถปากานีสีม่วงเข้มแล่นไปบนถนนราวกับกำลังระบายความโกรธ

ไม่นานรถก็จอดอยู่หน้าร้านสักแห่งหนึ่ง ฉู่เหมียนลงจากรถแล้วเดินเข้าไป โม่อี้เดินตามมาติด ๆ

“หนีหราน สักลายนี้เลย” ฉู่เหมียนยื่นไอแพดให้ชายคนหนึ่งข้าง ๆ

บนหน้าจอเป็นลวดลายผีเสื้อที่ทั้งแปลกใหม่ สวยงาม และมีชีวิตชีวา

“สักตรงไหนดี?” หนีหรานถามฉู่เหมียน

ฉู่เหมียนถอดเสื้อคลุมออก ด้านในเป็นชุดสายเดี่ยวสีดำ ผิวของเธอขาวราวกับหิมะและมีสัดส่วนโค้งเว้าที่สวยงาม

ไหล่ขวาเฉียงลงมาของฉู่เหมียน มีรอยแผลเป็นลึก

“นี่ไปโดนอะไรมา…” หนีหรานประหลาดใจ

ฉู่เหมียนยังไม่ทันได้ตอบ โม่อี้ก็พูดก่อน “คุณหนูฉู่ทำอะไรไม่คิดสมัยยังเด็ก ดันไปช่วยคนเลว ๆ คนหนึ่งไว้”

หนีหรานเข้าใจในทันที ช่วยกู้ว่างเชินสินะ

เมื่อก่อนฉู่เหมียนชอบกู้ว่างเชิน ทั้งโลกต่างก็รับรู้ เรื่องนี้ยิ่งใหญ่และโด่งดังแพร่หลายไปทั่ว

นอกจากกู้ว่างเชินแล้ว ไม่มีใครที่เธอจะยอมแลกชีวิตเพื่อช่วยเหลือแน่

ฉู่เหมียนนอนบนเตียงพร้อมพูดเสียงเรียบ “ไม่ต้องทายาชา เริ่มสักได้เลย”

หนีหรานอ้าปากค้าง เขาอยากเตือนว่ามันเจ็บมากนะ แต่ก็ไม่อยากจะขัดใจฉู่เหมียน

ฉู่เหมียนมีนิสัยดื้อรั้นมาโดยตลอด ตราบใดที่เธอตัดสินใจแล้ว คนอื่นมาฉุดมาดึงก็รั้งเธอไว้ไม่อยู่

ไม่งั้นเธอคงไม่ล้มเหลวจากกู้ว่างเชินอย่างไม่เป็นท่าขนาดนี้

“แผลนี้ลึกน่าดูเลยนะ”

"เมื่อก่อนฉันไม่ยักรู้ว่าหลังของเธอมีรอยแผลเป็นด้วย เพื่อคนคนนั้น เธอเสียสละมามากมายเหลือเกิน แล้วได้อะไรกลับมาบ้าง?” หนีหรานพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด

ฉู่เหมียนหลับตา ความทรงจำถูกกระชากกลับไปเมื่อสี่ปีที่แล้ว

กู้ว่างเชินถูกลักพาตัว คนร้ายต้องการชีวิตของเขา เธอบ้าบิ่นตามไปคนเดียวหวังจะช่วยถ่วงเวลา

หลังจากที่เธอถูกจับได้ คนร้ายต่อรอง ต้องการให้เธอแลกชีวิตกับเขา เธอก็ยอม

เธอต่อสู้กับคนร้าย หลังของเธอถูกแทงด้วยมีด คนร้ายรู้ว่าเธอเป็นคุณหนูตระกูลฉู่ ถ้าเธอรอดกลับไปทั้ง ๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาคงอยู่ในสังคมต่อไปไม่ได้ จึงคิดฆ่าเธอซะ พวกนั้นมัดหินไว้ที่ตัวเธอแล้วจับเธอถ่วงลงทะเล

น้ำทะเลกลืนกินเธอทีละน้อย เธอสำลักน้ำและจมลงไปเรื่อย ๆ อาการขาดอากาศหายใจเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน