สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1066

"ไม่ผิดแน่! นายท่านเล่ย ก่อนหน้านี้ผมเคยเห็นรูปลักษณ์ของผู้ปราดเปรื่องคนนี้ ตอนนั้นเขาไม่ได้แต่งตัวแบบนี้ ดังนั้นชั่วขณะหนึ่งก็เลยจำไม่ได้ ตอนนี้เห็นปลดปล่อยปราณสู่ภายนอก สามารถมั่นใจได้แล้ว! เขาคนนี้ก็คือปิงชางจุน! ผู้ปราดเปรื่องอันดับเก้าในรายชื่อผู้ปราดเปรื่อง!"

"อะไรนะ? ปิง…ปิงชางจุน?"

"เขา…เขามาได้ยังไง?"

ทุกคนตกตะลึง เบิกตากว้างมองคนคนนั้น

"ต้าหยิง เขาคือปิงชางจุนจริงเหรอ?" นายท่านเล่ยดึงสติกลับจากความตกใจ รีบหันหน้าไปถามเสียงเบา

"ไม่ผิดแน่!" ต้าหยิงตอบอย่างมั่นใจ

สีหน้าของนายท่านเล่ยเปลี่ยนไม่หยุด ผ่านไปสักพัก เขาลุกขึ้นเดินเข้าไปคำนับให้ปิงชางจุนอย่างกะทันหัน "เล่ยฟู๋คำนับผู้ปราดเปรื่องปิงชางจุน! ก่อนหน้านี้ไม่รู้สถานะของคุณ ต้องขออภัยที่ละเลยผู้ปราดเปรื่อง!"

"คุณคือ?" ปิงชางจุนมองเล่ยฟู๋แล้วถาม

"ผมคือเล่ยฟู๋" เล่ยฟู๋รีบเค้นรอยยิ้มตอบกลับ

"ไม่เคยได้ยิน! และไม่สนใจ ว่าแต่คนพวกนี้เป็นคนของคุณ?" ปิงชางจุนมองไปทางต้าหยิงและคนอื่นแล้วถาม

"ใช่"

"พวกคุณมาทำอะไร?" ปิงชางจุนถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"เรื่องนี้…"

เล่ยฟู๋ไม่รู้จุดประสงค์กันมาที่นี่ของปิงชางจุน ครุ่นคิดสักพัก ทำได้แต่พูด "พวกเรา…พวกเรามาเพื่อหารือเรื่องบางอย่างกับตระกูลจาง ไม่ได้มีความหมายอื่น ไม่ได้มีความหมายอื่น"

"ในเมื่อเป็นแบบนั้น พาคนของคุณไสหัวไป ผมไม่อยากทำให้มือของผมสกปรก" ปิงชางจุนพูด

"ได้! ได้! พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้! ไปเดี๋ยวนี้!"

เล่ยฟู๋รีบพยักหน้า

เขาไม่กล้าเป็นศัตรูกับปิงชางจุน!

อย่างไรก็ตามบุคคลที่ติดหนึ่งในสิบอันดับผู้ปราดเปรื่อง ล้วนแต่เป็นสัตว์ประหลาดในหมู่ของสัตว์ประหลาด

ล่วงเกินไม่ได้เด็ดขาด

นายท่านเล่ยรีบส่งสายตา เตรียมพาคนไปจากที่นี่

แต่วังเสียวม่านและเล่ยเผิงไม่เอาด้วยแล้ว

"พ่อ นี่พ่อกำลังทำอะไร? หรือว่า…จะปล่อยผ่านไปแบบนี้เหรอ?" เล่ยเผิงพูดด้วยความไม่พอใจ

เขาเคยได้รับความอัปยศแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

"มีคนใหญ่คนโตมา พ่อแกไม่มีปัญญาล่วงเกิน คนอื่นสั่งให้ไป แกยังจะยืนบื้ออยู่ทำไม?" นายท่านเล่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"แล้ว…เรื่องของผมควรทำยังไง?" เล่ยเผิงพูดด้วยความโมโห

"นายท่านเล่ย หรือไม่ลากตัวหลินหยางออกมา! พวกเราไปจัดการข้างนอก! เป็นยังไง? หลินหยางเป็นแค่คนไม่สำคัญคนหนึ่ง คนใหญ่คนโตคนนี้ไม่สนใจเขาแน่นอน! จุดประสงค์หลักของพวกเราคือเล่นงานหลินหยาง! จะให้เขาทำตัวอวดดีแบบนี้ต่อไปไม่ได้เด็ดขาด!" วังเสียวม่านรีบพูด

"ถูกต้อง พ่อ ลากไอ้คนแซ่หลินออกมาให้ผม ผมจะเป็นคนจัดการเขาเอง! ไม่อย่างนั้นความคับแค้นคงต้องค้างคาอยู่ในใจของผมแน่!" เล่ยเผิงกัดฟันพูด

"งั้น…ก็ได้!" นายท่านเล่ยครุ่นคิดสักพัก สุดท้ายพยักหน้าเห็นด้วย

แค่หลินหยางคนเดียว คงไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาคนนั้นหรอกมั้ง?

ต้าหยิงและคนอื่นเดินเข้าไปหาหลินหยาง

"ไอ้หนู ตามพวกเราไป!"

ต้าหยิงพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ยื่นมือออกไปจับตัวหลินหยางอย่างไม่เกรงใจ

แต่ทันทีที่มือของเขาเพิ่งสัมผัสโดนไหล่ของหลินหยาง

แควก!

มีสันมือข้างหนึ่งฟันลงมาอย่างกะทันหันราวกับมีด ตัดมือของต้าหยิงขาดโดยตรง

"อ๊าก! !"

ต้าหยิงกุมมือของตนเองส่งเสียงร้องไม่หยุด ร่างกายก้าวถอยหลังอย่างต่อเนื่อง

คนที่เหลือตกใจจนหนังศีรษะชา

"ต้าหยิง!"

"มัน…มันเกิดอะไรขึ้น?"

นายท่านเล่ยและคนอื่นตกใจจนหน้าถอดสี ไม่รู้ควรทำยังไงดี

"ใครอนุญาตให้พวกคุณแตะต้องเขา?" เห็นเพียงปิงชางจุนมองมาทางนายท่านเล่ยและคนอื่น ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ผู้ปราดเปรื่องปิงชางจุน คน…คนนี้คือ?" นายท่านเล่ยตกใจจนหน้าถอดสี เริ่มพูดอ้ำอึ้ง

"ผมมาเพื่อหาเขา! แต่พวกคุณกล้าแตะต้องเขา?"

ปิงชางจุนพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ดูเหมือนพวกคุณไม่เห็นผมอยู่ในสายตาเลย!"

คำพูดประโยคนี้ทำให้เปิดเสียงฮือฮาดังขึ้นทันที

"อะไรนะ? คนคนนี้มาหาหลินหยาง?"

"หลินหยางรู้จักคนแบบนี้ได้ยังไง?"

"เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า?"

ทุกคนเริ่มพากันถกเถียง

แต่นายท่านเล่ยและคนอื่นตกใจจนแทบจะเป็นบ้า เขารีบคุกเข่าลงบนพื้น "ผู้ปราดเปรื่องปิงชางจุน เข้าใจผิด! ทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิด! พวกเราไม่รู้ว่าเขาเป็นเพื่อนของคุณ! ผู้ปราดเปรื่องปิงชางจุนโปรดให้อภัยด้วย!"

"หักแขนของตัวเองคนละข้าง หลังจากนั้นไสหัวไป หรือผมตัดแขนของพวกคุณทั้งสองข้าง เลือกเอาเอง!" ปิงชางจุนพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ