สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1090

"คุณกงซุน นี่คุณกำลังจะทำอะไร? โยนยาล้างไขกระดูกวิญญาณออกไปมากขนาดนี้เพื่อ? นี่เป็นของที่พรรคโบราณของเราเก็บสะสมมาตั้งหลายสิบปี! คุณเองก็น่าจะรู้ว่าการจะปรุงยาล้างไขกระดูกวิญญาณหนึ่งเม็ดมันยากแค่ไหน"

"วางใจได้ พวกมันจะกลับมาเอง!" กงซุนต้าหวงยิ้มแล้วพูดเสียงเบา

"กลับมาเอง? คุณกงซุน คุณหมายความว่ายังไง?" พวกสมาชิกอาวุโสงงเป็นไก่ตาแตก

"พวกคุณเองก็เห็นความสามารถของหมอเทวดาหลินแล้ว พวกคุณคิดว่าอาศัยหมูหมากาไก่พวกนี้สามารถรับมือหมอเทวดาหลินเหรอ?" กงซุนต้าหวงยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"เรื่องนี้…ไม่ได้อยู่แล้ว"

"ดังนั้นพวกเขาแค่ไปรนหาที่ตาย หลังจากพวกเขาทุกคนตาย ยาล้างไขกระดูกวิญญาณก็กลับมาเป็นของพวกเราแล้วไม่ใช่เหรอ? ยิ่งไปกว่านั้น คนพวกนี้ยังช่วยพวกเราบั่นทอนกำลังของหมอเทวดาหลิน สุดท้ายผลประโยชน์ก็เป็นของเราไม่ใช่เหรอ? อย่าใจร้อน แค่ยืนดูอยู่ด้านข้างก็พอ" กงซุนต้าหวงยิ้มแล้วพูด

คราวนี้ทุกคนเข้าใจทันที

"คุณกงซุน แล้วถ้าหากคนพวกนี้…ฆ่าหมอเทวดาหลินตาย ควรจะทำยังไง? หรือจะมอบสูตรยาให้พวกเขาจริงเหรอ? นั่นมันเป็นสมบัติที่บรรพบุรุษสืบทอดมาให้พวกเรานะ" สมาชิกอาวุโสคนหนึ่งพูดด้วยความกังวล

"เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง" กงซุนต้าหวงหรี่ตาลง ในรูม่านตาเต็มไปด้วยความดุร้าย "พวกเขาสามารถฆ่าหมอเทวดาหลิน จะต้องมีการบาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก ถึงเวลาก็อ่อนแรงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเรา! พวกเราจัดการฆ่าคนพวกนี้ให้หมด หรือคุณจะเอาสูตรยาให้คนตายเหรอ? ถึงเวลานั้นไม่เพียงแต่สามารถกำจัดเนื้อร้ายอย่างหมอเทวดาหลิน ยังสามารถปกป้องสูตรยาเอาไว้ด้วย ยังมีอะไรต้องกังวลอีก? ฮ่าฮ่าฮ่า…"

"ฆ่า…ฆ่าให้หมด?"

สีหน้าของสมาชิกอาวุโสทุกคนเปลี่ยนไปทันที

"ถ้าหากฆ่าให้หมด โลกภายนอกรู้เรื่องนี้ พรรคโบราณของเราไม่…"

"ก็มีหมอเทวดาหลินเป็นแพะรับบาปของพวกเราไม่ใช่เหรอ?"

กงซุนต้าหวงยิ้มแล้วพูด

ทุกคนเงียบไปอีกครั้ง

กงซุนต้าหวงคิดแผนการทุกอย่างไว้แล้ว

ศึกครั้งนี้ พรรคโบราณจะไม่มีวันทำแพ้

"หมอเทวดาหลิน!"

"ผมช่วยคุณ!"

โชหมิ่งและปิงชางจุนตะโกนขึ้นพร้อมกัน เตรียมเข้าร่วมการต่อสู้

แต่เนื่องจากสถานที่เกิดเหตุมีคนมากเกินไป ก่อนที่พวกเขาจะได้เข้าใกล้ ถูกยอดฝีมือของตระกูลเหล่านั้นขวางทางเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ทุกคนพัวพันเข้าด้วยกัน

ส่วนหลินหยาง ตกอยู่ในวงล้อมตั้งนานแล้ว

แต่เขาไม่ได้กลัว หมัดทั้งสองข้างพุ่งออกไปข้างหน้าราวกับเป็นวัวกระทิง ไม่ว่าใครก็ตามที่เข้าใกล้ ล้วนแต่โดนหมัดของหลินหยางชกจนลอยกระเด็น ไม่ตายก็พิการ

"พวกคุณฟังให้ดี ผมไม่อยากฆ่าคนมากเกินไป! รีบหยุดเดี๋ยวนี้! นี่เป็นความแค้นระหว่างผมกับพรรคโบราณ!" หลินหยางตะคอก พยายามห้ามปรามพวกคนที่สูญเสียสติสัมปชัญญะพวกนี้

ทว่าไม่มีใครยอมหยุด

ยิ่งไปกว่านั้นยังดุดันมากขึ้นอีกด้วย

"ฮึ่ม พวกคุณคิดว่าผมไม่กล้าฆ่าพวกคุณทั้งหมดเลย?"

หลินหยางโกรธแล้ว ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ เจตนาแห่งการฆ่าท่วมท้น

วินาทีนี้ จิตใจของเขาถูกครอบงำด้วยเจตนาแห่งการทำลายล้าง

หลินหยางโกรธจนคลั่งอย่างสมบูรณ์

เขาลงมือไม่รู้จักแยกแยะหนักเบา ทุกการโจมตีล้วนแต่เต็มกำลัง

แควก!

ปัง!

บูม!

ฉึก!

พวกคนที่เข้าใกล้เขาไม่กระดูกหักก็ศีรษะบิดเบี้ยวผิดรูป ยิ่งไปกว่านั้นมีบางคนที่อวัยวะภายในโดนแรงกระแทกจนเสียชีวิตโดยตรง

ไม่มีใครสามารถแบกรับการโจมตีของหลินหยาง

ทุกคนตกใจกลัวจนขวัญหาย

"ยิง! ยิงมัน!"

"ฆ่า! ฆ่ามัน!"

ทุกคนตะโกนเสียงดังลั่น

ปังปังปังปังปัง…

ปากกระบอกปืนพ่นประกายไฟออกมาอย่างต่อเนื่อง

ลูกกระสุนถูกยิงใส่ร่างกายของหลินหยางโดยตรง

หลินหยางถอยหลังอย่างต่อเนื่อง

แต่ทันทีที่เพิ่งถอยหลัง มีคมกระบี่ฟาดฟันลงมาหาเขาสิบกว่าเล่ม

ถ้าหากโดนเข้าอย่างจัง จะไม่ถูกแยกส่วนโดยตรงเหรอ?

"หมอเทวดาหลิน ระวัง!"

โชหมิ่งตะโกน

หลินหยางตาไวมือว่อง ยกแขนขึ้นเหวี่ยงออกไป

กระบี่ที่คมกริบฟันใส่มือของเขาโดยตรง

ติง!

กระบี่หลายเล่มแตกหักทันที

แต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือคมกระบี่ที่ฟันใส่ร่างกายของเขา