สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1197

หลินลั่วหนานวิ่งเข้าไปกอดกล่องใบนั้นร้องไห้ฟูมฟายไม่หยุด

หลินหยางเงียบไม่พูดอะไร หม่าไห่แอบเช็ดน้ำตาอยู่ด้านข้าง

"ประธานหลิน! ใครเป็นคนทำ? ใครเป็นคนทำ? ใครเป็นคนฆ่าอาจารย์ของฉัน?" หลินลั่วหนานสงบสติอารมณ์ กระโดดลุกขึ้น จับแขนของหลินหยางแล้วถาม

"สำนักหงเหยียน" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"ฉันกับสำนักหงเหยียนอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้!" หลินลั่วหนานกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

"หลินลั่วหนาน ด้วยความสามารถของคุณ คิดจะแก้แค้นมันเป็นไปไม่ได้หรอก คุณทำตัวให้ดีเชื่อฟังผมก็พอ เรื่องแก้แค้น ผมจะเป็นคนไปทำเอง" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"แก้แค้น? คุณจะแก้แค้นยังไง?" หลินลั่วหนานถามด้วยสายตาที่เป็นประกาย

หลินหยางเงียบ

หลินลั่วหนานอึ้ง นึกอะไรขึ้นได้อย่างกะทันหัน พูดด้วยความโกรธ "ตอนนี้อาจารย์ตายไปแล้ว หรือคุณยังระแวงฉันอีกเหรอ? ยังไงฉันก็เป็นศิษย์น้องของคุณนะ!"

หลินหยางเริ่มไม่รู้จะพูดยังไงดี

ผ่านไปสักพักใหญ่ เขาส่ายหัว พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ "สำนักหงเหยียนไม่ได้ง่ายเหมือนกับที่คุณคิด! ต้องการแก้แค้น จำเป็นต้องมีแผนการที่รัดกุมและรอบคอบ ผมเตรียมตัวแฝงตัวเข้าไปตรวจสอบสำนักหงเหยียน!"

"คุณจะแฝงตัวเข้าไปยังไง? สำนักหงเหยียนรับแต่ผู้หญิง!"

"เรื่องนี้…" หลินหยางลังเล

กลับเห็นหลินลั่วหนานพูด "ไม่สู้ให้ฉันช่วยคุณดีกว่า!"

ร้านกาแฟแห่งหนึ่งในใจกลางเมืองเมืองเป่ยชาง

หลินลั่วหนานที่แต่งตัวสบายๆนั่งดื่มกาแฟอยู่ตรงที่นั่งกลางร้าน

ส่วนด้านข้างของเธอเป็นบอดี้การ์ดในชุดสูทคนหนึ่ง

ท่าทางของหลินลั่วหนานดูสุภาพเรียบร้อย ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นคุณหนูจากตระกูลไหน บวกกับกาแฟที่แพงที่สุดในร้าน มีมูลค่าสูงถึงหกพันหยวน ดังนั้นดึงดูดสายตาของคนรอบข้างมาก

สุภาพบุรุษบังคนที่คิดว่าตนเองสมบูรณ์แบบลุกขึ้นยืน หวังเข้าไปทักทาย แต่สุดท้ายโดนบอดี้การ์ดของหลินลั่วหนานขวางเอาไว้

หลินลั่วหนานเพียงแค่เหลือบมองคนพวกนั้น หลังจากนั้นดื่มกาแฟต่อ

ในตอนนั้นเอง ประตูร้านกาแฟถูกเปิด

มีผู้หญิงในชุดคลุมสีดำหลายคนเดินเข้ามา

หลินลั่วหนานรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบสติอารมณ์

"คุณก็คือคุณหนูหลินลั่วหนานเหรอ?"

ผู้หญิงผมยาวที่เป็นผู้นำเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะ ในขณะเดียวกันก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดรูป เทียบใบหน้าของหลินลั่วหนาน หลังจากนั้นยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด "ตัวจริงของคุณสวยกว่าในรูปเยอะ"

"เหอะ ปากของคุณก็หวานใช้ได้" หลินลั่วหนานพูดด้วยท่าทางที่เย่อหยิ่ง "พวกคุณจะดื่มอะไรหรือเปล่า สั่งได้เต็มที่เลย เดี๋ยวฉันเป็นคนจ่ายเงินเอง"

"คุณหลิน พวกเรามาพูดเข้าประเด็นกันเลยดีกว่า! ที่ฉันมาครั้งนี้ เพราะต้องการพาคุณกลับไปสำนักหงเหยียน" ผู้หญิงคนนั้นพูดโดยตรง

"กลับสำนักหงเหยียน?"

"ฉันรู้สึกสงสัยมาก คุณโดนประธานหลินของหยางหัวจับตัวไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมาอยู่ที่เมืองเป่ยชาง?" ผู้หญิงคนนั้นยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"ฉันโดนคนของหยางหัวจับตัวไปตั้งแต่เมื่อไหร่?" หลินลั่วหนานทำหน้าสงสัย "คุณไปได้ยินข่าวมาจากไหน?"

"มีคนบอกพวกเรา"

"เหลวไหลสิ้นดี! ก่อนอื่นฉันกำลังท่องเที่ยวอยู่! และอีกอย่างฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับประธานหลิน! จู่ประธานหลินจะมาจับฉันทำไม? น่าขำสิ้นดี!" หลินลั่วหนานพูดอย่างไม่สบอารมณ์

"งั้นเหรอ? งั้นคนพูดอาจจะพูดผิดมั้ง หรือไม่ก็พวกเราฟังผิด" ผู้หญิงคนนั้นยิ้มแล้วยิ้มอีก แต่กลับแอบส่งสายตาให้คนที่อยู่ด้านข้าง

คนที่อยู่ด้านข้างรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเดินไปทางด้านนอก

"เรื่องนี้เอาไว้ก่อน คุณหลิน ฉันขอถามคุณ คุณยินดีเข้าร่วมสำนักหงเหยียนของเราหรือไม่"

"ไม่!" หลินลั่วหนานตอบกลับอย่างไม่ลังเล

"คุณหลิน แล้วถ้าคนในครอบครัวของคุณขอร้องล่ะ?"