สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 125

ในที่สุด

ลั่วเฉียนไม่สามารถแบกรับแรงกดดันไหว

เธอลุกขึ้นอย่างกะทันหันแล้วหอบหายใจ

"ไม่ได้…ไม่ได้…" ลั่วเฉียนส่ายหัวแล้วพูด "หลินหยาง ถ้าหากทำแบบนั้นลงไปจริงก็จะไม่มีทางให้ถอยหลังอีกแล้ว ฉันไม่สามารถสร้างปัญหาให้กับคุณได้อีกแล้ว"

"มันขึ้นอยู่กับคุณ ผมแค่ช่วยออกหน้าแทนคุณเท่านั้น ในเมื่อคุณเลือกที่จะไม่ทำร้ายเขา งั้นผมก็เคารพในการตัดสินใจของคุณ แต่คุณน่าจะรู้ถึงสถานะและนิสัยของคนคนนี้ดี เขาไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่นอน ถึงแม้ตอนนี้คุณจะไม่ได้ทำอะไรเขา แต่เขายังคงจะกลับมาแก้แค้นตระกูลลั่วของคุณ ผมแค่อยากถามคุณว่า รอวันที่เขากลับมาแก้แค้น คุณจะเสียใจหรือเปล่าที่วันนี้ปล่อยเขาไป?" หลินหยางถามกลับ

แววตาของลั่วเฉียนดูเหม่อลอยทันที

ใช่แล้ว

ด้วยนิสัยของซือถูจิ้ง มีเหรอที่เขาจะยอมปล่อยเธอ?

ในเมื่อเป็นแบบนั้น ไม่สู้ไปให้สุดทางจะดีกว่าเหรอ!

หลังจากที่คิดแบบนี้ ภายในใจของลั่วเฉียนมีคำตอบแล้ว

แต่ในตอนนั้นเอง มีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นจากตรงหน้าประตู

"ทุกคนหยุดให้หมดเลย!"

มีเสียงตะโกนด้วยความโกรธดังมาจากด้านนอกห้องรับแขก

นิ้วมือของลั่วเฉียนสั่นเทา

หลินหยางหันไปมอง

เห็นเพียงชายวัยกลางคนสวมชุดสีขาวคิ้วเข้มคนหนึ่งเดินตรงเข้ามา

หลังจากที่เห็นคนคนนี้สีหน้าของชวี่เทียนเปลี่ยนไปทันที "เขามาได้ยังไง?"

"ลั่วเฉียน ลงมือเลย" หลินหยางพูดเร่ง

"ไม่ได้!"

ก่อนที่คนคนนั้นจะได้พูดอะไร ชวี่เทียนพุ่งตรงเข้ามาพูดด้วยความตื่นตระหนก

"ฮืม?" หลินหยางขมวดคิ้วแน่น

ผู้มาถึงขั้นสามารถทำให้ชวี่เทียนกลัวจนเข้ามารีบห้ามหลินหยาง แค่นี้ก็เพียงพอที่จะยืนยันให้เห็นถึงความน่ากลัวและอิทธิพลของอีกฝ่ายแล้ว

ทันทีที่ลั่วเป่ยหมิงเห็นผู้มา เขาแสดงสีหน้าที่ดีใจอย่างบ้าคลั่งทันที ส่วนทางด้านของลุงชางถอนหายใจอย่างโล่งอก

"เขาคนนี้มาแล้ว? งั้นทุกอย่างมันก็ง่ายขึ้น" ลุงชางพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มเล็กน้อย

เห็นเพียงผู้มาเดินหยุดอยู่ตรงนั้น หลังจากนั้นกวาดสายตามองซือถูจิ้งที่นอนกองอยู่กับพื้น ขาหักทั้งสองข้าง ฝ่ามือเละไม่เป็นท่า สีหน้าของเขาโกรธจนกลายเป็นสีแดง ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย

"ใครเป็นคนทำ?" ผู้มาถามด้วยความโกรธ

"ผมเอง" หลินหยางกวาดสายตามองคนคนนั้นแวบหนึ่ง "คุณเป็นใคร?"

"ผมเป็นใครไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือคุณทำเรื่องที่ไม่ควรทำ!" คนคนนั้นพูดด้วยความโกรธ หลังจากนั้นโบกมือ "พาตัวไปให้หมด!"

"ครับ!"

มีเสียงตอบรับดังขึ้นจากด้านหลัง หลังจากนั้นมีคนในเครื่องแบบหลายคนเดินตรงเข้ามา

ชวี่เทียนรู้สึกตื่นตระหนกรีบเดินเข้าไป "คุณเสียว! คุณเสียว! อย่าทำแบบนี้เลย! เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด แค่เรื่องเข้าใจผิด…"

"เข้าใจผิด? คุณเห็นผมตาบอดหรือยังไง? เข้าใจผิดหรือไม่คุณคิดว่าผมมองไม่ออกเหรอ?" คนที่โดนชวี่เทียนเรียกคุณเสียวพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"แล้วคุณมองว่าเป็นยังไง?" หลินหยางถาม

"ก็มองออกว่าคุณจงใจทำร้ายคนอื่น มองออกว่าคุณบุกรุกสถานที่ส่วนบุคคล! มองออกว่าคุณคิดจะฆ่าคน!" คุณเสียวตะคอกเสียงดัง

ราวกับไปโกรธแค้นหลินหยางมาจากไหน

"ฮืม? แล้วคุณเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดหรือเปล่า?"

"ไม่ แต่เรื่องนี้คุณไม่จำเป็นต้องห่วง!" คุณเสียวพูดด้วยความโกรธ "พาทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องไปให้หมด! ใครกล้าขัดขืน จัดการสถานหนัก!"

"ครับ"

พูดจบ เจ้าหน้าที่เริ่มจับตัวคนทันที

สีหน้าของหลินหยางเย็นชาลง ในขณะที่กำลังจะทำอะไรบางอย่าง แต่กลับโดนชวี่เทียนที่อยู่ด้านข้างดึงมือเอาไว้

"คุณหลิน ถือว่าผมขอร้องคุณ อย่าทำอะไรวู่วาม ไม่อย่างนั้นไม่เพียงแต่คุณ พวกเราทุกคนต้องจบสิ้นแน่ สถานะของคนคนนี้ไม่ธรรมดา ทั่วทั้งเมืองเจียงเฉินและโดยรอบ…เรียกได้ว่าเขาไม่เป็นสองรองใคร!"

ชวี่เทียนในตอนนี้เริ่มรู้สึกเสียใจแล้ว

ในขณะเดียวกันหลินหยางก็เข้าใจคำพูดของเขาอย่างชัดเจน

ถ้าหากแต่ต้องคนคนนี้ เขาหลินหยางจะตายหรือเปล่าไม่มีใครรู้ แต่พวกชวี่เทียนต้องตายอย่างไม่มีข้อสงสัย แม้แต่เขาหลินหยางในอนาคตก็ใช่ว่าจะสามารถปกป้องพวกเขาได้

คนคนนี้น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?

หลินหยางขมวดคิ้วแน่น หลังจากนั้นถอนหายใจแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "โทรศัพท์หาจี้เหวิน สั่งให้เขามาจัดการเรื่องนี้ อีกอย่างบอกคนคนนี้ ผมตามพวกเขาไปก็ได้ แต่เขาต้องรับประกันความปลอดภัยของลั่วเฉียน ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับลั่วเฉียน ผมไม่สนว่าเขาเป็นใคร ยังไงผมก็ต้องไปคิดบัญชีกับเขา!"

หัวใจของชวี่เทียนเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา

แต่เขารู้ดีว่าหลินหยางถือว่ายอมถอยให้สุดแล้ว จึงพยักหน้าแล้วเดินตรงเข้าไปหาคุณเสียว