สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1042

"ขอบคุณศิษย์น้อง!"

"ไม่เป็นไร งั้นลาก่อน"

โชหมิ่งหันตัวและเดินออกมา

แต่ในเวลานี้ จู่ๆ ศิษย์เหล่านั้นก็เข้ามาขวางโชหมิ่งและฉงจี้เทียน

"พวกคุณทำอะไร? จะต่อต้านหรอ?" ฉงจี้เทียนโมโห ตะโกนออกมา

แต่เขาบาดเจ็บหนัก แค่พูดเล็กน้อยเขาก็ไอและกระอักเลือดออกมาจากปาก

เมื่อเห็นอาการบาดเจ็บของฉงจี้เทียน ดวงตาที่ประหม่าเล็กน้อยของศิษย์หลายคนก็ผ่อนคลาย

"ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่ฉง พวกคุณจะไปไม่เป็นไร แต่โปรดมอบร่างของคุณผู้หญิงหยานเคอเอ๋อมาด้วย ถ้าไม่มีร่างของเธอ พวกเราจะไปขอโทษหมู่บ้านยังไง?" ศิษย์คนหนึ่งพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ทำไม? พวกคุณจะนำร่างของเธอไปหรอ? พวกคุณเห็นว่าฉันเป็นใคร?" โชหมิ่งตะโกน: "ที่พวกเรามีชีวิตรอดอยู่นั้นเป็นเพราะหมอเทวดาหลินทำอย่างสุดความสามารถ ในเมื่อหมอเทวดาหลินมอบร่างของหยานเคอเอ๋อมาให้ฉัน ฉันก็คงไม่สามารถมอบมันให้ได้ พวกคุณจะไปก็ไป อย่ามาทำอะไรกับคุณผู้หญิงเคอเอ๋อ!"

"ศิษย์พี่ แบบนี้คุณจะทำให้พวกเราลำบากนะ..." ศิษย์นั้นพูดด้วยสายตาตึงเครียด

"พวกคุณจะทำอะไร?" ฉงจี้เทียนเห็นว่าบางอย่างผิดปกติ เดินเข้าไปและจ้องคนเหล่านั้นด้วยความโหดร้าย

"ศิษย์พี่ ศิษย์น้อง พวกเรารู้ว่าทำแบบนี้มันไร้มนุษยธรรม แต่...พวกเราหมดหนทาง!"

"หุบปาก พวกคุณมันพวกโลภ ก่อนหน้านี้พวกคุณบอกว่าตัวเองเป็นพวกมีศีลธรรมหรอ? บอกว่าตัวเองไม่กลัวความตายหรอ! พอมาถึงตอนนี้ พวกคุณกลับคิดจะขโมยชีวิตคนอื่น! ผมอายที่ได้อยู่กับพวกคุณ!" ฉงจี้เทียนตะโกนด่าออกมา

อย่างไรก็ตามเมื่อสิ้นเสียง ศิษย์เหล่านั้นก็ตาแดง หนึ่งคนในนั้นตะโกนออกมา: "ตายหรอ? พวกเราไม่กลัวหรอก! ที่พวกเรากลัวคือตายทั้งเป็น!"

ฉงจี้เทียนผงะ

"เมื่อตกอยู่ในมือของท่านผู้นำแล้วจะได้ตายอย่างง่ายๆ งั้นหรอ? ถ้าเช่นนั้นก็ดี! แค่กลัวว่าจะได้ตายทั้งเป็น! ทรมานตลอดไป!"

เสียงตะโกนดังขึ้นมาอีกครั้ง

ฉงจี้เทียนและโชหมิ่งอึ้ง

ใช่

อะไรที่น่ากลัวกว่าความตาย ไม่ใช่การตายทั้งเป็นหรอ?

วิธีการของท่านผู้นำได้ทำลายความคิดของพวกเขาแล้ว

พวกเขา...จะไม่กลัวได้อย่างไร?

ทั้งสองคนเงียบ

ในเวลานี้ไม่สามารถบอกได้ว่าใครถูกหรือผิด

แต่ในขณะที่คนกลุ่มนี้ยืนแข็งทื่ออยู่นั้น

กึก!

เสียงที่เพียงพอที่จะฉีกโลกออกจากกันดังก้องไปทุกทิศทุกทาง

วิญญาณของทุกคนสั่นสะท้าน

เงยหน้าขึ้นมอง

เมฆพิษในหมู่บ้านราชาสมุนไพรระเบิด...

คนในหมู่บ้านสติแตก

พวกเขาไม่รู้ว่าเมฆพิษนี้จะระเบิดออก!

ระเบิดอย่างรุนแรงในทันใด

จากนั้นความรุนแรงทั้งหมดก็ทะลุทะลวงออกมาโดยไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า

ชั่วขณะหนึ่ง ละอองฝุ่นในเมฆพิษได้กระเพื่อมไปทุกทิศทุกทางราวกับคลื่น

บ้าน ต้นไม้ และถนนทุกหลังที่ปกคลุมไปด้วยผงพิษถูกกัดกร่อนจนกลายเป็นเถ้าถ่าน

ผู้คนในหมู่บ้านเป็นเหมือนสุนัขหลงทาง หนีด้วยความอับอาย

"วิ่งเร็ว!"

"ไม่!"

"ช่วยด้วย!"

เสียงกรีดร้องที่น่าสังเวชยังคงดำเนินต่อไป

ศิษย์หลายคนไม่ทันได้ตอบสนอง พวกเขาถูกฝุ่นกลืนกินเข้าไปและหายไปในท่ามกลางหมอกพิษ

ฉางเหมี่ยวพาศิษย์ของตัวเองหนีไปด้านนอก

เสวียหูกลัวจนหน้าซีด ขาอ่อน

"ศิษย์น้องเสวีย เร็วเข้า! เร็ว!"

ศิษย์ที่วิ่งออกไปด้านนอกตะโกน

เสวียหูกัดฟันสุดชีวิต

"อ๊า!"

ในเวลานี้ จู่ๆ เธอก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด จากนั้นเธอก็ล้มลงไปบนพื้น

เมื่อมองดูแล้วก็เห็นขาข้างหนึ่งของเธอโดนฝุ่นผงเข้าไป เข่าของเธอสึกกร่อนอย่างสมบูรณ์ เธอล้มลงไปบนพื้นพร้อมกับเลือดที่พุ่งออกมา

"อะไรกัน?"

ศิษย์ที่วิ่งออกมาด้านหน้าตกใจจนหน้าซีด

"ศิษย์พี่ ผมมาช่วยแล้ว!"

"ไม่ต้อง เธอวิ่งไม่ไหว คุณไปช่วยก็เหมือนเอาชีวิตเข้าไปตายด้วย!"

"งั้น...จะทำยังไงดี?"

"ไป!"

ศิษย์กลุ่มนั้นหนีออกไป

ณ เวลานี้ไม่มีใครดูแลคนอื่นได้ เป็นการดีที่จะหนีออกไปได้แล้ว

"ไม่! อาจารย์ ช่วยฉันด้วย!"

เสวียหูตะโกนอย่างหมดหนทาง

แต่ก็...ไร้ประโยชน์!

ฉางเหมี่ยววิ่งเร็วที่สุด ไม่สนใจความเป็นตายของศิษย์ของเขา