สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1005

สามชั่วโมงต่อมา รถเบนซ์มาจอดที่หน้าประตูสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี

ชายสวมแว่นกันแดดและเสื้อคลุมแบบจีนลงจากรถ เปิดประตูเบาะหลังและยืนข้างๆ เป็นเวลาห้านาที

หลังจากผ่านไปห้านาที ชายคนนั้นก็ปิดประตูและขับรถออกไป

ในขณะที่รถยนต์ขับออกไป

ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด...

ทันใดนั้นเสียงก็ดังขึ้นเป็นจังหวะรอบสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี

จากนั้น งู หนอน หนูและมดจำนวนมากก็ปีนข้ามกำแพงมาด้านในสถาบัน

จากนั้นรถหลายสิบคันก็มาจอดด้านหน้าประตู มีคนหลายร้อยคนลงมาจากรถ

คนเหล่านี้เป็นคนจากสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี

"ยิงให้หมด!" คนที่เป็นผู้นำพูดอย่างไร้อารมณ์: "ใครขวาง! ฆ่าให้หมด!"

"รับทราบ!"

กลุ่มคนพุ่งเข้าไป

....

....

ลึกเข้าไปในภูเขา

ภายในกระท่อมที่ทรุดโทรมและโทรม

ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ข้างเตียง มองดูชายชราที่กำลังจะตายบนเตียงแล้วส่ายหัวเบาๆ:

"หล่าวยี่...ไม่คิดว่าไม่เจอกันหลายปี คุณจะแก่ขนาดนี้ มันกระทบต่ออารมณ์จริงๆ..."

"อาจารย์...ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอคุณอีกก่อนที่ผมจะตาย ผมไม่เสียใจเลยจริงๆ" อาวึโสคนนั้นยื่นมือสั่นๆ ออกมา จับมือของหลินหยางและพูดด้วยอารมณ์

"หล่าวยี่ คุณหมกมุ่นเกินไป คุณทำงานหนักเกินไป เหน็ดเหนื่อยเกินไป คุณสามารถใช้ชีวิตได้มากกว่าร้อยปี แต่ตอนนี้คุณหักโหมเกินไป มีชีวิตได้ไม่นานแล้ว! น่าเสียดาย! น่าเสียดาย!"

หลินหยางส่ายหัว หยิบเข็มเงินออกมาจากเอว: "ผมจะช่วยซื้อชีวิตให้คุณ ให้คุณอยู่ต่อได้อีกสักสามถึงห้าปี"

"ไม่ อาจารย์ ไม่ต้อง..." อาวุโสพูดขึ้นมาทันใด

"หืม?" หลินหยางหันหน้าไป

"อาจารย์...ผมมีชีวิตมามากพอแล้ว...เหนื่อยเหมือนกัน ผมทำตามที่บรรพบุรุษบอก ปกป้องที่นี่ ผมต้องใช้ชีวิตที่นี่ทั้งชีวิต ผมไม่อยากปกป้องที่นี่อีกต่อไปแล้ว ผม...อยาก...พักผ่อนแล้ว..." อาวุโสอ้าปาก พูดด้วยเสียงที่อ่อนแอลงเรื่อยๆ

หลินหยางมองอาวุโสอย่างเงียบๆ ถอนหายใจ: "เอาเถอะ ถ้าคุณพูดเช่นนี้แล้ว งั้นผม...ก็จะทำตามที่คุณบอก!"

"ขอบคุณ อาจารย์..."

อาวุโสตัวสั่น ดึงมือของหลินหยาง: "งั้นถ้ำเทียนเหรินนี้...ผมมอบให้อาจารย์ละกัน..."

"ที่ผมมาที่นี่ก็เพื่อการรักษา" หลินหยางส่ายหัว

"อาจารย์ คุณเป็นคนเดียวที่เข้าใจถ้ำเทียนเหรินนี้ ถ้าท่านไม่สามารถปกป้องที่แห่งนี้ได้ แล้ว...จะเป็นใคร?" อาวุโสพูดด้วยเสียงอ่อนแรง

"หล่าวยี่ ผมยังไม่เสร็จธุระของผม จะอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้ อีกทั้งถ้ำเทียนเหรินไม่ต้องมีใครมาคุ้มกัน แค่ต้องรอเวลาแห่งโชคชะตา! ตอนนี้ผมรักษาอาการบาดเจ็บแล้ว ควรจะไปได้แล้ว คุณสบายใจได้ ผมจะดูแลงานศพของคุณ! สำหรับถ้ำเทียนเหรินนี้ก็ปล่อยไว้ที่นี่ รอผู้ที่ถูกลิขิตมาแล้วกัน" หลินหยางพูดปลอบใจ

อาวุโสมองหลินหยาง ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่พูดอะไรอีก

ดวงตาของเขาค่อยๆ หลบตาลง

หลินหยางถอนหายใจ เก็บถุงเข็มเงินเข้าไป

หล่าวยี่ไม่มีลูกชายไม่มีลูกสาว ไม่มีอะไรต้องกังวล เขาอยากที่จะไป หลินหยางก็ไม่บังคับ

"หล่าวยี่ ผมจะส่งคุณเป็นครั้งสุดท้ายละกัน!"

หลินหยางลุกขึ้น ตัดสินใจที่จะพาอาวุโสไปลงหลุมศพ

ในเวลานี้มีเสียงฝีเท้าที่เบาและรวดเร็วอยู่นอกประตู

"จูเก๋อหยูแห่งตระกูลจูเก๋อ มาเข้าพบเซียนยี่ได้โปรดเซียนยี่ช่วยพ่อของผมด้วย!" เสียงที่เคารพดังเข้ามา

"พวกคุณมาสายไปแล้ว เซียนยี่จากไปแล้ว!"

หลินหยางเดินออกมา มองไปที่คนนั้น

"อะไรนะ?"

ทุกคนสีหน้าเปลี่ยน

"เซียนยี่...ตายแล้วหรอ? เป็นไปไม่ได้! เซียนยี่เป็นเหมือนเทพเจ้า จะตายได้ยังไง? ไม่จริงแน่ๆ!" หญิงสาวคนหนึ่งรับไม่ได้ น้ำตาไหลออกมา

"ถ้าพวกคุณไม่เชื่อ ศพเขาอยู่ด้านใน ผมกำลังจะฝังศพเขา" หลินหยางพูดอย่างเฉยเมย เบื่อที่จะสนใจคนเหล่านี้ เดินเข้าไป

"สหาย ช้าก่อน!"