สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1426

ย่าเวินอึ้ง หลังจากนั้นยิ้ม “เจ้าหนูหลิน เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น บุกเข้าไปชิง? คุณคิดว่าห้องเมตตาธรรมเป็นสถานที่อะไร?”

หลินหยางไม่ได้อธิบายอะไรมาก เพียงแค่เอ่ยปากพูด “ย่าเวิน เอาเป็นว่าผมมอบยาพวกนี้ให้คุณ! หวังว่าคุณจะสามารถรักษาหรูซือให้หาย ส่วนคุณ ผมไม่แนะนำให้คุณรักษาอาการบาดเจ็บของตัวเอง ถ้าหากคนของสำนักสวรรค์นิรันดรมาพบเข้า มันจะยิ่งยุ่งไปกันใหญ่”

“วางใจได้ ฉันรู้! ทางด้านของหรูซือไม่มีปัญหาแล้ว แต่ตัวคุณเอง…ควรจะทำอย่างไร?”

“ในเมื่อผมเคยไปห้องเมตตาธรรมมาแล้วหนึ่งครั้ง ไปครั้งที่สองก็ไม่มีปัญหา! แต่ช่วงนี้ผมยังเคลื่อนไหวไม่ได้ ผมสังเกตุเห็นตำรามากมายในห้องเมตตาธรรม มีหลายเล่มที่เป็นวิธีรักษาพิษเป็น ผมอยากลองดู!”

“หืม? คุณเคยเข้าไปตรวจดูตำราในห้องเมตตาธรรมด้วย? ตำราที่อยู่ในนั้นล้วนแต่เป็นวิชาแพทย์ระดับสูงของสำนักสวรรค์นิรันดร! มีเพียงเจ้าสำนักและอาวุโสใหญ่เท่านั้นถึงสามารถเข้าไป! ถ้าหากคุณสามารถจำเนื้อหาของตำราได้สักสองเล่ม เพียงพอที่จะให้คุณใช้ทั้งชีวิต!”

หลินหยางส่ายหัว “ส่วนใหญ่ผมเคยอ่านมาหมดแล้ว”

“ส่วนใหญ่?”

ย่าเวินรู้สึกประหลาดใจกับคำพูดประโยคนี้มาก หมายความว่ายังไง? ส่วนใหญ่เคยอ่านหมดแล้ว? เป็นไปได้ยังไง?

ทว่าก่อนที่เธอจะตั้งคำถามต่อ มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านนอก

สีหน้าของย่าเวินเปลี่ยนไปเล็กน้อย รีบดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวหลิวหรูซือที่นอนอยู่บนเตียง จากนั้นส่งซิกสายตาให้หลินหยาง

หลินหยางเข้าใจได้ในทันที เขาพุ่งออกไปทางหน้าต่าง

ปัง!

ประตูถูกผลักอย่างแรง มีลูกศิษย์หลายคนเดินเข้ามา

เห็นย่าเวินที่นอนอยู่บนเตียง คนทั้งกลุ่มขมวดคิ้ว

“คำนับย่าเวิน” คนที่เป็นผู้นำก็ยังถือว่าเกรงใจอยู่บ้าง

“มีอะไรเหรอ?” ย่าเวินถามด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

“คือแบบนี้ย่าเวิน อาวุโสใหญ่สั่งให้พวกเรามาถาม คุณเคยพบบุคคลต้องสงสัยเดินผ่านบันไดนิรันดรหรือเปล่า…”

“บุคคลต้องสงสัย? ทำไม? เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?” ย่าเวินพ่นลมออกจากจมูกดัง ‘ฮึ่ม’ ถามด้วยความดูถูก

“เกิดเรื่องใหญ่แต่ ห้องเมตตาธรรมถูกคนปล้น” ลูกศิษย์คนนั้นพูด

“อะไรนะ?”

ย่าเวินอุทานออกมาทันที เธอเกือบกระโดดลุกขึ้นจากเตียง แต่โชคดีที่ขาทั้งสองข้างของเธอหัก

“ย่าเวิน มีอะไรเหรอ? ทำไมคุณถึงดูตกใจมากขนาดนี้?”

ในแววตาของลูกศิษย์เหล่านี้เริ่มปรากฏให้เห็นความสงสัย

ย่าเวินอึ้ง เข้าใจทันทีว่าตนเองเผลอแสดงอาการมากเกินไป รีบพูดเสียงเบา “จะให้ฉันไม่ตกใจได้ยังไง? ห้องเมตตาธรรมเป็นสถานที่แบบไหน? ที่นั่นมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา! ถูกปล้นได้ยังไง? พวกคุณทุกคนมัวแต่ทำอะไรอยู่?”

สีหน้าของเหล่าลูกศิษย์ทั้งหลายดูไม่เป็นธรรมชาติขึ้นมาทันที ลูกศิษย์ที่เป็นผู้นำรีบพูด “ย่าเวิน คุณแค่บอกพวกเรามาว่าเคยพบบุคคลต้องสงสัยหรือเปล่าก็พอ!”

“ไม่เคย! ฉันว่าพวกคุณก็น่าสงสัยเหมือนกัน รีบไสหัวไปเดี๋ยวนี้! ฉันจะพักผ่อนแล้ว!” ย่าเวินพูดอย่างไม่สบอารมณ์

แต่ท่าทางที่ดูเกรี้ยวกราดของเธอนั้นเกิดจากการแสดง อันที่จริงจิตใจของเธอในตอนนี้กำลังรู้สึกสับสนไปหมด

“คุณ…”

เหล่าลูกศิษย์รู้สึกโมโหมาก แต่กลับทำอะไรไม่ได้ แม้ว่าย่าเวินจะถูกสั่งลงโทษอย่างหนัก แต่เธอก็เป็นผู้อาวุโสของพวกเขา

“ช่างเถอะ ในเมื่อเป็นแบบนั้น พวกเราขอตัวก่อน แต่ถ้าหากพบเจอบุคคลต้องสงสัย รบกวนรีบแจ้งให้พวกเราทราบด้วย!”

เหล่าลูกศิษย์พูดอย่างไม่สบอารมณ์ เดินจากไปด้วยความโมโห

ย่าเวินจ้องประตูที่ปิดกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง ในแววตาของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ

“เจ้าหนูหลิน…ปล้นห้องเมตตาธรรมจริง? เขาไม่ได้โกหก?”

“เป็นไปได้ยังไง?”

“เขาทำได้ยังไง?”

ลมหายใจของย่าเวินเริ่มถี่ รู้สึกเหลือเชื่อมาก

ทันใดนั้น เธอนึกถึงเรื่องอะไรที่น่ากลัวมาก

“ส่วนใหญ่เคยอ่านหมดแล้ว…เขาบอกว่า…ส่วนใหญ่เขาเคยอ่านหมดแล้ว!”

“เดี๋ยวก่อน เจ้าหนูหลิน…คงจะไม่ได้อ่านตำรา…ทั้งหมดในห้องเมตตาธรรมหรอกมั้ง?”

ย่าเวินรู้สึกตกใจมาก

“ปีศาจ…เขาคือปีศาจ!”

“สำนักสวรรค์นิรันดร! มีปีศาจมาเยือนแล้ว!”