สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1392

กระแสลมพัดผ่าน

เขาเงยหน้าที่ซีดเซียวราวกับแสงจันทร์ขึ้น

ใบหน้าที่คมคาย รูม่านตาเป็นประกายสีทอง

เขาคือหลินหยาง

แต่ไม่เหมือนหลินหยางคนเดิม

แขนขาของเขาในตอนนี้ไม่เพียงแต่ฟื้นฟูกลับมาอย่างน่าอัศจรรย์ บนร่างกายของเขายังเต็มไปด้วยลายเส้นสีดำ ลายเส้นสีดำพวกนี้ให้ความรู้สึกที่น่ากลัวและอัศจรรย์ในเวลาเดียวกัน เพราะลายเส้นพวกนี้ไม่ได้บดบังผิวหนังของหลินหยางโดยตรง แต่มันเคลื่อนไหวไปมาตามร่างกายของหลินหยางราวกับงู

เป็นภาพที่แปลกประหลาดมาก…

เห็นภาพนี้ ผู้ลงทัณฑ์ทั้งห้าคนหรี่ตาลง

เจ้าสำนักหงเหยียนเบิกตากว้างมองหลินหยาง

เธอสามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวจากตัวของหลินหยาง

กลิ่นอายสายนี้เต็มไปด้วยความดุร้ายและมีกลิ่นคาวเลือดแฝง

นี่ไม่ใช่พลังที่เขาควรจะมี!

“คุณไปทำอะไรมา? แขนขาของคุณ…หายดีแล้ว? ยิ่งไปกว่านั้น…ทำไมคุณถึงมีพลังแบบนี้? นี่เป็นพลังของใคร?” เจ้าสำนักหงเหยียนตะโกนเสียงดัง ราวกับสติเริ่มหลุด

“มันก็ต้องเป็นพลังของผมอยู่ใน” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

เห็นท่าทางที่เฉยเมยและสูงส่งของอีกฝ่าย เจ้าสำนักหงเหยียนโกรธมาก แทบอยากฉีกร่างของหลินหยางเป็นชิ้นเดี๋ยวนี้

“เลิกโกหกได้แล้ว! คุณไม่มีทางมีพลังแบบนี้! คุณต้องไปทำอะไรสักอย่างมาแน่นอน! พูดมา คุณไปทำอะไรมา ทำไมคุณถึงมีพลังแบบนี้?” เจ้าสำนักหงเหยียนคำราม

“ทำอะไรมา? มันก็ต้องเป็นวิชาต้องห้ามอยู่แล้ว!”

หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ “เซียวปู้หง บนโลกใบนี้ ไม่ได้มีแต่คุณที่สามารถใช้วิชาต้องห้าม! ยิ่งไปกว่านั้น วิชาต้องห้ามที่ผมใช้แข็งแกร่งกว่าของคุณ!”

“วิชาต้องห้าม?” เจ้าสำนักหงเหยียนตกตะลึง

แต่ไม่นอนเธอก็ตั้งสติได้ เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ดูถูกแล้วพูด

“ในเมื่อวิชาต้องห้ามของคุณแข็งแกร่งกว่าของฉัน แล้วคุณบูชามนุษย์ไปเท่าไหร่ถึงได้พลังแบบนี้มา? หกพันคน? เก้าพันคน? หรือว่าหมื่นคน? หมอเทวดาหลิน! ทุกคนล้วนแต่บอกว่าคุณคือพระโพธิสัตว์เดินดินที่คอยช่วยเหลือมนุษย์ แต่สุดท้ายคุณก็เป็นแค่คนบาปในคราบนักบุญ! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”

“พระโพธิสัตว์เดินดิน? ที่ผมเรียนทักษะการแพทย์ไม่ได้ต้องการเป็นพระโพธิสัตว์แต่แรก ยิ่งไปกว่านั้น…ผมก็ไม่เคยใช้วิชาต้องห้ามที่ต้องบูชามนุษย์!” หลินหยางส่ายหัว

“แล้วคุณใช้อะไรแลกกับพลังสายนี้?” เจ้าสำนักหงเหยียนรีบถาม

หลินหยางไม่ได้พูด

ราวกับเขาไม่ต้องการตอบคำถาม

“ต้องเป็นวิธีที่ต่ำช้าแน่นอน! ต้องใช่แน่!” เจ้าสำนักหงเหยียนหัวเราะ

“คุณคือหมอเทวดาหลิน?”

ผู้ลงทัณฑ์ทั้งห้ามองหลินหยางด้วยความหวาดระแวง

“ทุกท่านคงเหนื่อยมากแล้วที่ช่วยผมขจัดภัยอันตรายแบบนี้ เพื่อเป็นการตอบแทน ผมอยากเชิญทุกท่านไปพักผ่อนในเมืองเจียงเฉิน ผมจะเป็นคนดูแลพวกคุณเอง” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“หมอเทวดาหลิน คุณไม่มีสิทธิ์มาใกล้ชิดกับพวกเราแบบนี้ และพวกเราก็ไม่สนใจคนอย่างพวกคุณ ผมขอถามคุณหน่อย การหายตัวไปของกลุ่มพิพากษาเทียนชี๋มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณหรือเปล่า? แล้วหนังสือขอการลงทัณฑ์! คุณเป็นคนบีบบังคับกลุ่มพิพากษาเทียนชี๋ใช่หรือเปล่า?” หัวหน้าผู้ลงทัณฑ์ถามด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

พวกเขาแต่ละคนเย่อหยิ่งมาก

สำหรับคนอย่างหลินหยาง ไม่ได้อยู่ในสายตาของพวกเขา! อย่างไรก็ตาม พวกเขาเป็นถึงตัวแทนของงานประชุมใหญ่!

“คุณควรจะสารภาพทุกอย่างออกมา ถ้าคุณกล้าโกหกพวกเรา สิ่งที่กำลังรอคุณอยู่ก็คือความตาย” ผู้ลงทัณฑ์อีกคนพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

กลิ่นอายที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของคนทั้งห้าแข็งแกร่งมาก

ถ้าหากเป็นคนธรรมดา ไม่คิดจะปิดบังความจริงแม้แต่นิดเดียว

ทว่าไม่ใช่หลินหยาง

เขาไม่ได้ตอบคำถามโดยตรง แต่เอ่ยปากถามแทน “ถ้าหากผมกักขังกลุ่มพิพากษาเทียนชี๋ บีบบังคับให้พวกเขายื่นเรื่องการลงทัณฑ์ ถ้าอย่างนั้น พวกคุณจะทำยังไงกับผม?”

“ประหารสามชั่วโครต ทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องตาย!” หัวหน้าผู้ลงทัณฑ์พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“หมายความว่าทุกคนที่ใกล้ชิดกับผมต้องตาย?” หลินหยางถาม

“ความศักดิ์สิทธิ์และศักดิ์ศรีของงานประชุมใหญ่จะปล่อยให้มีคนมาดูหมิ่นไม่ได้เด็ดขาด เมื่อไหร่ที่มีคนกล้าท้าทายงานประชุมใหญ่ งานประชุมใหญ่จะทำการลงโทษอย่างหนัก เพื่อรักษาความน่าเกรงขามของงานประชุมใหญ่! ดังนั้นจึงจำเป็นต้องฆ่าทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณ เพื่อประกาศให้คนทั้งโลกรู้!” หัวหน้าผู้ลงทัณฑ์พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“งั้นเหรอ?” หลินหยางพยักหน้า

“เรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในการดูแลของพวกเรา แต่พวกเราจะรายงานเบื้องบน พวกเขาจะส่งคนไปตรวจสอบ การหายตัวไปของกลุ่มพิพากษาเทียนชี๋ไม่ใช่เรื่องเล็ก! หมอเทวดาหลิน ถ้าหากเป็นฝีมือของคุณ คุณไม่มีทางปิดบังพวกเราได้อย่างแน่นอน! ดังนั้นผมขอแนะนำให้คุณยอมรับความผิดแต่โดยดี ถ้าหากงานประชุมใหญ่รู้ว่าเป็นฝีมือของคุณ ถึงคุณสารภาพตอนนั้น ทุกอย่างมันก็สายเกินไปแล้ว” หัวหน้าผู้ลงทัณฑ์พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“ดังนั้นผมควรจะล้างคอของตัวเองให้สะอาด นั่งรอความตายก็พอใช่หรือเปล่า?” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ