สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1400

อันที่จริงหลิวหรูซือก็ไม่รู้เกี่ยวับเรื่องเบญจพิษมากนัก

เพราะตอนที่เกิดเรื่องนี้ขึ้น เธออายุแค่สิบสอง แต่เธอรู้ความสำคัญของเรื่องนี้ ตอนนั้นพูดได้ว่าทั้งวัดสั่นสะเทือนไปทั่ว

เรื่องนี้ถูกสอบสวนโดยอาวุโสทั้งสอง ว่ากันว่าตรวจสอบอยู่หนึ่งปีถึงจบลง

ตอนนั้นหลินหยางยังหนุ่มและเข้าร่วมวัดฉางเซิงมา เขาเข้ามาไม่นานก็เกิดเหตุการณ์เบญจพิษขึ้น ทำให้เขาถูกขับไล่ออกไปจากวัด แม้ว่าหลังจากนั้นได้รับการลบความผิดหลังตรวจสอบอย่างชัดเจนว่าเขาไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเหตุการณ์เบญจพิษนี้ แต่หลังจากถูกไล่ออกไปจากวัดฉางเซิง วัดก็ไม่ได้คิดจะรับเขากลับมาใหม่

อันที่จริงหลินหยางรู้มานานแล้วว่าหลิวหรูซือเป็นตัวแทนของคนในวัดฉางเซิง

อันที่จริงแม้แต่คุณย่าของเธอด้วย

เทคนิคการฝังเข็มและการใช้ยาของทั้งสองคนนั้นค่อนข้างคล้ายกับเทคนิคยังค้ลายกับเทคนิคของวัด

ดังนั้นหลินหยางจึงกล้าใช้ทักษะขั้นสูงสุดที่ไม่มีใครเทียบได้ เพราะมีเพียงอาวุโสของวัดฉางเซิงเท่านั้นที่สามารถกำจัดพิษของทักษะนี้และมีชีวิตต่อไปได้

ดังนั้นหลินหยางจึงบอกกับหลิวหรูซือแต่เนิ่นๆ และให้เธอพาเขาไปที่วัดฉางเซิง

"ศิษย์พี่ ศิษย์น้องคนนี้ชื่อหลินหยาง เขาเป็นหนึ่งในคนที่ได้รับการพิสูจน์จากผู้เฒ่าสองคน เขามาที่นี่เพื่อขอให้ผู้อาวุโสช่วยเขา ศิษย์พี่ทั้งสองโปรดให้ฉันพาเขาเข้าไปด้วยเถอะ" หลิวหรูซือพูดเบาๆ

"รอ?"

ทั้งสองมองหน้ากัน ขมวดคิ้ว

"ดังนั้นจะบอกว่าตอนนี้เขาไม่ใช่คนของวัดใช่ไหม?" ผู้ชายเอ่ยปาก

"เอ่อ...ใช่" หลิวหรูซือลังเลและตอบเบาๆ

"งั้นเมื่อกี้ทำไมเธอถึงหลอกพวกเรา? ยังบอกว่านับว่าใช่หรอ?" ผู้หญิงตะโกนออกมาอย่างรุนแรง

"ศิษย์พี่ ฉัน...ขอโทษ ฉัน..." หลิวหรูซือไม่รู้จะตอบยังไง

"เหอะ ศิษย์ที่ถูกไล่ออก! กล้ามาโกหกพวกเราหรอ? กล้ามาก!" ผู้หญิงกระแทกเสียงออกมา

"ศิษย์พี่ ฉันไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้น คุณเข้าใจฉันผิดแล้ว!" หลิวหรูซือพยายามอธิบาย

"เข้าใจผิดหรอ? เอาเถอะ ฉันจะนับว่าเข้าใจผิดก็ได้! แต่เธอทำให้พวกเราเสียเวลาไปมาก จะชดใช้ยังไง?" ผู้หญิงพูดด้วยเสียงหัวเราะ

เมื่อเสียงดังออกมา หลิวหรูซ์อก็เข้าใจทันทีว่าทำไมทั้งสองต้องพยายามทำให้เธอลำบาก

เพราะพวกเขาพยายามจะหาผลประโยชน์จากตัวเอง

"ศิษย์พี่ทั้งสอง ฉันรีบมาทันที ฉันไม่ได้นำอะไรติดตัวมาด้วย..." หลิวหรูซือเอ่ยปาก

"เธอชื่อหลิวหรูซือใช่ไหม?" ผู้หญิงถาม

"ใช่..."

"ยายของเธอคือราชาโอสถแห่งมณฑลฮ่วยเทียนใช่ไหม?"

"ใช่ ศิษย์พี่จำยายของฉันได้หรอ?"

"เหอะ ก็แค่เคยได้ยินเท่านั้น ตำแหน่งราชาโอสถไม่ได้สำคัญอะไรกับวัดฉางเซิงของพวกเรา อย่างไรก็ตามศิษย์น้องหลิว แม้ว่ายายของเธอจะเป็นราชาโอสถ แต่เธอจะไม่มีอะไรดีๆ เลยหรอ? เอาออกมาชดใช้พวกเราและไปซะ!" ผู้หญิงพูดด้วยความหมดความอดทน

"ศิษย์พี่ ฉัน...ฉันไม่มีจริงๆ..." หลิวหรูซือแทบจะร้องออกมา

"นังนี่!"

ผู้หญิงตบมาทางหลิวหรูซืออีกครั้ง

หลิวหรูซือกำลังจะหลบ แต่ก็ไม่ทัน

แปะ!

เสียงฝ่ามือดังอย่างชัดเจน

คราวนี้ตบแรงมากกว่าเดิม

หลิวหรูซือเลือดออกจากมุมปาก ล้มลงกับพื้นและกลิ้งลงบันไดไปหลายขั้น โชคดีที่เธอคว้ามุมของบันไดไว้ทัน ไม่งั้นเธอก็คงกลิ้งลงไปจนสุดทาง

เธอมีเลือดออกจากหน้าผาก หัวของเธอยุ่งเหยิง เธออับอาย เงยหน้าขึ้นและมองไปยังคู่ของผู้ชายและผู้หญิงอย่างโกรธเคือง

"หลิวหรูซือ! เธอเป็นแค่ศิษย์เท่านั้น! ไม่มีใครสนใจเธอ! ฟังนะ รีบพาคนปางตายคนนี้ออกไป! ไม่งั้นเจอดีแน่!" ผู้หญิงตะโกน

หลิวหรูซือสีหน้าเปลี่ยนไป

"ศิษย์น้องหลิว ศิษย์พี่อารมณ์ไม่ค่อยดี อย่าถือสาเลย รีบออกไปเถอะ! อย่าสร้างปัญหาให้วัด เธอมาที่นี่เพื่อขอให้ช่วยรักษาคน ก็ไม่ต่างอะไรกับสร้างปัญหาให้ตัวเอง" ผู้ชายพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้เห็นใจเลยสักนิด

หลิวหรูซือจะห้ามความโกรธในใจได้ยังไง

แต่เธอไม่ได้โมโห เดินขึ้นไป ยืนนิ่ง ทันใดนั้น

เธอก็งอขาทั้งสองข้างของตัวเองคุกเข่าลง

ทั้งสองอึ้ง

หลิวหรูซือกระแทกหน้าผากของเธอกับพื้นโดยตรง

"ศิษย์พี่ ได้โปรด ให้ฉันขึ้นไปเถอะ!"

"เอ่อ..." ทั้งสองไม่รู้จะทำยังไง

หลิวหรูซือเห็นท่าเข้าก็กระแทกหน้าผากของเธอบนพื้นอีกครั้ง

"ศิษย์พี่ ขอร้องเถอะ...."

"ศิษย์น้องหลิว อย่าทำแบบนี้ พวกเขาไม่ได้หมายความแบบนั้น" ผู้ชายลังเลและพูด

แต่ผู้หญิงกลับกระแทกเสียงออกมา: "ได้สิศิษย์น้องหลิว เธออดทนดีหนิ งั้นก็ได้ เธอกระแทกเหน้าผากหนึ่งร้อยครั้งแล้วฉันจะให้พวกเธอขึ้นไป เป็นยังไง?"

เมื่อหลิวหรูซือได้ยินก็จ้องไปที่ผู้หญิง

"ศิษย์พี่ พูดจริงหรอ?"

"ใช่"

ผู้หญิงพยักหน้า หลิวหรูซือไม่ลังเลและรีบกระแทกหน้าผากลงพื้นอย่างแรง

ปัง!

ปัง!

ปัง!

ปัง!

...

ครั้งแล้วครั้เล่า