สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 119

เมื่อทั้งสามดื่มกันเสร็จก็นอนหลับก็อย่างอิ่มเอม

แต่เช้าวันรุ่งขึ้น

ก๊อกก๊อกก๊อก....

มีเสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบ

หลินหยางตกใจเล็กน้อย

ด้านนอกมีคนไข้หลายสิบคนรวมตัวกันอยู่

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

คลินิกของลั่วเฉียนได้รับความนิยมระดับนี้เลยหรอ?

เขารีบโทรหาเสี่ยวตกและลั่วเฉียน

ทั้งสองรีบมาที่นี่

ทั้งสามคนต้องรักษาคนไข้ตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าไม่ได้หยุด

สิ่งนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรต่อลั่วเฉียน

แม้ว่าจะเหนื่อยหน่อย แต่เธอก็มีความสุขอย่างจริงใจที่สามารถรักษาความเจ็บปวดของผู้ป่วยได้

"พี่เฉีย กระเทียมหอมดำหมดแล้ว!" เสี่ยวตงตะโกนออกมาในเวลานี้

ลั่วเฉียนผงะ: "ยายังไม่มาส่งหรอ?"

"ยัง"

"คุณเขียนใบสั่งยาไว้ ให้ผู้ป่วยไปซื้อยาที่ร้านขายยาอื่นแทน"

"ได้"

เสี่ยวตงพยักหน้า

จากนั้นไม่นาน...

"พี่ลั่วเฉียน ไป่เชียงเก็นก็หมดเช่นกัน"

"กะเม็งก็หมดเช่นกัน"

...

เสี่ยวตงตะโกนอย่างต่อเนื่อง

ลั่วเฉียนถึงรู้สึกว่าบางอย่างไม่ถูกต้อง

เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาคนส่งยา

"อะไร? ไม่ส่งแล้วหรอ? ทำไม?" ลั่วเฉียนอุทานหน้าถอดสี

"ไม่ทำไม คุณผู้หญิงลั่ว ยาของเราก็ขาดตลาดเมื่อเร็วๆ นี้ เกรงว่าพวกเราไม่สามารถส่งยาให้พวกคุณได้ คุณลองติดต่อคนอื่นเถอะ" คนทางด้านนั้นพูดและวางสายไป

ลั่วเฉียนอึ้ง

ยาของคลินิก..ขาด!

ในเวลานี้ เธอถึงเข้าใจว่าทั้งหมดเป็นเรื่องเลวๆ ที่ซือถูจิ้งทำ

หมดก็หมด อย่างมากสุดก็แค่ให้คนไข้ไปซื้อยาข้างนอก!

ลั่วเฉียนคิดในใจ

แต่ไม่นาน เธอก็ตระหนักได้ว่าความคิดของเธอไร้เดียงสาเกินไป

"หมด ทำไมคุณไม่รีบฝังเข็มให้ผม ผมเจ็บจะตายอยู่แล้ว!"

"ยาหล่ะ? ผมได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนี้ คุณไม่ให้ยาฉันหรอ? ยังจะให้ฉันไปซื้อยาข้างนอกอีกหรอ? ขาของฉันเป็นง่อย คุณต้องการให้ฉันคลานไปซื้อยาหรอ?"

"คลินิกของพวกคุณเป็นอะไรไปเนี่ย? ยาก็ไม่มี! นี่มันคลินิกที่ไร้ค่าหนิ!"

"ทุกคนไม่ต้องมาที่คลินิกนี้แล้ว แม้แต่ยาก็ไม่มี! พวกนักต้มตุ๋น!"

"พวกหมดต้มตุ๋นไม่มีแม้แต่ยา คลินิกนี้ปิดไปเถอะ!"

หลายคนพากันโมโห กั้นประตูไว้ไม่ให้คนด้านนอกเข้ามาตรวจเพื่อประท้วง!

ลั่วเฉียนร้อนรนอย่างมาก

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เกรงว่าเธอต้องปิดคลินิกจริงๆ

"หลินหยาง ทำยังไงดี?"

"ไม่ต้องห่วง มีผมอยู่!" หลินหยางพูดอย่างจริงจัง

"เกรงว่าคุณเองก็ช่วยไม่ได้หน่ะสิ!"

ในเวลานี้ มีเสียงหัวเราะที่เนียบเฉยดังมาจากกลุ่มคน

ลั่วเฉียนและหลินหยางมองไปทางนั้น และพบว่าซือถูจิ้งอยู่ในกลุ่มคนเหล่านี้ตั้งนานแล้ว...

"ฝีมือการแพทย์ของหลินหยางเ่งกว่าคุณเยอะ! คุณรอดูเถอะ!" ลั่วเฉียนกัดฟันพูด

"ผมรู้อยู่แล้ว ทักษะการแพทย์ของหมอเทวดาหลินไม่ธรรมดา แม้ว่าจะเทียบโรงเรียนทางใต้ไม่ได้ แต่ก็ยังแย่กว่าผม แต่ผมก็คิดว่ามันไม่ยากเลยที่จะจัดการกับสถานการณ์ข้างหน้านี้ แต่เขาน่าจะไม่มีเวลามาจัดการเรื่องของคุณที่นี่" ซือถูจิ้งยิ้ม

ลั่วเฉียนหายใจหนักขึ้น รู้สึกว่าทุกอย่างแปลก พูดด้วยความสงสัย: "คุณหมายความว่ายังไง!"

"คุณลองดูสิ"

ซือถูจิ้งยิ้ม

หลินหยางขมวดคิ้ว รู้สึกแปลกๆ

แต่ในเวลานี้เขาเบื่อที่จะสนใจซือถูจิ้งและตะโกนออกมาโดยตรง: "ทุกคนเข้าแถวทางนี้ เดี๋ยวผมรักษาทุกคนเอง!"

คนไข้ทุกคนที่ได้ยินเข้าแถวที่โต๊ะของหลินหยางด้วยความเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง

หลินหยางให้เสี่ยวตงนำเข็มเงินมาสิบชุด โดยอาศัยยาที่เหลืออยู่และเข็มเงินเพื่อวินิจฉัยและรักษาผู้ป่วย

คิ้วของซือถูจิ้งอดไม่ได้ที่จะขมวดเข้าหากันเมื่อเขาดูเทคนิคการฝังเข็มของหลินหยางที่เป็นธรรมชาติ

"ช่างเป็นเทคนิคการฝังเข็มที่วิจิตรงดงามอะไรเช่นนี้ นี่คือสิบรูปแบบที่สิบเจ็ดของซินหยางหรอ?"

"ผิด รูปแบบที่สิบแปด" หลินหยางพูดอย่างเรียบเฉยและฝังเข็มต่อ

ซือถูจิ้งผงะ และยิ้ม: "หมอเทวดหลินสมกับเป็นหมอเทวดาหลินจริงๆ แต่น่าเสียดาย....แม้ว่าจะมีทักษะการฝังเข็มที่สูง แต่ก็จัดการกับปัญหานี้ได้ยากอยู่ดี!"

เมื่อสิ้นเสียง เสี่ยวตงก็ตะโกน

"พี่ลั่ว แพทย์หลิน ยาของพวกเราหมดแล้ว..."

"หะ?" ลั่วเฉียนอึ้ง

"ผมไม่เชื่อว่าคุณจะใช้เข็มเล่มเดียวในการรักษาผู้ป่วยเป็นร้อยได้!" ซือถูจิ้งยิ้มเล็กน้อย

การหายใจของลั่วเฉียนหยุดนิ่ง