สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1407

มีผู้ลงทัณฑ์คนหนึ่งชักดาบออกจากเอว เตรียมตัวฟันลงไปที่คอของหลิวหรูซือ

แต่ในตอนนั้นเอง มีเสียงตะโกนดังขึ้นอย่างกะทันหัน “ทุกคนหยุดเดี๋ยวนี้!”

ผู้คนที่อยู่ในห้องโถงใหญ่สะดุ้ง รีบหันไปมองตามต้นทางของเสียง

พวกเขาพบว่ามีหญิงชราผมเขาคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา

“ย่าเวิน”

ผู้คนอุทาน

“หืม?”

อาวุโสสี่ก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน เขาขมวดคิ้ว “ย่าเวิน คุณมาทำอะไร? คุณควรจะเฝ้าบันไดนิรันดรอยู่ตรงตีนเขาไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันมาเพื่อต้องการพูดอะไรแทนนางหนูนี่ไม่กี่คำ” ย่าเวินเดินหลังค่อมเข้ามา

“หืม?” อาวุโสสี่รู้สึกประหลาดใจ

สีหน้าของเสวียเซียงและคนอื่นดูไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ

พวกเขามองออก ย่าเวินค่อนข้างชอบหลิวหรูซือ

“ย่าเวิน นางหนูนี่ยอมรับแล้วผิดแล้ว คุณพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อผมยังนั่งอยู่ในตำหนักลงทัณฑ์สวรรค์ ทุกอย่างต้องดำเนินการตามกฎระเบียบของตำหนัก ไม่มีข้อยกเว้นเด็ดขาด!” อาวุโสสี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“อาวุโสสี่ ทุกอย่างต้องดำเนินการตามกฎระเบียบของคุณอยู่แล้ว แต่คุณจะลงโทษคนดีไม่ได้เด็ดขาด” ย่าเวินพูด

“ลงโทษคนดี? ย่าเวิน คุณหมายความว่ายังไง?”

“เธอคิดจะฆ่าผม ยังบอกว่าเธอเป็นคนดี?”

เสวียเซียงทนไม่ไหว กระโดดออกมาพูด

“เธอย่อมเป็นคนดีอยู่แล้ว! เสวียเซียง คุณคิดว่าฉันไม่เห็นเรื่องที่เกิดขึ้นตรงบันไดนิรันดรจริงเหรอ? บาดแผลบนหน้าผากของเธอได้มายังไง?” ย่าเวินถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“เรื่องนี้…” สีหน้าของเสวียเซียงดูไม่เป็นธรรมชาติ ไม่รู้ควรจะตอบอย่างไรดี

“แม้ฉันจะอายุปูนนี้แล้ว แต่ฉันไม่ใช่คนโง่! เห็นได้ชัดว่าพวกคุณเป็นคนหาเรื่องนางหนูก่อน นางหนูก็แค่ต้องการแก้แค้นเพราะอารมณ์ชั่ววูบ! อาวุโสสี่ ฉันคิดว่าเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องทะเลาะเบาะแว้งระหว่างลูกศิษย์ด้วยกัน มันไม่ได้หนักหนาสาหัสถึงขั้นต้องประหาร! ดังนั้นอาวุโสสี่โปรดลงโทษสถานเบา” ย่าเวินโค้งคำนับเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

อาวุโสสี่ขมวดคิ้ว เงียบไปสักพัก

ถ้าหากเป็นคนทั่วไปเอ่ยปาก อาวุโสสี่ย่อมปฏิเสธทันที

แต่ย่าเวินเป็นคนเก่าคนแก่ของสำนักสวรรค์นิรันดร ยังไงเขาก็ต้องไว้หน้าไม่มากก็น้อย

ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าบาดแผลบนหน้าอกของเสวียเซียงจะมีเลือดไหล แต่อันที่จริงบาดแผลของเขาไม่ได้รุนแรง และทุกอย่างเป็นเพียงคำพูดฝ่ายเดียวของเสวียเซียงและพวก ส่วนหลิวหรูซือก็ไม่ต้องการแก้ตัว อันที่จริงกันตัดสินโทษแบบนี้ มันก็ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่

อาวุโสสี่ครุ่นคิด เขากำลังคิดหาวิธีจัดการเรื่องนี้อย่างสมเหตุสมผล

ทว่าในตอนนั้นเอง มีเสียงพูดที่เฉยเมยดังขึ้น

“อาวุโสสี่ คนทำผิดยอมรับสารภาพแล้ว ทุกคนก็เห็นกับตา! หลักฐานพยานทุกอย่างพร้อม ทำไมคุณต้องลังเลเพราะคำพูดไม่กี่คำของย่าเวิน? ผู้หญิงคนนี้! ควรประหารเดี๋ยวนี้ เพื่อไม่ให้คนอื่นเอาเป็นเยี่ยงอย่าง!”

ทุกคนตกตะลึง

กลับเห็นผู้ชายในชุดเพ้าสีขาวคนหนึ่งเดินเข้ามา จากนั้นโค้งคำนับให้อาวุโสสี่อย่างยิ้มแย้ม

“พี่ใหญ่!” เสวียเซียงเห็นผู้มา รู้สึกดีใจขึ้นมาทันที

ย่าเวินอึ้งไปชั่วขณะ สีหน้าดูไม่เป็นธรรมชาติ

“คราวนี้ยุ่งแล้ว…”

หลินหยางหลับเป็นตาย ในขณะเดียวกันก็รู้สึกสบายตัวมาก

ฤทธิ์ยาของลูกกลอนซวนเทียนกระจายไปทั่วร่างของเขา ถูกดูดซับอย่างรวดเร็ว

วินาทีนี้ หลินหยางมีความรู้สึกเหมือนว่าตนเองได้เกิดใหม่ ราวกับตั้งแต่รูขุมขนจนไปถึงอวัยวะทุกส่วนในร่างกายได้รับการปลุกถ่ายใหม่ทั้งหมด

เขายังไม่ได้ลืมตาขึ้น ถอนหายใจอย่างกะทันหัน จากนั้นบิดขี้เกียจพร้อมกับครางออกมาก่อนที่จะลืมตาขึ้นมา

แม้ว่าพิษเป็นยังไม่ถูกกำจัด แต่สภาพร่างกายของเขาฟื้นฟูกลับมาหมดแล้ว ถึงจะเทียบกับช่วงที่สมบูรณ์ที่สุดไม่ได้ แต่อย่างน้อยพละกำลังของเขาก็กลับมาแล้วเจ็ดแปดส่วน

สามารถฟื้นฟูบาดแผลจากพิษเป็นได้เร็วขนาดนี้ในเวลาไม่กี่วัน เกรงว่าสำหรับสำนักสวรรค์นิรันดร ก็ถือเป็นเรื่องที่ไม่ธรรมดา

ทว่าตอนที่หลินหยางกำลังลุกขึ้นนั่ง มีร่างของคนวิ่งเข้ามาที่ข้างเตียงอย่างกะทันหัน

เธอคือชิวซ่าน!

“พี่หลิน ในที่สุดคุณก็ฟื้นแล้ว!” ชิวซ่านพูดด้วยความร้อนใจ

“มีอะไรเหรอ?” หลินหยางงงเป็นไก่ตาแตก

“เกิดเรื่องแล้ว! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! หลิวหรูซือกำลังจะถูกประหาร!” ชิวซ่านตะโกนเสียงดังลั่น

“อะไรนะ?”

หลินหยางเกือบกระโดดลุกขึ้นจากเตียง

เขาจับไหล่ของชิวซ่าน ถามด้วยความร้อนใจ “ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณรีบบอกผมมาเดี๋ยวนี้!”

ชิวซ่านรีบเล่าเรื่องที่หลิวหรูซือคิดจะฆ่าเสวียเซียงให้เขาฟังทันที

หลินหยางได้ยินแล้วโมโหขึ้นมาทันที