สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1458

“เหอะเหอะ ผมเข้าใจแล้ว! เกรงว่าจุดประสงค์ที่คุณมาทวงความยุติธรรมคืนให้กับเว่ยซินเจี้ยนก็เพื่อยาตัวนี้ด้วยใช่หรือเปล่า! ไม่อย่างนั้นจู่ๆคุณเดินทางมาที่สำนักสวรรค์อินทนิลอย่างกะทันหันทำไม…เพื่อลูกศิษย์ที่เพิ่งรับมาไม่นาน ปกติแล้วเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด…ดูเหมือนทุกอย่างจะได้รับการอธิบายแล้ว…” เจิ้งฮั่นซานยิ้มอย่างลึกซึ้ง

หลินหยางไม่ได้พูดอะไร

จริงอย่างที่เขาพูด

ที่เขาออกหน้าแทนเว่ยซินเจี้ยนก็เพื่อหญ้าศักดิ์สิทธิ์สามลำ!

อันที่จริงก่อนหน้านี้ตอนที่เว่ยซินเจี้ยนถูกทรมาน เขาเฝ้าดูอยู่ด้านข้างโดยตลอด

เพราะถ้าเว่ยซินเจี้ยนไม่ถูกทรมาน เขาก็ไม่มีเหตุผลหรือข้ออ้างที่จะหาเรื่องสำนักสวรรค์อินทนิล!

แต่ถึงเจิ้งฮั่นซานรู้ทุกอย่างแล้วก็ไม่มีประโยชน์!

เพราะตอนนี้เหตุผลเข้าข้างหลินหยาง

“ได้ ในเมื่อคุณหลินเอ่ยปากพูดแล้ว ผมย่อมต้องไปเอามาให้คุณ แต่ว่าหญ้าศักดิ์สิทธิ์สามลำไม่ใช่ของธรรมดา ผมจำเป็นต้องรายงานเบื้องบน! ตอนนี้เจ้าสำนักไม่อยู่ ผมต้องขออนุญาตรองเจ้าสำนักก่อน! คุณหลิน คุณรอสักครู่!”

“นานแค่ไหน?”

“หนึ่งชั่วโมงก็พอ ผมสามารถสั่งให้คนพาคุณไปพักผ่อนก่อน จะได้รักษาเว่ยซินเจี้ยนด้วย”

“ได้”

หลินหยางตอบตกลง

“คุณหลิน เชิญทางนี้” เจิ้งฮั่นซินยิ้มเล็กน้อย

“อืม”

หลินหยางพยักหน้า แบกเว่ยซินเจี้ยนขึ้นหลัง หันไปพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “ชิวซ่าน พวกเราไป!”

กึก!

เว่ยซินเจี้ยนถูกหลินหยางวางลงบนเตียง

หลินหยางทำความสะอาดบาดแผลให้เขา จากพูดพลางฝังเข็มไปพลาง “ซินเจี้ยน อันที่จริงอาการของคุณไม่ได้สาหัสมาก แค่พักผ่อนให้เพียงพอ ไม่กี่เดือนก็หายแล้ว!”

“ขอบคุณ…อาจารย์…”

เว่ยซินเจี้ยนพูดด้วยน้ำเสียงที่กระอักกระอ่วนเล็กน้อย

“อืม คุณพักผ่อนเถอะ”

หลินหยางเดินออกจากห้อง

เว่ยซินเจี้ยนมองแผ่นหลังที่เดินจากไปของหลินหยางด้วยสายตาเหม่อลอย ความคิดในหัวของเขายุ่งเหยิงไปหมด

คนคนนี้คืออาจารย์ของฉันจริงเหรอ?

คนที่สามารถเอาชนะเจิ้งฮั่นซาน!

คนที่มีอายุเพียงเท่านี้แต่กลับมีความสามารถที่น่าตกใจ!

เป็นอาจารย์ของฉัน…ดูเหมือนก็ไม่เลว…

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังมีทักษะการแพทย์ที่น่าทึ่ง! ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปจะสามารถเทียบ

ชั่วขณะ เว่ยซินเจี้ยนรู้สึกแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก

ในตอนนั้นเอง ประตูถูกเปิด ลุงจิ่วรีบเดินเข้ามา

“ลุงจิ่ว!”

เว่ยซินเจี้ยนที่นอนอยู่บนเตียงรีบพูด

“ซินเจี้ยน! เป็นยังไงบ้าง?” ลุงจิ่วเดินมาหยุดอยู่ที่ข้างเตียง

“หลินหยางเพิ่งฝังเข็มให้ผมเมื่อกี้ ตอนนี้ผมดีขึ้นมากแล้ว กระดูกทุกต่อใหม่ ความเจ็บปวดทุเลาลงไม่น้อย” เว่ยซินเจี้ยนยิ้มแล้วพูด

“จริงเหรอ?”

ลุงจิ่วขมวดคิ้ว ใช้มือกดกำลังกายของเว่ยซินเจี้ยนอย่างแผ่วเบา เหมือนกำลังตรวจสอบอะไรบางอย่าง

ผ่านไปสักพัก ลุงจิ่วถึงกับรู้สึกเสียวสันหลัง

“ลุงจิ่ว มีอะไรเหรอ?” เว่ยซินเจี้ยนถามด้วยความประหลาดใจ

“ร้ายกาจมาก! ร้ายกาจมาก…” ลุงจิ่วพูดพึมพำ

“อะไรร้ายกาจ?” เว่ยซินเจี้ยนถามด้วยความสงสัย

“ทักษะการแพทย์ไง! ไม่อย่างนั้นจะอะไรได้อีก?” ลุงจิ่วหันไปเขม็งใส่เขา

เว่ยซินเจี้ยนอึ้งเล็กน้อย “ลุงจิ่ว ผมได้ยินมาว่าตอนคุณยังหนุ่มก็เคยเรียนวิชาแพทย์ คุณคงจะเคยศึกษาเรื่องพวกนี้ใช่หรือเปล่า?”

“ก็พอเคยเรียนบ้าง สมัยหนุ่มเป็นคนอารมณ์ฉุนเฉียว มีเรื่องจนได้รับบาดเจ็บบ่อย ผมก็เลยไปเรียน ถึงแม้ไม่ได้ถือว่าชำนาญ แต่ก็พอมีความรู้ความเข้าใจอยู่บ้าง”

“แล้วทักษะการแพทย์ของหลินหยาง…ในมุมมองของคุณ อยู่ในระดับไหนแล้ว?” เว่ยซินเจี้ยนรีบถาม

ลุงจิ่วเงียบ

ผ่านไปสักพัก พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “เป็นระดับที่ผมอธิบายไม่ถูก”

“อะไรนะ?” เว่ยซินเจี้ยนอึ้ง “ลุงจิ่ว คุณเลิกล้อเล่นได้แล้ว! ถึงคุณสู้เขาไม่ได้ แต่อาจารย์ที่เคยสอนคุณก็น่าจะไม่ด้อยกว่าเขาหรอกมั้ง?”