สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1028

"ศิษย์น้องเซียว หัวหน้าหมู่บ้านก็อยู่ที่นี่แล้ว คุณเลิกถามหาความรับผิดชอบเถอะ ไม่อย่างนั้นมันไม่เป็นผลดีต่อใครเลย" ศิษย์พี่ฟางตระหนักถึงสถานการณ์ที่ไม่ปกติ รีบก้าวออกมาพูดห้ามปรามเสียงเบา

"เรื่องนี้ถามอาวุโสห้าก็แล้วกัน ผมสู้เพื่ออาวุโส ถ้าหากอาวุโสยอมจบแค่นี้ ผมยังจะพูดอะไรได้อีก?" หลินหยางเรื่องทั้งหมดไปที่ตัวของฉางเหมี่ยว

ฉางเหมี่ยวรู้สึกอึ้ง เริ่มไม่รู้ควรทำยังไงดี

ถ้าหากบีบคั้นคนพวกนี้คุกเข่าขอโทษ เมื่อเป็นแบบนั้น คนที่เขาล่วงเกินไม่ได้มีแต่คนพวกนี้ ยังรวมไปถึงหัวหน้าหมู่บ้านด้วย แต่ถ้าหากไม่ทำ เกรงว่าลูกศิษย์มากมายต้องรู้สึกผิดหวังในตัวของเขาแน่นอน

สถานการณ์ในตอนนี้เลือกแบบไหนก็ไม่เป็นผลดี

ฉางเหมี่ยวลังเล

ทว่าในตอนนั้นเอง หัวหน้าหมู่บ้านพูดขึ้นอย่างกะทันหัน "เฉียวจ้านเป่ย หวังอี"

"หัวหน้าหมู่บ้าน!"

คนทั้งสองรีบตอบรับทันที

"รีบพาศิษย์น้องของพวกคุณไปคุกเข่าขอขมาอาวุโสฉางเหมี่ยวเดี๋ยวนี้" หัวหน้าหมู่บ้านพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"หา?"

"เรื่องนี้…"

คนทั้งสองตกตะลึง

"ทำไม? ต้องให้ผมพูดซ้ำเป็นรอบที่สองเหรอ?" หัวหน้าหมู่บ้านพูด

ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือก จึงทำได้แต่คุกเข่าขอโทษ

เฉียวจ้านเป่ยรู้สึกแค้นใจมาก

"ส่วนอาวุโสหวังเฉียว ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บ ไม่สะดวกทำเรื่องแบบนี้ หลังจากเขาหายดีแล้วค่อยสั่งให้เขามาเยี่ยมเยียนอาวุโสฉางเหมี่ยวด้วยตัวเอง อาวุโสฉางเหมี่ยวคิดว่ายังไง?" หัวหน้าหมู่บ้านพูด

"ดี ดี! เอาแบบนี้ก็แล้วกัน เอาแบบนี้เลย…" ฉางเหมี่ยวเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของตนเองแล้วรีบพูด

"คุณล่ะ? มีความเห็นอะไรหรือเปล่า?" หยานซานไคมองไปทางหลินหยาง

"ผมจะไปมีความเห็นอะไรได้อีก?" หลินหยางยิ้มแล้วยิ้มอีก

"ไม่มีความเห็นก็ดี พวกคุณกลับไปเถอะ ฉางเหมี่ยว เซียวหง พวกคุณสองคนตามผมมา!"

หยานซานไคพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หันหลังแล้วเดินเข้าไปในห้องโถงบรรพบุรุษ

ฉางเหมี่ยวรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

เขากังวลว่าหยานซานไคตำหนิเขาเพราะเรื่องนี้

ทว่าหลังจากที่เดินเข้าไปในห้องโถงบรรพบุรุษ หยานซานไคเอ่ยปากพูดโดยตรง

"อาวุโสฉางเหมี่ยว คุณเป็นคนถ่ายทอดทักษะเข็มเงินเฟยฮัว…ให้ลูกศิษย์เซียวหงเหรอ?"

"ไม่ใช่ ไม่ใช่อยู่แล้ว…ฉางเหมี่ยวจะไปมีความรู้เรื่องทักษะเข็มเงินเฟยฮัวได้ยังไง? หัวหน้าหมู่บ้านเข้าใจผิดแล้ว!" ฉางเหมี่ยวรีบพูด

"หืม? เซียวหง แล้วคุณไปเรียนทักษะเข็มเงินเฟยฮัวมาจากไหน? ยิ่งไปกว่านั้นทักษะการใช้เข็มของคุณ…ได้รับการถ่ายทอดมาจากอาวุโสฉางเหมี่ยวคนเดียวจริงเหรอ?" หยานซานไคถามต่อ

สามารถเอาชนะหวังเฉียว…มันเกินขอบเขตการถ่ายทอดของฉางเหมี่ยว

หยานซานไคไม่เชื่อว่าฉางเหมี่ยวเป็นคนสอนเซียวหงคนนี้

หลินหยางยิ้ม เอ่ยปากพูดโดยตรง

"ผมเรียนรู้จากตัวอักษรบนแผ่นศิลาที่อยู่ทางใต้!"

"แผ่นศิลาที่อยู่ทางใต้ของหมู่บ้าน?"

หยานซานไครู้สึกอึ้งเล็กน้อย พูดด้วยความประหลาดใจ "บรรพบุรุษของหมู่บ้านราชาสมุนไพรเป็นคนบันทึกอักษรบนแผ่นศิลา หลาบปีมานี้มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถเข้าถึงมัน! คุณเข้าใจมันด้วยเหรอ?"

"หัวหน้าหมู่บ้าน คุณก็บอกแล้วว่ามีเพียงไม่กี่คนที่สามารถเข้าใจ ในเมื่อมีเพียงไม่กี่คน แสดงว่ามันต้องมีถูกหรือเปล่า ผมจำได้ว่าหม่านเฉาลูกศิษย์คนโตของอาวุโสสามสามารถเรียนรู้ทักษะเซียงหลงโชจากแผ่นศิลา เขามีพรสวรรค์ที่ค่อนข้างน่าทึ่ง ส่วนผมสามารถเรียนรู้ทักษะเข็มเงินเฟยฮัวจากบนแผ่นศิลา แล้วมันน่าแปลกตรงไหน?" หลินหยางยิ้มแล้วพูด

คิ้วของหยานซานไคคลายลงไม่น้อย พยักหน้าพูด "ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง แต่ในเมื่อคุณสามารถเข้าใจอักษรที่อยู่บนแผ่นศิลา นั่นก็หมายความว่าพรสวรรค์ของคุณไม่ด้อยไปกว่าหม่านเฉา! เบื้องบนเคยกำชับ ขอเพียงเป็นบุคคลมีพรสวรรค์ที่น่าทึ่ง ส่งตัวให้เขา เขาจะเป็นคนขัดเกลาด้วยตนเอง เซียวหง อีกเดี๋ยวคุณเขียนจุดสำคัญของทักษะเข็มเงินเฟยฮัวมาให้ผม ผมจะเสนอชื่อของคุณไปอยู่กับเบื้องบน! เข้าใจหรือยัง?"

"ครับ! หัวหน้าหมู่บ้าน!"

ดวงตาของหลินหยางเป็นประกาย รีบตอบรับทันที

ด้านนอกของสถานที่พักฟื้น

หยานเคอเอ๋อสามารถลงจากเตียงมาเดินได้แล้ว

แต่บาดแผลบนร่างกายของเธอยังไม่หายดี

อย่างไรก็ตามเธอเพิ่งพักฟื้นได้ไม่นาน