สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 136

"หืม? คุณผู้หญิงกง ทำไมจู่ๆ โทรหาผมหล่ะ?" ลุงชางพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

"คุณไปหาเรื่องคนคนหนึ่งมาหรอ?" กงซีหยุนถามด้วยเสียงสั่น

"ทุกๆ วันผมหาเรื่องคนไปมากมายเหลืเกิน คุณหมายถึงคนไหนหรอ?" ลุงชางถามด้วยรอยยิ้ม

"ประธานหลินของหยางหัวกรุ๊ป!"

"ประธานหลิน? หึ ทำไมหรอ? คุณรู้จักเขาหรอ?"

"เขาอยากให้ฉันมาบอกคุณว่าพรุ้งนี้ตอนเที่ยงไปหาเขาและคุกเข่ายอมรับผิดและมอบตัว..."

"ผมว่าเขาบ้าไปแล้ว คุณเองก็บ้าเช่นกัน!"

"เขาบอกว่า นี่เป็นโอกาสเดียวของคุณ..." เสียงของกงซีหยุนดังขึ้นมา

ลมหายใจของลุงชางสั่น เขาตกตะลึง

หลังจากลุงชางวางสาย เขาก็เหงื่อตกและหลังของเขาเปียกมาก

"อาเกิ๋ล!"

"ลุงชาง! มีเรื่องอะไรหรอ?"

"ไปตรวจสอบขู่หลงให้หน่อย! เร็ว!"

"รับทราบ!"

หลังจากนั้นสักพัก...

"ลุงชาง ขู่หลง...ขู่หลงเขา...ตายแล้ว!"

เมื่อได้รับข่าวนี้มา ลุงชางแทบจะทรุดลงบนโซฟา มือที่ถือบุหรี่ของเขาสั่นเทา

ขู่หลงจะตายแบบนี้เลยหรอ?

นี่มันกะทันหันเกินไปหรือเปล่า?

นั่นคือเฒ่าแก่แห่งเมืองเจียงเฉินเลยนะ!

"ผู้เฒ่า พวกเราจะทำยังไงดี? ต้องไปคุกเข่าเขกหัวต่อหน้าเด็กนั่นจริงๆ หรอ?" เสียงของชายคนหนึ่งข้างๆ ถามขึ้นมา

"คุกเข่าเขกหัวหรอ? คุณรู้ไหมว่าทำแบบนั้นหมายความว่าอะไร? มันหมายความว่าผมลุงชางของผมต้องยอมคำนับให้กับเด็กหนุ่มนั่น และยอมรับว่าเขาเป็นเฒ่าแก่ของผม! ผมลุงชางตอนนี้อายุเท่าไหร่แล้ว กลับต้องมาก้มหัวให้กับเด็กหนุ่มอายุ 20 หรอ? ถ้าเกิดเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ผมต้องเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? จากนี้ใครจะกลัว" ลุงชางตบโต๊ะและพูด

ใครๆ ก็มีเกียรติมีศักดิ์ศรี ลุงชางอายุเท่านี้แล้ว เขาไม่ได้ขาดเงิน จะขาดชื่อเสียงไม่ได้เช่นกัน!

"แต่ผู้เฒ่า ขู่หลงตายแล้ว กงซีหยุนนั่นก็ยอมจำนนแล้ว กองกำลังทั้งสามในเจียงเฉินอย่างเราถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังภายในชั่วข้ามคืน ถ้าพวกเขาจะลงมือ พวกเราก็คงจะต้านทานไม่ได้ ถ้าพวกเราไม่ยอมจำนน พวกเราก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!" ชายคนนั้นพูดด้วยสีหน้าขมขื่น

"ผมรู้ ผมรู้...แต่ถ้าจะต้องก้มหัว ผมยอมตายดีกว่า!" ลุงชางกัดฟัน!

"ผู้เฒ่า..."

"ไม่ต้องพูดแล้ว! ผมจะบอกคุณให้ ผมไม่ใช่ขู่หลง! และผมก็ไม่ใช่กงซีหยุน ตอนที่ผมจัดการเจียงเฉินได้ผมก็ยังไม่มีพวกเขาสองคน พวกเขากลัว! แต่ผมไม่กลัว! ไป เตรียมรถ ผมจะไปฝ่ายใต้!"

"รับทราบ ผู้เฒ่า!"

....

....

จินซื่อหยวนKTV

ผู้เฒ่าชวี่ยังนั่งหลับตาอยู่ในห้อง

พร้อมกับบอดี้การ์ดหลายคนที่ยืนคุ้มกันตรงประตู

ผู้ดูแลตระกูลรีบวิ่งเข้ามา ด้วยท่าทางและใบหน้าที่ขมขื่นและกังวล

"เป็นยังไงบ้าง? ขู่หลงยินดีที่จะพบผมแล้วหรือยัง?" ชวี่เย้าเหนียนถามอย่างเคร่งขรึม

"เอ่อ ผู้เฒ่า ผมติดต่อขู่หลงไม่ได้" ผู้ดูแลตระกูลพูดอย่างหมดหนทาง

"เขาไม่อยู่นี่หรอ?" ชวี่เย้าเหนียนผงะ

"ไม่รู้ แต่ผมเพิ่งได้ข่าวมาว่า เหมือนว่านายท่านสองจะไปแล้ว!"

"อะไรนะ?" ชวี่เย้าเหนียนลุกขึ้นทันใด: "ไปตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"เมื่อวานตอนสี่ทุ่ม คุณมาได้ไม่นาน!"

"คนของขู่หลงนำตัวเขาไปหรอ?"

"ไม่ใช่ ดูเหมือนว่าเขาจะไปกับชายหนุ่ม"

ชายหนุ่มหรอ

ชวี่เย้าเหนียนรีบโทรศัพท์หาชวี่เทียน แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้

"ผู้เฒ่า บางทีขู่หลงอาจจะไม่อยากทำให้นายท่านสองต้องลำบาก ตอนนี้เขาเลยกลับบ้านไปแล้ว พวกเรากลับไปที่หนานเฉินก่อนดีไหม เดี๋ยวฝ่ายใต้ของเราจะดูแลที่นี่เอง จนกว่าจะเจอขู่หลงและนัดเจอกับเขา!"

"ก็ดี!" ชวี่เย้าเหนียนพยักหน้าอย่างจริงจัง ในขณะที่เขาลุกขึ้นและต้องการจะจากไป แต่ในขณะนี้ โทรศัพท์ของผู้ดูแลตระกูลก็ดังขึ้นอีกครั้ง

หลังจากที่รับสาย สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น?" ชวี่เย้าเหนียนถาม

"มีบางอย่างเกิดขึ้นกับนายท่านตง..." เสียงของผู้ดูแลตระกูลสั่น

ชวี่เย้าเหนียนตื่นตระหนก รีบตะโกนถาม: "เร็ว รีบกลับหนานเฉิน!"