สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1133

ข้างสระว่ายน้ำส่วนตัวแห่งหนึ่ง ผู้ชายสวมแว่นกันแดดสีดำกำลังนอนอยู่บนเก้าอี้พักผ่อน ในมือถือซิก้าร์ เขียวองุ่นที่ผู้หญิงในชุดว่ายน้ำกำลังป้อนให้อย่างออกรส

"ยู่หมิง! คุณร้ายกาจชะมัด แค่คำพูดไม่กี่คำก็สามารถบีบคั้นซูหยูจนตาย คราวนี้บริษัทซานหัวของเราต้องก้าวกระโดด กดดันหยางหัว กลายเป็นผู้นำในวงการบันเทิงแน่นอน!" ผู้ชายที่มีผู้หญิงไว้ในอ้อมแขนฝั่งตรงข้ามสูบบุหรี่ยิ้มแล้วพูด

"ไม่มีนางแพศยาซูหยู จื่อจวิน ผมคิดว่าอนาคตของคุณคงราบรื่นแล้วมั้ง?" เสิ่นยู่หมิงพูดกับผู้หญิงในชุดว่ายน้ำด้านข้างอย่างยิ้มแย้ม

"โอ๊ยพี่หมิง คุณเองก็น่าจะรู้ พวกเจ้าพ่อในวงการบันเทิงมีคนไหนบ้างที่ไม่ต้องไว้หน้าฉัน? ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะมาสะดุดซูหยูระหว่างทาง ฉันหยูจื่อจวินคงเป็นผู้หญิงอันดับหนึ่งในวงการบันเทิงนานแล้ว! นางผู้หญิงแพศยาคนนี้กดฉันมาตลอดครึ่งปี ทำให้ฉันไม่มีโอกาสได้ออกหน้าออกตา! คราวนี้ไม่มีเธอ ฉันหยูจื่อจวินไม่ทะยานสู่ท้องฟ้าเหรอ?"

ผู้หญิงคนนั้นพูดตำหนิ หลังจากนั้นโน้มตัวเข้าไปหาเสิ่นยู่หมิง ยิ้มแล้วพูด "มา พี่หมิง กินองุ่นอีกลูก"

เสิ่นยู่หมิงรู้สึกเพลิดเพลินมาก เขาปรบมือ ยิ้มแล้วพูด "หยูจื่อจวิน คุณเป็นจุดขายของบริษัทเรา! ผมปั้นคุณขึ้นมาก็เพิ่มเงินเท่านั้น! เธอพูดถึงเรื่องออร่าและรูปลักษณ์ คุณยังห่างชั้นกับซูหยูเล็กน้อย ดังนั้นผมตั้งใจจัดละครให้คุณเล่นอีกสองสามเรื่อง คุณต้องตั้งใจเล่นให้ดี อย่าทำตัวเอาแต่ใจเหมือนเมื่อก่อน ต้องแสดงความสามารถออกมาบ้าง ผู้ชมสมัยนี้ไม่ได้เลอะเลือนเหมือนเมื่อก่อน"

"โอ๊ยพี่หมิงวางใจได้! ฉันต้องทำให้ดีที่สุดแน่นอน!" หยูจื่อจวินพูดอย่างยิ้มแย้ม

แต่ทันทีที่เธอพูดจบ

เพี๊ยะ!

เสิ่นยู่หมิงเหวี่ยงฝ่ามือใส่ใบหน้าของเธอโดยตรง

"อ๊าก!"

หยูจื่อจวินกรีดร้อง ล้มลงบนพื้น ใบหน้าแดงก่ำ สามารถมองเห็นรอยฝ่ามือบนใบหน้าของเธอได้อย่างชัดเจน

"หืม?"

ผู้ชายที่อยู่ฝั่งตรงข้ามหันมามอง

บนใบหน้าของหยูจื่อจวินเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

"คุณเป็นแค่สุนัขตัวหนึ่งในสายตาของผมเท่านั้น! ฟังให้ดี ถ้าหากสุนัขไม่เชื่อฟังผมฆ่ามันทิ้งแน่ เข้าใจหรือยัง?" เสิ่นยู่หมิงจ้องหยูจื่อจวินด้วยสายตาที่เย็นชา

หยูจื่อจวินตกใจกลัวจนตัวสั่น รีบพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง "เข้า…เข้าใจแล้ว…"

"มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ตระกูลเสิ่นสามารถจัดหาผู้ร่วมลงทุนในละครพวกนี้ ละครทุกเรื่องล้วนแต่มีเงินลงทุนไม่ต่ำกว่าสองร้อยล้าน! หยูจื่อจวิน ผมเอาสมบัติของตระกูลเสิ่นเดิมพันที่ตัวของคุณทั้งหมด เพื่อคุณกำจัดแม้กระทั่งซูหยู! ถ้าคุณยังทำงานได้ไม่ดี ผมลากคุณไปขายที่ซ่องแน่! คุณเข้าใจความหมายของผมหรือยัง?" เสิ่นหยูหมิงหรี่ตาลงแล้วพูด

"เข้าใจ! เข้าใจ! คุณชายเสิ่นวางใจได้ ฉันจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด! ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน!"

"งั้นก็ดี! ไปดูแลพี่เหม่ยให้ดี!" เสิ่นยู่หมิงยิ้มอย่างเย็นชา "จำเอาไว้ทำแบบเลีย"

"ค่ะ…ค่ะ…" หยูจื่อจวินไม่กล้าคัดค้าน จึงต้องทำตามที่เสิ่นยู่หมิงพูด

แค่นึกถึงผู้หญิงที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเป็นผู้หญิงอันดับหนึ่งในวงการบันเทิง เขารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

"ยู่หมิง! ว่าแต่คุณคิดไว้หรือยังว่าจะรับมือความโกรธของประธานหลินยังไง?" ผู้ชายคนนั้นหลับตายิ้มแล้วถาม

"เรื่องนี้ต้องพึ่งพี่เหม่ยแล้ว" เสิ่นยู่หมิงรีบพูด "ซูหยูเป็นศิลปินในเครือของหยางหัว เกิดเรื่องกับเธอ ประธานหลินต้องมาหาผมแน่นอน ถึงแม้ตระกูลเสิ่นของผมรับมือไหว แต่ก็ต้องจ่ายด้วยราคาที่สูงมาก ดังนั้นผมจึงอยากเชิญพี่เหม่ยมาช่วย ถ้าหากสามารถจัดการประธานหลิน ตระกูลเสิ่นของเราจะต้องขอบคุณอย่างงาม!"

"เหอะเหอะ นี่เป็นแค่เรื่องเล็ก ไม่ต้องกังวล ผมจะช่วยคุณจัดการเอง" ผู้ชายคนนั้นยิ้มแล้วพูด

"พี่เหม่ยมั่นใจหรือเปล่า?"

"ถึงแม้ว่าซูหยูถูกหยางหัวปลูกฝังมาอย่างดี กลายเป็นดาราหน้าใหม่ยอดนิยมในปัจจุบัน แต่ท้ายที่สุดเธอก็เป็นเพียงหมากที่ใช้หาเงินตัวหนึ่งของหยางหัว ประธานหลินไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินทอง ก็หักผมออกหน้า เขาน่าจะไว้หน้าผมไม่มากก็น้อย ถ้าหากเขายอมล่วงเกินผมเพื่อผู้หญิงแบบนี้คนเดียว งั้นก็แสดงว่าประธานหลินเป็นคนที่โง่มาก! และผมเชื่อว่าเขาเป็นคนฉลาด!"

"ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นยู่หมิงต้องพึ่งพี่เหม่ยแล้ว!"

เสิ่นยู่หมิงหัวเราะเสียงดัง

"เรื่องเล็กน้อย!"

พี่เหม่ยหรี่ตาลง เพลิดเพลินต่อ

ในตอนนั้นเอง มีผู้ชายที่แต่งตัวชุดพ่อบ้านคนหนึ่งวิ่งเข้ามา

เขามองข้ามภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจในเหตุการณ์ ไปกระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูของเสิ่นยู่หมิง

"อะไรนะ?"

สีหน้าของเสิ่นยู่หมิงเปลี่ยนไปทันที หันไปพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด "ตายหมดแล้ว?"

"ใช่ ตายหมดแล้ว ไม่รอดแม้แต่คนเดียว หรือพูดอีกอย่างคือ…ไม่มีศพไหนที่สมบูรณ์!" พ่อบ้านพูดด้วยน้ำเสียงที่เขาล้ม

มือที่กำลังถือซิก้าร์ของเสิ่นยู่หมิงสั่นไม่หยุด สีหน้าถูกปกคลุมด้วยความเคร่งเครียด

"มีอะไรเหรอ?"

ผู้ชายคนนั้นหันมามอง

"พวกต้าหนานตายหมดแล้ว" เสิ่นยู่หมิงสูบซิการ์แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย