สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1154

ชื่อเสียงของหลินหยางเป็นที่รู้จักกันโดยทั่ว

ตระกูลเฮยถือว่าเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในโลกแห่งศิลปะการต่อสู้ พวกเขาได้ยินเรื่องในโลกศิลปะการต่อสู้มาไม่น้อย

เรื่องหมู่บ้านราชาสมุนไพรที่มีชื่อเสียถูกหมอเทวดาหลินทำลายก็เป็นที่ทราบกันโดยทั่ว

หมู่บ้านราชาสมุนไพรเป็นนิกายที่ในโลกซ่อนเร้น แม้แต่การดำรงอยู่ดังกล่าวยังถูกทำลาย ตระกูลธรรมดาจะกล้าต่อกรกับหมอเทวดาหลินได้อย่างไร?

สำหรับเรื่องพรรคโบราณและนิกายตงหวงไม่ได้แพร่กระจายออกไป หลินหยางไม่อยากทำตัวโดดเด่นในตอนนี้ ไม่งั้นเขาจะกลายเป็นเป้าหมายของการวิพากษ์วิจารณ์ในที่สาธารณะได้ง่าย

แต่ไม่ว่าอย่างไร ในเวลานี้หมอเทวดาหลินไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะมีเรื่องด้วยได้

อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นที่อยู่ในบ้านจางชิงหยูก่อนหน้านี้เดินเข้ามา พูดด้วยรอยยิ้ม: "ไม่รู้ว่าหมอเทวดาหลินจะมา ไม่ได้เตรียมตัวต้อนรับ โปรดให้อภัยด้วย หมอเทวดาหลิน ผมเฮยหยวน! ไม่ทราบว่าหมอเทวดาหลินมาเพราะเหตุใด?"

หลินหยางเหลือบมองเขา ไม่พูดอะไร หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าและยื่นออกไป

เฮยหยวนรับไปอ่าน หน้าเขาซีด

"นี่...นี่..."

"การตัดหัวเพื่อขอโทษต้องมีมีด เหมือนว่าพวกคุณจะไม่ได้เตรียมมีดเอาไว้ ไปเอามีดมา ผมจะตัดหัวของผมให้คุณเอง!" หลินหยางพูดอย่างสงบ

เมื่อเฮยหยวนได้ยิน สองขาอ่อน กลัวจนแทบจะทรุดลงไปบนพื้น

"คุณ...คุณคือประธานหลินจริงๆ หรอ?"

เฮยหยวนคิดไปคิดมาแต่ก็คิดไม่ถึงว่าหลินหยางนั่นจะเป็นประธานหลินจริงๆ!

เกิดปัญหาใหญ่แล้วครั้งนี้

ไปหาเรื่องประธานหลินเข้าแล้ว

หลังจากที่เบื้องบนของตระกูลเฮยรู้เรื่องหมู่บ้านราชาสมุนไพรแล้ว พวกเขาก็ตัดสินใจที่จะไม่หาเรื่องหมอเทวดาหลิน

แต่เรื่องนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิด

ประธานหลินยังมาที่นี่

แม้ว่าตระกูลเฮยจะแข็งแกร่ง เมื่อเทียบกับหยางหัวที่เอาชนะหมู่บ้านราชาสมุนไพรได้แล้วก็ยังต้องหนักใจ

และมีข่าวลือว่าพลังที่อยู่เบื้องหลังหยางหัวนั้นน่ากลัวอย่างมาก! ด้วยการสนับสนุนจากกลุ่มที่มีพลังมหาศาล เมื่อเทียบกับพลังประเภทนี้ ตระกูลเฮยไม่ใช่คู่ต่อสู้เลย

สถานการณ์ไม่สามารถควบคุมได้

เฮยหยวนยืนตัวสั่น สมองของเขายุ่งเหยิง

ผู้คนในห้องโถงเงียบ

ประมาณสามนาที ชายวัยกลางคนในชุดสูทเดินออกมาพร้อมแว่นตาสีทอง

"ลุงห้ามาแล้ว!"

"ลุงหา!"

"ลุงห้าสวัสดี!"

"ลุงห้า!"

สมาชิกตระกูลเฮยในห้องโถงตะโกนออกมา ความกลัวบนใบหน้าของแต่ละคนกลายเป็นความดีใจ

เห็นได้ชัดว่าคนที่มาสามารถจัดการกับสถานการณ์ได้

"ประธานหลินหรอ?"

ชายวัยกลางคนมองใบหน้าหลินหยางพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า เดินเข้ามาโค้งตัวและยื่นมือออกมา: "ประธานหลินมาที่นี่ เป็นความรุ่งโรจน์ของตระกูลเฮยจริงๆ! พวกเราไม่ได้เตรียมการต้อนรับ โปรดประธานหลินให้อภัย!"

"คุณคือใคร?"

หลินหยางไม่ได้ยื่นมือไปจับและถาม

"ผมเฮยหวู่ เป็นผู้เฒ่าคนที่ห้าในสายเลือด ประธานหลินเรียกผมอาหวู่ก็พอ! ประธานหลิน ผมบอกพวกพี่ใหญ่แล้ว พวกเขารู้แล้วว่าพวกคุณมาและดีใจอย่างมาก กำลังรีบกลับมาจากด้านนอก! ประธานหลินรอสักครู่ ตระกูลเฮยของพวกเราจะต้อนรับคุณอย่างดี! " เฮยหวู่พูดด้วยรอยยิ้ม

"ผมมารับโทษ ทำไมต้องต้อนรับด้วย? ทำไมหรอ? หรือว่าตระกูลเฮยของพวกคุณอยากจะทำให้ผมอับอายอีก?" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

"รับโทษหรอ?"

เฮยหวู่ตกตะลึง แต่ไม่นานเขาก็ได้สติกลับมาและพูดด้วยรอยยิ้ม: "ประธานหลินพูดอะไรกัน? คุณมีความผิดอะไร? อีกทั้งตระกูลเฮยจะเรียกคุณมารับโทษได้อย่างไร? พูดเป็นเล่นหน่า!"

เขาพูดไปดวงและแอบขยิบตาให้กับคนข้างๆ

คนรอบข้างเขาเข้าใจในทันที รีบออกจากห้องโถงและรายงานไปยังหัวหน้าตระกูล

เห็นได้ชัดว่าเรื่องในครั้งนี้ไม่สามารถจัดการได้ง่าย

"โอ้พ แบบนี้แล้ว ตระกูลเฮยไม่ได้คิดจะลงโทษผมหรอ?" หลินหยางมองเขาและถาม

"ยังไม่ต้องพูดเรื่องลงโทษดีกว่า แม้ว่ามีโทษ ตระกูลเฮยของพวกเราจะลงโทษประธานหลินได้อย่างไร?" เฮยหวู่ยิ้ม

"งั้นก็ดี! พูดแบบนี้อย่าหาว่าผมไม่ให้โอกาสพวกคุณ!"

"ใช่ๆๆๆ"

เฮยหวู่โค้งคำนับ ใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้มเล็กน้อยที่เคารพ

แต่เฮยหวู่ก็สัมผัสได้ว่าทั้งสองคนไม่ธรรมดา

เขาเก่งในด้านมองคน แม้ว่าอาวุโสทั้งสองจะให้ความรู้สึกที่ธรรมดาอย่างมาแก่เขา ธรรมดาจนมองแทบจะไม่ออก

แต่ยิ่งเป็นคนแบบนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งหยั่งรู้ไม่ได้

ผู้เฒ่าสองคนนี้เป็นใคร?

เพื่อนสนิทของประธานหลินหรอ?

เฮยหวู่ตกใจ แต่เขายังคงยิ้มบนใบหน้าและก้าวถอยหลังด้วยความขอโทษ: "ประธานหลิน ถ้าอย่างงั้นผมจะออกไปโทรศัพท์ ถามหัวหน้าตระกูลว่าเมื่อไหร่จะถึง?"

เมื่อพูดเสร็จเขาก็เดินออกไปด้านนอก

แต่เมื่อเดินถึงประตู เฉาซงหยางก็ขวางเขาเอาไว้ทันใด

เฮยหวู่ผงะ

"คนในห้องโถงอยู่ในนี้เถอะ รอไปก็ได้ อย่าเดินมั่วซั่ว" เฉาซงหยางพูดอย่างสงบ

"อ๊า?"

คนตระกูลเฮยในห้องโถงตื่นตระหนก

ทุกคนเข้าใจแล้วว่าประธานหลินมาในครั้งนี้เพื่อปฏิบัติพวกเขาเหมือนตัวประกัน

"ประธานหลิน!"

เฮยหวู่หันหน้ากลับไป

"จะโทรศัพท์ก็โทรที่นี่เถอะ ไม่งั้น ก็ให้ผมโทรหาหัวหน้าตระกูลของคุณ" หลินหยางสูบบุหรี่ด้วยใบหน้าสงบ

เฮยหวู่อ้าปาก สุดท้ายก็ยอมแพ้และรออยู่ในห้องโถงเงียบๆ

บรรยากาศในห้องโถงกดดันเป็นพิเศษ

เฮยหวู่ขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไร

เฮยหยวนตัวสั่น เขารู้ว่า ครั้งนี้เขาเจอปัญหาแล้ว แม้ว่าทั้งหมดที่เขาทำจะทำตามคำสั่งของหัวหน้าตระกูล แต่เขาเชื่อว่าตระกูลคงไม่อยากทำให้หลินหยางโมโหและโยนความผิดให้เขา

ทำยังไงดี?

เฮยหยวนจิตใจไม่สงบ หน้าซีด

แต่ในเวลานี้ มีเสียงที่เฉยเมยดังขึ้น

"คุณชื่อเฮยหยวนใช่ไหม? คุณ มานี่!"