สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1461

เจ้าศาลาหลัวรีบก้มหน้าลง พูดเสียงสั่น “ผม…ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน…”

“ไม่รู้? ผมว่าปกติคุณเอาแต่ฝึกฝนจนถึงเรื่องภายในศาลาสุริยันนิลแล้วมั้ง! ถึงขั้นไม่รู้ว่าควรจะจัดการเรื่องภายในสำนักยังไงแล้ว? ก็ได้ ผมจะให้โอกาสคุณ!”

พูดถึงตรงนี้ เจ้าสำนักหลิงโบกมือ ตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ปิดผนึกศาลาสุริยันนิล ลูกศิษย์ทุกคนและรวมไปถึงเจ้าศาลาหลัว ห้ามออกจากศาลาสุริยันนิลแม้แต่ครึ่งก้าว! กักตัวนั่งสมาธิอ่านหนังสือไปก่อน!”

“หา? นี่…เจ้าสำนัก!” เจ้าศาลาหลัวเริ่มร้อนใจแล้ว

แต่เจ้าสำนักหลิงไม่สนใจ เขาได้ตัดสินใจแล้ว

เจ้าศาลาหลัวทำได้แต่ร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา

“รับทราบ เจ้าสำนัก…”

“ไปได้แล้ว!” เจ้าสำนักหลิงตะคอกอีกครั้ง

เจ้าศาลาหลัวยกมือขึ้นคำนับ หันหลังแล้วเดินออกจากห้องโถงใหญ่

“ยังมีใครมีปัญหาอีกหรือเปล่า?”

เจ้าสำนักหลิงกวาดสายตามองทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ตะคอกถามอีกครั้ง

คราวนี้ ทั้งห้องโถงใหญ่เงียบสนิท…

หลินหยางมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ

แน่นอน เขาย่อมต้องงงเป็นไก่ตาแตก ในใจเต็มไปด้วยคำถามมากมาย

นี่เขาทำอะไร?

จู่ๆ เจ้าสำนักหลิงเข้าข้างเขาเฉย?

ท่าทีกลับตาลปัตรร้อยแปดสิบองศา!

หลินหยางไม่เข้าใจ

ส่วนคนที่เหลือก็งงเป็นไก่ตาแตกเช่นกัน

ในตอนนั้นเอง มีลูกศิษย์คนหนึ่งเดินถือถาดเข้ามา

บนถาดถูกคลุมด้วยผ้าสีแดง

ทุกคนรีบหันไปมองทันที

ลูกศิษย์คนนั้นเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าหลินหยาง ยื่นถาดออกไปพร้อมกับเปิดผ้าสีแดง

มีพืชพันธุ์เรียวยาวสีเขียวอ่อนปรากฏขึ้น

“หญ้าศักดิ์สิทธิ์สามลำ?” หลินหยางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“หลินหยาง นี่คือของที่คุณต้องการเพื่อใช้ในการรักษาซินเจี้ยน เมื่อเป็นแบบนั้นแล้ว ผมจะนั่งดูโดยไม่ทำอะไรได้ยังไง? เอาไปเถอะ หญ้าศักดิ์สิทธิ์สามลำเป็นของคุณแล้ว หวังว่าคุณจะใช้มันให้เกิดประโยชน์ ทำให้ซินเจี้ยนฟื้นฟูกลับมาในเร็ววัน!” เจ้าสำนักหลิงยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

“หืม?” หลินหยางทำหน้าประหลาดใจ รู้สึกเหลือเชื่อมาก “เจ้าสำนักหลิงใจกว้างถึงขนาดนี้เลย? ของสิ่งนี้ไม่ธรรมดา! ยอมมอบให้ผมทั้งแบบนี้?”

“หลินหยาง! ท้ายที่สุดเรื่องนี้ก็เป็นความล้มเหลวของพวกเรา ส่วนจุดประสงค์ของคุณก็เพื่อช่วยเว่ยซินเจี้ยนลูกศิษย์ของสำนักเรา! ในเมื่อเป็นแบบนั้น พวกเราควรจะช่วยกัน คุณและผมต่างก็ทำเพื่อลูกศิษย์ ทำไมต้องฆ่ากันเองด้วย? คุณคิดยังไง?” เจ้าสำนักหลิงถาม

หลินหยางหรี่ตาลงไม่ได้พูดอะไร

อันที่จริงแม้แต่เขาก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอื่นที่อยู่ในเหตุการณ์

แต่หญ้าศักดิ์สิทธิ์สามลำอยู่ตรงหน้า ไม่รับก็คงไม่ดีมั้ง?

เขาหยิบหญ้าศักดิ์สิทธิ์ในถาดขึ้นมา ลองตรวจสอบอย่างละเอียด

“พี่หลิน ใช่…ใช่ของจริงหรือเปล่า?” ชิวซ่านที่อยู่ด้านข้างถามด้วยความระมัดระวัง

“เป็นของจริง” หลินหยางพูดข้อสงสัยของตนเองเสียงเบา “ทำไมเจ้าสำนักหลิงถึงยอมมอบให้ผม? ยิ่งไปกว่านั้นท่าทีของเขา…เปลี่ยนไปจากก่อนหน้านี้มาก! แปลกมาก”

“พี่หลิน อีกฝ่ายมีแผนอะไรหรือเปล่า?”

“น่าจะไม่ ผมก็ยืนอยู่ตรงนี้แล้ว ถ้าพวกเขาคิดจะทำร้ายผมก็สามารถลงมือได้ทันที ทำไมต้องทำให้เรื่องมันยุ่งยากแบบนี้ด้วย! ร่างเทพยุทธคนเดียวยังไม่พอที่จะรับมือกับคนทั้งสำนักสวรรค์อินทนิล! ผมรู้เรื่องนี้ดี! พวกเขาก็ต้องรู้เรื่องนี้!” หลินหยางพูดเสียงแหบ

“เอาเป็นว่าพวกเราระวังไว้หน่อยดีกว่า” ชิวซ่านพูด

หลินหยางพยักหน้า จากนั้นหันไปพูดกับเจ้าสำนักหลิง “เจ้าสำนักหลิงใจกว้างแบบนี้ ผมหลินหยางรู้สึกซาบซึ้งมาก ท้ายที่สุดเว่ยซินเจี้ยนก็เป็นคนของสำนักสวรรค์อินทนิล ผมคิดว่าด้วยนิสัยของเขา คงไม่อยากไปจากที่นี่แน่นอน ดังนั้นหวังว่าเจ้าสำนักหลิงจะช่วยดูแลเขาด้วย ส่วนผมขอตัวก่อนแล้ว!”

“หืม? จะไปแล้วเหรอ? ไม่ต้องรีบร้อน! ผมยังไม่ได้จัดงานเลี้ยงต้อนรับเลย! หลินหยาง คุณอยู่ที่นี่สักสองสามวันก่อนก็ได้” เจ้าสำนักหลิงรีบลุกขึ้นมาพูดทันที

“เรื่องงานเลี้ยงไม่จำเป็นแล้ว ผมยังมีธุระ ขอตัวก่อน!”

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย ยกมือขึ้นคำนับ เตรียมตัวพาชิวซานไปจากที่นี่

หนังศีรษะของชิวซ่านชาไปหมด

ไปทั้งแบบนี้?

อีกฝ่ายจะยอมให้ไปเหรอ?

หลินหยางทำแบบนี้ไม่เท่ากับบีบคั้นให้อีกฝ่ายลงมือหรอกเหรอ!