สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1000

หลินหยางจ้องจ้งมู่ด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ เตรียมตัวออกแรงบีบคอเขาให้ตายคามือ

ผู้คนที่อยู่โดยรอบมองตาค้าง

ฉินไป่ซง หลงโชและคนอื่น ต้องการเข้ามาห้ามปรามแต่กลับไม่รู้ควรจะพูดยังไง

หยานเคอเอ๋อเบิกตากว้าง มือกำหมัดและเม้มริมฝีปากแน่น ตกตะลึงจนถึงขีดสุด

"เขาบ้าไปแล้ว! เขาบ้าไปแล้วจริงๆ คุณหนู เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการฆ่าคนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรจะนำผลกระทบแบบไหนมาให้ คราวนี้บานปลายแน่!" ชายชราที่อยู่ด้านข้างทรุดนั่งลงกับพื้นโดยตรง อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงคร่ำครวญด้วยสีหน้าที่ซีดขาว

ส่วนหลินซินลั่วที่อยู่ตรงหน้าต่างก็เบิกตากว้างเช่นกัน บนใบหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ของความเหลือเชื่อ

"จบแล้ว! คราวนี้จบแล้ว! แผนการทั้งหมดของเรายุ่งเหยิงไปหมดแล้ว!" หลินซินลั่วพูดพึมพำ

"คุณหนู ตอนนี้พวกเราควรทำยังไงดี?" คนที่อยู่ด้านข้างถามเสียงสั่น

"หมอเทวดาหลินทำเรื่องแบบนี้ ไม่ว่ายังไงคนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรต้องกลับมาแก้แค้นแน่นอน ถึงเขาตายไปแล้วก็ตาม! เขากำลังสร้างปัญหาที่คาดคิดไม่ถึง…ไป! พวกเราจำเป็นต้องไปจากที่นี่!" หลินซินลั่วพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม หันไปตะคอกเสียงเบา "อาศัยจังหวะที่พวกเขายังไม่รู้ตัว พวกเราออกจากที่นี่ทางด้านหลัง!"

"ครับ คุณหนู!"

คนของตระกูลหลินพยักหน้า รีบออกจากอาคารทันที

หลังจากที่หลินหยางเริ่มออกแรง คอของจ้งมู่บิดเบี้ยวผิดรูปโดยตรง

ถึงแม้จ้งมู่ก็มีทักษะการต่อสู้ทางการแพทย์ที่ไม่ธรรมดาเช่นกัน แต่ตอนนี้หลินหยางใช้ทักษะเข็มเงินย้อนทวน ทำให้พละกำลังเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินหยางด้วยซ้ำ ทำได้แต่อ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้าง แขนขาทั้งสี่ดิ้นรนไม่หยุด

"คุณ…คุณฆ่า…ผมไม่ได้…ไม่อย่างนั้น…คุณและคนข้างกายของคุณ…จะต้องลงไปอยู่เป็นเพื่อนผมทั้งหมด…" จ้งมู่ตะโกนพูดด้วยความยากลำบาก

แววตาของหลินหยางเย็นชาลงทันที ในส่วนลึกของดวงตาเต็มไปด้วยความดุร้าย "คุณกำลังขู่ผมเหรอ?"

"ผม…ผมกำลัง…ห้ามปรามคุณ…"

"แต่น่าเสียดาย มันไม่มีประโยชน์!"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง ออกแรงต่อ

"อ๊าก…"

ลิ้นของจ้งมู่เริ่มแลบออกมา คอบิดเบี้ยวผิดรูปยังสมบูรณ์ ใกล้จะขาดใจตายแล้ว

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

ทันใดนั้น มีเสียงตะคอกดังขึ้น

คนคนนั้นคือเจิ้งหนานเทียน

หลินหยางหันหน้าไปมอง

เป็นเพียงเจิ้งหนานเทียนก้าวออกมาข้างหน้า กระชากแขนของหลินหยาง พูดด้วยความร้อนใจ "ไอ้หนู! คุณรีบปล่อยเขาเดี๋ยวนี้!"

"ผู้บัญชาการเจิ้งต้องการช่วยเขา?" หลินหยางถามด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"ไอ้หนู! ผมไม่ได้กำลังช่วยเขา! ผมกำลังช่วยคุณ! ถ้าหากคุณฆ่าเขา คนข้างกายและทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณจะถูกหมู่บ้านราชาสมุนไพรตามล้างแค้น! คุณเข้าใจหรือยัง?" เจิ้งหนานเทียนตะคอก

"หรือถ้าผมไม่ฆ่าเขา หมู่บ้านราชาสมุนไพรก็จะไม่มาตามแก้แค้นอย่างนั้นเหรอ? คนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรต้องมาแน่นอน ผมฆ่าคนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรไปหลายคนแล้ว นับประสาอะไรกับมีคนตายเพิ่มอีกคน?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ไอ้หนู! คนคนนี้ไม่เหมือนกัน! ! ! คุณเชื่อผมสักครั้ง! ขอเพียงคุณไม่ฆ่าเขา! ผมต้องหาวิธีปกป้องคนของคุณแน่นอน!" เจิ้งหนานเทียนดวงตาแดงก่ำ พูดด้วยน้ำเสียงที่ปวดใจ

เขาต้องการปกป้องหลินหยาง

แต่น่าเสียดาย เขาไม่มีความสามารถพอ

หลินหยางมองเจิ้งหนานเทียนโดยไม่พูดอะไร หลังจากนั้นหันไปมองฉินไป่ซง หลงโชและคนอื่น สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง "เดิมทีผมไม่ต้องการพึ่งพาคนอื่น แต่ว่า…ผู้บัญชาการเจิ้งยอมเป็นศัตรูของหมู่บ้านราชาสมุนไพรเพื่อผมโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ในเมื่อคุณทำถึงขนาดนี้ ผมหลินหยาง…จะไว้หน้าคุณก็แล้วกัน!"

พูดจบ หลินหยางยกแขนอีกข้างขึ้น ใช้เข็มเงินแทงลงบนร่างกายของจ้งมู่

"อ๊าก! ! !"

จ้งมู่กรีดร้องออกมาอย่างกะทันหัน ร่างกายของเขาชักกระตุกเหมือนโดนไฟช็อต

หลินหยางปล่อย

เขาล้มลงไปกลิ้งอยู่บนพื้นพร้อมกับเสียงร้องคร่ำครวญ ราวกับคนที่กำลังแบกรับความเจ็บปวด

"ไอ้หนูหลิน คุณทำอะไร…" เจิ้งหนานเทียนถาม

"หมู่บ้านราชาสมุนไพรอ้างว่าทักษะการแพทย์ของตัวเองไม่มีใครสามารถเทียบไม่ใช่เหรอ? พวกเขาคิดว่าพิษของตัวเองไร้เทียมทานไม่ใช่เหรอ ในเมื่อเป็นแบบนั้น ผมจะให้พวกเขาลองดูว่าสามารถแก้พิษของผมได้หรือเปล่า!" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"นี่มัน…" สีหน้าของเจิ้งหนานเทียนน่าเกลียดจนถึงขีดสุด

เขาไม่รู้ว่าพิษของหลินหยางเมื่ออยู่ต่อหน้าหมู่บ้านราชาสมุนไพรอยู่ในมาตรฐานระดับไหน แต่ถ้าหากหมู่บ้านราชาสมุนไพรไม่สามารถแก้พิษของหลินหยาง มันก็ไม่ต่างอะไรกับการตบหน้าของหมู่บ้านราชาสมุนไพร!

วิธีนี้ของเขามันเจ็บยิ่งกว่าการเอาชนะฉงเฉาต่อหน้าสาธารณชนเสียอีก

ถ้าหากไม่สามารถแก้พิษ นั่นก็หมายความว่าทักษะการแพทย์ของหมู่บ้านราชาสมุนไพรสู้หลินหยางไม่ได้