สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1111

กงซุนต้าหวงคำรามเสียงทุ้มต่ำ ใบหน้าที่บิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความโกรธ

ในที่สุดหมอเทวดาหลินก็มาแล้ว!

หลบยังไงก็หลบไม่พ้นแล้ว!

ยิ่งไปกว่านั้นเขาเชื่อ! หยางเหม่ยทรยศเขา!

"กงซุนต้าหวง คุณนี่มันเจ้าเล่ห์ใช้ได้! คิดว่าตำแหน่งของตัวเองถูกเปิดเผย! ก็เลยคิดจะฆ่าคนทั้งหมดเพื่อปิดปาก หลังจากนั้นค่อยหนีเอาชีวิตรอดเหรอ?"

หลินหยางเดินออกมาจากด้านหลังของหยางเหม่ย พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"หมอเทวดาหลิน! คุณมาที่นี่ได้ยังไง? ผมบอกหยางเหม่ยว่าจะเปลี่ยนสถานที่แล้วไม่ใช่เหรอ?" กงซุนต้าหวงกัดฟันตะคอก

"แต่คุณไม่ได้ออกจากสถานบันเทิงแห่งนี้ ในกล้องวงจรปิดไม่มีแม้แต่เงาของคุณ! สิ่งสำคัญที่สุดคือคุณจะไปไหนได้? คุณไม่คุ้นเคยกับที่นี่ คุณไม่มีสถานที่ที่เหมาะสมกว่านี้อีกแล้ว ถ้าหากคุณหลบอยู่ที่นี่ต่อไป เกรงว่าแม้กระทั่งหยางเหม่ยก็ไม่รู้! ดังนั้นผมก็เลยสั่งให้หยางเหม่ยพาผมมาดูที่นี่ คิดไม่ถึงว่าผมเดาถูกแล้ว!" หลินหยางยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"คุณ…"

สีหน้าของกงซุนต้าหวงเคร่งขรึมลง "หมอเทวดาหลิน! ระหว่างพวกเราไม่ได้มีความแค้นที่ลึกซึ้งต่อกัน ผมคิดว่าพวกเราควรจะนั่งลงคุยกัน"

"คุยกับจิ้งจอก? แบบนี้มันไม่ใช่เรื่องที่คนโง่เขาทำกันเหรอ? คนอย่างคุณมันเชื่อถือไม่ได้!"

"แบบนี้ก็เท่ากับว่าคุณและผมต้องตายไปข้างหนึ่ง? ผมจะบอกคุณ! ถ้าหากสู้กันขึ้นมาจริงๆ ใช่ว่าคุณจะชนะผมเสมอไป! บางทีพวกเราอาจจะตายทั้งคู่ล่ะ?"

"สิ่งที่ผมเกลียดมากที่สุดก็คือการโดนข่มขู่ วันนี้ถ้าผมไม่ฆ่าคุณ ในอนาคตคุณต้องกลับมาแก้แค้นผมแน่นอน! ในเมื่อมันทำให้ผมต้องคอยหวาดระแวง ไม่สู้ผมถอนรากถอนโคนตั้งแต่วันนี้ไปเลย!"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง ก้าวเท้าออกมาข้างหน้า

"ถอนรากถอนโคน? คุณมีปัญญาถอนเหรอ?"

กงซุนต้าหวงตะคอกด้วยความโกรธ อ้าแขนทั้งสองข้าง ปลดปล่อยเข็มเงินจำนวนมากพุ่งเข้าไปหาหลินหยาง

แต่หลินหยางไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด เขาขับเคลื่อนพลังของเลือดวิญญาณลั่วหลิงเพื่อใช้ร่างดวงดาวโดยกำเนิด พุ่งตรงเข้าไปหากงซุนต้าหวงโดยไม่สนใจเข็มเงินเหล่านั้น

ลมหายใจของกงซุนต้าหวงหยุดชะงัก เตรียมตัวหลบแต่มันไม่ทันแล้ว

ปัง!

ร่างกายของเขาถูกชนจนลอยกระเด็นออกไปกระแทกใส่กำแพงที่อยู่ด้านหลังจนจมเข้าไปอยู่ในกำแพง มีฝุ่นลอยตลบอบอวลไปทั่ว

"บัดซบ!"

กงซุนต้าหวงกัดฟันแน่น กระโดดออกมาอย่างกะทันหันแล้ววิ่งหนี

ห้องลับที่หยางเหม่ยเตรียมไว้ให้เขามีทางออกด้านหลัง เขาตั้งใจหนีออกจากทางประตูหลัง

แต่หลินไม่ได้ไปขวางเขา

หลังจากที่กงซุนต้าหวงวิ่งไปเปิดประตูหลัง เขาพบว่าประตูหลังถูกก้อนหินขนาดใหญ่หลายก้อนปิดตายแล้ว

"นางแพสยา! คุณหักหลังผมจริงด้วย!" กงซุนต้าหวงหันกลับไปตะคอกใส่หยางเหม่ยด้วยความโกรธ

"กงซุนต้าหวง! คุณมันต่ำช้ายิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน คุณฆ่าคนรักของฉันและยังข่มขืนฉัน! ฉันอยากให้คุณตายซะเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ!" หยางเหม่ยตะคอกด้วยความโกรธเช่นกัน

"นางแพสยา! คุณกินของผมใช้ของผม! ไม่มีผมคุณจะมีวันนี้เหรอ? ทั้งหมดของคุณล้วนแต่เป็นของผมทั้งนั้น! ผมจะบอกอะไรคุณ ถึงวันนี้ผมต้องตายอยู่ในมือของหมอเทวดาหลิน ผมก็จะลากคุณไปอยู่เป็นเพื่อนผม!"

เมื่อไม่มีทางให้หนี กงซุนต้าหวงระเบิดเจตนาแห่งการต่อสู้อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาพุ่งตรงเข้าไปหาหยางเหม่ยราวกับอสูรร้าย

หยางเหม่ยสะดุ้งตกใจ รีบหลบไปด้านหลังของหลินหยาง

"ไปตายซะ! นางแพสยา!"

กงซุนต้าหวงซัดฝ่ามือออกไป

ซ่า!

ปราณพิษสีเขียวจางถูกพ่นออกมาจากฝ่ามือของเขา

หลินหยางส่งเสียงฮึ่ม ร่ายรำแขนทั้งสองข้าง ปลดปล่อยคลื่นพลังสายหนึ่งออกมา

คลื่นพลังสายนี้ถาโถมเข้าไปหาปราณพิษ หลังจากนั้นม้วนปราณพิษให้มันรวมกันเป็นกลุ่มก้อนบนฝ่ามือของหลินหยาง เขาพลิกมือซัดมันออกไป

ฟิ้ว!

ปราณพิษกลายเป็นรูปทรงกลม กระแทกใส่ร่างกายของกงซุนต้าหวงอย่างแรง

ปัง!

กงซุนต้าหวงถอยหลังอย่างสะบักสะบอม รอบตัวเต็มไปด้วยยาพิษ ถึงเขาไม่ได้รับผลกระทบ แต่มันกลับทำให้เขาสำลักจนอย่างรุนแรง

หลังจากที่เขาสามารถควบคุมสถานการณ์ หลินหยางได้มายืนอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว ยกเท้าขึ้นถีบใส่ท้องของกงซุนต้าหวงอย่างแรง

ปัง!

กงซุนต้าหวงลอยกระเด็นออกไปกระแทกใส่กำแพงอีกครั้ง

หลังจากที่เขาล้มลงบนพื้น กระอักเลือดออกมาไม่หยุด ผิวหนังตรงช่วงท้องฉีกขาดเต็มไปด้วยเลือด

"คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผม! เดิมทีคุณก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว! ระหว่างทางที่หนีมาก็ไม่มีเวลารักษา! คุณไม่มีทางชนะผม!"

หลินหยางก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ น้ำเสียงเยือกเย็น

"หมอเทวดาหลิน…หมอเทวดาหลิน! คุณ…คุณอย่าฆ่าผม! ขอเพียงคุณไม่ฆ่าผม! ผมสามารถให้คุณทุกอย่างที่คุณต้องการ! เป็นยังไง?" กงซุนต้าหวงรีบเงยหน้าขึ้นพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา