สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1109

หยางเหม่ยขมวดคิ้ว

คิดไม่ถึงว่ามหาเศรษฐีคนนี้จะไร้เหตุผลแบบนี้ คิดว่าน่าจะเป็นมหาเศรษฐีไม่เอาไหนชั่วค่ำคืน

เธอครุ่นคิดสักพัก เดินไปหยิบโทรศัพท์ที่ยังต่อสายอยู่ด้านข้าง พูดเสียงเบา "คุณกงซุน คุณเองก็น่าจะได้ยินแล้วมั้ง? ตอนนี้…ควรทำยังไงดี?"

"ตระกูลซือหนานกวงในประเทศจีนถือว่าค่อนข้างมีอิทธิพล แต่เมื่อเทียบกับพรรคโบราณ ยังไม่พอให้อยู่ในสายตา ผมไม่อยากล่วงเกินพวกเขาเพราะไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย เพราะเมื่อไหร่ที่คนของตระกูลซือหนานกวงเกิดเรื่องขึ้นที่นี่ ต้องดึงดูดความสนใจของหมอเทวดาหลินมาแน่นอน…เอาแบบนี้ คุณพยายามเกลี้ยกล่อมให้จบอย่างสันติ"

"แล้วถ้าคนคนนี้ยังก่อความวุ่นวายต่อไปล่ะ?"

"งั้นก็…ฆ่าทิ้งเลย" กงซูนต้าหวงพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

คำพูดประโยคนี้ทำให้ลมหายใจของหยางเหม่ยสั่นสะท้าน

"คุณคะ ทำแบบนี้ก็ทำให้เรื่องมันบานปลายไม่ใช่เหรอ?"

"ฆ่าเขาอย่างเงียบๆ ชั่วขณะตระกูลซือหนานกวงไม่รู้แน่นอน ผมจะติดต่อคนที่อยู่ในประเทศให้ทำลายตระกูลซือหนานกวงเอง! ถ้าหากไม่มีวิธีอื่นก็คงต้องทำแบบนี้!"

"งั้นก็ได้…" หยางเหม่ยลังเลสักพักแล้วพูดเสียงเบา "ฉันอยากลองคุยกับเขาดูอีกที…"

"ไม่จำเป็นแล้ว คุณกลับมาเถอะ อย่าเสียเวลาดีกว่า คุณรีบตามผมไปสถานที่หลบภัยชั่วคราวก่อนเถอะ เรื่องของที่นี่ปล่อยให้คนอื่นรับผิดชอบ! ส่วนคนคนนี้ รีบจัดการเดี๋ยวนี้เลย"

"เรื่องนี้…ได้ คุณกงซุน" หยางเหม่ยถอนหายใจ จึงทำได้แต่หันไปกำชับคนที่อยู่ด้านข้างโดยไม่มีทางเลือก แล้วเดินออกไป

"เอ๋? นี่คุณจะไปไหนฦ"

ทางด้านของหลินหยางรีบกระโดดลุกขึ้นกระชากแขนของหยางเหม่ย

สีหน้าของหยางเหม่ยเปลี่ยนไปทันที หันไปตะคอกเสียงเบา "ลากเขาออกไปขังเอาไว้!"

"ได้ครับคุณผู้หญิง!"

รปภที่อยู่ทั้งสองข้างเตรียมตัวลงมือทันที

"พวกคุณคิดจะทำอะไร? บัดซบ! พวกคุณหลอกลวงผมไม่พอ! ตอนนี้ยังคิดจะทำร้ายผมอีกเหรอ? พวกคุณมันต่ำช้า!" หลินหยางพูดด้วยท่าทางที่โมโหมาก พยายามดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง สุดท้ายดิ้นหลุดจากมือของรปภทั้งสอง หลังจากนั้นวิ่งเข้าไปใช้แขนล็อคคอของหยางเหม่ย

"ว๊าย!"

หยางเหม่ยกรีด

"พวกคุณอย่าเข้ามา ใครกล้าเข้ามา ระวังผมจะไม่เกรงใจกับเธอ!" หลินหยางตะคอก

รปภทั้งสองไม่กล้าก้าวออกไปข้างหน้า

"คุณ…คุณคิดจะทำอะไร? ฉันขอเปลี่ยนคุณเอาไว้ก่อน! คุณอย่าทำอะไรส่งเดช ไม่อย่างนั้นฉันรับประกันได้เลยว่าคุณไม่ได้ออกจากที่นี่แน่นอน!" หยางเหม่ยสงบสติอารมณ์ของตนเอง พูดเสียงสั่น

"คุณเลิกมาพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว รีบคืนเงินของผมเดี๋ยวนี้! เร็ว!" หลินหยางตะคอก

"คุณ ฉันพูดไปแล้ว คุณเสียเงินให้กับลูกค้าคนอื่น มันไม่เกี่ยวกับพวกเรา!"

"ผมไม่สนใจเรื่องพวกนี้ เจ็ดสิบล้าน! รีบคืนผมมาเดี๋ยวนี้ ขาดไปแม้แต่แดงเดียวก็ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นผมฆ่าคุณแน่!" หลินหยางแสร้งทำเหมือนกับตนเองคลั่งไปแล้ว ยิ่งอยู่ก็ยิ่งตะคอกเสียงดังมากขึ้น

"นี่…"

ผู้คนที่อยู่ในห้องทำงานตื่นตระหนก

หยางเหม่ยก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน

เธอไม่มีทักษะป้องกันตัว และตอนนี้ก็ไม่สามารถดิ้นหลุดจากแขนของหลินหยาง

เธอแอบมองโทรศัพท์ที่ยังเชื่อมต่ออยู่ในมือ อดไม่ได้ที่จะพูดเสียงดัง "ทำยังไงดี…"

คำพูดประโยคนี้เธอไม่ได้พูดกับคนที่อยู่โดยรอบ แต่กำลังพูดกับกงซุนต้าหวง

ทางปลายสายไม่ส่งเสียงแม้แต่นิดเดียว

กลับเห็นหลินหยางกระชากโทรศัพท์ของเธอมาแล้วถามด้วยความโกรธ "คุณกำลังคุยกับใคร? ตำรวจเหรอ?"

"ไม่…ไม่ใช่…"

"ฮึ่ม ผมจะบอกอะไรคุณ ตอนนี้ผมแค่ต้องการเงินของผมคืน คุณแจ้งตำรวจไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะที่ของคุณก็ไม่ถูกกฎหมายเหมือนกัน! คุณรีบโทรสั่งให้คนคืนเงินผมมาเดี๋ยวนี้! เร็ว!" หลินหยางยัดโทรศัพท์ใส่มือของหยางเหม่ย

หยางเหม่ยลังเล ทำอะไรไม่ถูกอย่างสมบูรณ์

ทว่าในตอนนั้นเอง

ติง!

โทรศัพท์ถูกตัดสายอย่างกะทันหัน

หยางเหม่ยรู้สึกอึ้ง รีบเรียก "คุณ!"

แต่มันไม่มีประโยชน์

โทรศัพท์ถูกตัดสายไปแล้ว

สีหน้าของหลินหยางก็เคร่งขรึมลงเช่นกัน เขากระชากโทรศัพท์มา หลังจากนั้นถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "กงซุนต้าหวงอยู่ไหน?"

"หา?"