สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1254

เมื่อเปิดกล่องออกมาก็มีกลิ่นแปลกๆ ที่ไม่เคยพบเจอที่ไหนมาก่อน

แต่กลิ่นนี้ไม่เหมือนอันก่อนหน้านี้ มันเข้มข้นและละมุนมาก

อีกทั้ง...มันจะกระตุ้นประสาทและสมองด้วย

หลินหยางสูดดมเล็กน้อย ดวงตาเป็นประกาย

"ยาวิเศษ! เป็นยาวิเศษจริงๆ!" เขาชื่นชมออกมา

หลินหยางไปทั่วทุกสารทิศเพื่อตาหาของดีและแปลกใหม่

แต่ยังไม่เคยเจอของที่ดีเหมือนลูกกลอนอีกาทองคำมาก่อน

หลินหยางอยากที่จะกลืนยานี้ลงไป แต่เขาไม่ได้ทำเช่นนั้น

เนื่องจากยาอายุวัฒนะที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้ หากกลืนเข้าไปโดยตรงจะสิ้นเปลือง จำเป็นต้องใช้คู่มือยาพิเศษเพื่อดึงผลประสิทธิภาพของมันให้ได้มากที่สุด จากนั้นจึงรับยานี้เข้าไปและจะได้ประสิทธิภาพที่ดีที่สุด

กระเพาะอาหารของมนุษย์ทำให้ของต่างๆ สูญเปล่า

"ยังไม่ปล่อยเขาอีกหรอ?" จวงปู้ฝานพูดอย่างเยือกเย็น

"ปล่อยเขาหน่ะได้ แต่รอผมออกไปก่อนค่อยว่ากัน! รบกวนช่วยผมเตรียมรถไว้ที่หน้าประตูด้วย!" หลินหยางพูด

"ฉินหมิง! คุณชักจะได้คืบเอาศอกแล้วนะ!" จวงปู้ฝานพูดด้วยความโกรธ

คำขอเรื่อยๆ เหล่านี้ทำให้เขาหมดความอดทน

แต่สถานการณ์ตอนนี้ ไม่ใช่สิ่งที่หัวหน้าตระกูลอยากเขาจะควบคุมได้

"หัวหน้าตระกูล คุณอดทนอีกหน่อยเถอะ!" อาวุโสศาลาเพียวหยาพูดออกมาอย่างเยือกเย็น จับไหลของจวงหงหยานเอาไว้แน่น

"อ๊า!"

จวงหงหยานร้องออกมาอย่างเจ็บปวด กระดูกไหล่ของเธอแทบจะแตกละเอียด

จวงปู้ฝานกำมือแน่น

และเขาก็เลือดที่จะยอม

"รีบไปจัดการ!"

"รับทราบ หัวหน้าตระกูล!"

ไม่นาน รถคันหนึ่งก็มาจอดด้านหน้าประตู

หลินหยางลากซูเย้าเย่ไปทางประตู

ซูเย้าเย่ในตอนนถูกทรมานจนไม่เหลือรูปร่างมนุษย์แล้ว แต่เขายังมีลมหายใจอยู่

คนของศาลาเพียวหยาเดินตามกันมา

หลินหยางคิดจะพาซูเย้าเย่ขึ้นรถไปด้วย แต่ในเวลานี้ จู่ๆ คนของศาลาเพียวหยาก็พุ่งเข้ามา

พวกเขาพุ่งเข้าไปเพื่อกดดันให้หลินหยางปล่อยซูเย้าเย่ออกมา

ถ้าหลินหยางยังยืนกรานที่จะพาซูเย้าเย่ไป เขาก็จะถูกขวางเอาไว้!

นี่เป็นแนวทางที่สิ้นหวังเช่นกัน พวกเขาไม่สามารถคาดเดาได้ว่า หลินหยางจะฆ่าซูเย้าเย่หลังจากที่พาเขาไปหรือไม่

หลินหยางขมวดคิ้ว ไม่อยากเข้าไปยุ่งอีกต่อไป เขาผลักซูเย้าเย่ออกไป ขึ้นรถและเหยียบคันเร่งออกไป

"รีบปิดทางเข้าทันที ปิดเมือง! ไม่ว่ายังไงก็ตามต้องนำคนทรยศกลับมา!" จวงปู้ฝานส่งเสียงตะโกนออกมา

"รับทราบ!"

คนตระกูลจวงทุกคนเริ่มเคลื่อนตัว

มา

คนของศาลาเพียวหยาพาซูเย้าเย่มา

"หัวหน้าตระกูลจวง โปรดเตรียมทรัพยากรทางการแพทย์ให้ทันเพื่อรักษาเย้าเย่!" อาวุโสศาลาเพียวหยาส่งเสียงออกมา

"อาวุโสซูวางใจได้ พวกเราจะรักษาคุณชายซูอย่างสุดความสามารถ รับรองว่าเขาจะไม่เป็นอะไร อย่างไรก็ตามผมคิดว่าตอนนี้เรื่องที่คุณต้องทำไม่ใช่เรื่องนี้ แต่ต้องรีบตามไปจับฉินหมิงนั่น!" จวงปู้ฝานพูดอย่างเรียบเฉย

"นี่คือเรื่องของตระกูลคุณ ไม่เกี่ยวกับศาลาเพียวหยา ผมไม่อยากยุ่งแล้ว สำหรับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ หลังจากที่ผมกลับไปที่ศาลาเพียวหยา ผมจะนำเรื่องนี้รายงานให้กับหัวหน้า!" อาวุโสซูพูดอย่างจริงจัง กระแทกเสียงและกำลังจะออกไป

"อาวุโสซู ศาลาเพียวหยาของพวกคุณจะละทิ้งลูกกลอนอีกาทองคำหรอ?" จวงปู้ฝานกะโกนออกมาทันใด

"ยานั่นถูกเอาไป แล้วเป็นเรื่องที่พวกเราจะตัดสินได้หรอว่าจะปล่อยไปหรือไม่?"

"อาวุโสซู ถ้าคุณคิดเช่นนี้แสดงว่าคุณเข้าใจผิดแล้ว ลูกกลอนอีกาทองคำยังอยู่ในกำมือของพวกเรา ฉินหมิงไม่ได้หนีไปง่ายๆ หรอก!" จวงปู้ฝานพูดอย่างเรียบเฉย

เมื่อคำพูดนี้ดังขึ้น อาวุโสซูก็ผงะเล็กน้อย หันหน้าไปมอง: "หัวหน้าตระกูลจวง คุณหมายความว่าอะไร?"

"รู้ไหมว่ารถที่ฉินหมิงขับคือรถของใคร?"

"ใคร?"

"รถของผม!"

"โอ้ะ?"

"ผมคอยติดตามตำแหน่งของรถอยู่ เขายังไม่ลงเขาไป ที่นี่คือพื้นที่ของคฤหาสน์กระบี่โลหิต เขาไม่สามารถออกไปได้ง่ายๆ! อาวุโสซู เคยได้ยินแนวป้องกันของคฤหาสน์กระบี่โลหิตไหม?"

"แนวป้องกันหรอ?" อาวุโสซูคิด: "ไม่เคยได้ยิน!"

"งั้นวันนี้ผมจะทำให้คุณได้เห็นละกัน!"

จวงปู้ฝานหัวเราะและเดินไปทางประตู

อาวุโสซูครุ่นคิดสักพักและหันหน้าไปพูดเบาๆ: "พวกคุณพาคุณชายไปดูแล เดี๋ยวผมไปแล้วกลับมา!"

"รับทราบ อาวุโส!"

เมื่อพูดเสร็จ อาวุโสซูก็รีบออกไป

"พวกเราทำยังไงดี? ออกไปจากที่นี่หรอ?" คนของลัทธิโลหิตมารคนหนึ่งถามเสว่เซียว

"ซูเย้าเย่สภาพดูไม่ได้แล้ว อาวุโสคนนั้นไม่ไปดูแลซูเย้าเย่ แถมจวงปู้ฝานยังออกไปจากที่นี่อีก เกรงว่าเรื่องนี้ยังไม่จบ! ไป พวกเราไปดูกันหน่อย คอยดูเงียบๆ" มุมปากของเสว่เซียวยกขึ้น หรี่ตามอง

ไม่นาน รถสองคันก็ออกไปจากคฤหาสน์ มุ่งหน้าลงเขา