สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 15

"ไม่มีใครอยากฆ่าคุณ! และไม่ฆ่าคุณด้วย แต่จะทำให้คุณเจ็บปวดและหมดหวังเพื่อเป็นการสั่งสอนคุณ"

"นี่...ใครเป็นคนทำ?"

ก็ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามคุณไง!"

ชวี่เทียนอึ้ง

"เขาทำได้ยังไง?"

"ไม่สำคัญแล้ว" ผู้เฒ่าฉินเหมือนไม่อยากจะอธิบาย: "ยังไงก็ตาม ไม่ต้องสืบค้นเรื่องนี้อีก เข้าใจไหม?"

ชวี่เทียนพยักหน้าอย่างงงๆ และถาม: "หลินหยางคนนี้...เป็นใครกันแน่?"

"แพทย์! แพทย์ที่แท้จริง!" ผู้เฒ่าฉินแสดงออกอย่างชื่นชมและนึกย้อนกลับไป

"ผมและอาจารย์หลินรู้จักกันมาไม่นาน เรื่องก็เมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นผมได้รับเชิญให้ไปรักษาบุคคลใหญ่โตคนหนึ่งที่เยี้ยนจิง อาการของบุคคลคนนั้นแปลกมาก เขาเชิญแพทย์มาแล้วเจ็ดคนก่อนจะเชิญผมไป แม้แต่แพทย์ที่มีชื่อเสียงจากต่างประเทศยังเคยเชิญไป แต่ก็ไม่มีประโยชน์ ผมทำอะไรไม่ได้ แต่เมื่อผมรู้สึกสูญเสีย ผมก็ได้ผมกับอาจารย์หลิน"

"ตอนนั้นอยู่บนรถบัส ผู้หญิงคนหนึ่งจู่ๆ ก็ป่วยและกำลังตกอยู่ในอันตราย ในฐานะแพทย์ ผมต้องช่วยชีวิตคนตายและรักษาคนบาดเจ็บ แต่ยังไม่ทันไร อาจารย์หลินก็ลงมือแล้ว เห็นเขากดบนร่างของผู้หญิงคนนั้นสองครั้ง จากนั้นก็ใช้เข็มทิ่มลงไป และเด็กคนนั้นก็หายและมีชีวิตที่ดี!"

"คุณรู้ว่าตอนนั้นเขาใช้วิธีการฝังเข็มแบบใดในตอนนั้น? เข็มวิเศษอีเสี้ยน! นั่นคือวิธีการฝังเข็มที่เป็นมรดกมาจากฮัวโต๋ มันถูกบันทึกไว้ในหนังสือประวัติทางการแพทย์เท่านั้นและตอนนี้ก็หายไปแล้ว!"

"ผมจะพลาดโอกาสนี้ไปได้ยังไง？ผมจึงร้องขอให้อาจารย์หลินสอนเข็มวิเศษอีเสี้ยนให้กับผม อาจารย์หลินเองก็ไม่ได้หวง ด้วยความช่วยเหลือของ เข็มวิเศษอีเสี้ยนทำให้ผมสามารถรักษาบุคคลใหญ่โตคนนั้นได้ สำหรับผมแล้ว หลินหยางคืออาจารย์ของผม แค่ว่าหลังจากที่เรียนกับเขาไม่กี่วัน เขาก็จากไป ไม่รู้ไปที่ไหน ไม่เคยคิดว่าจู่ๆ ก็จะมาเจอเขาที่เมืองเจียงเฉิน โชคชะตาจริงๆ!"

ฉินไป่ซงตื่นเต้นเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด ทั้งยังดีใจด้วย ราวกับว่ากำลังคิดถึงช่วงเวลาที่กำลังเรียกวิธีการฝังเข็มกับหลินหยางก่อนหน้านี้

"พูดอย่างนี้แปลว่าทักษะทางการแพทย์ของคุณหลินท่านนี้...สูงกว่าผู้เฒ่าฉินอีกหรอ?" ชวี่เทียนถามอย่างระมัดระวัง

"แน่นอน อีกทั้ง...ไม่ใช่แค่ทักษะทางการแพทย์ด้วย..." ฉินไป่ซงยิ้มและพูดอย่างเคร่งขรึม

"มีอะไรอีก!"

"วิชาพิษ!"

ฉินไป่ซงลดเสียงลงพูดเบาๆ ดวงตาของเขาหวาดกลัว

ชวี่เทียนอึ้งไป

หม่าฟงที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินทุกอย่าง ตอนนี้เขาตาค้างไปแล้ว

...

...

เมื่อนั่งแท็กซี่กลับไปยังเมืองเจียงเฉิน หลินหยางจ้องมองนอกหน้าต่าง ซูเหยียนลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่าง

"คุณเคยเรียกแพทย์หรอ?" ในที่สุดซูเหยียนก็ทนไม่ไหว

"เรียนตั้งแต่เด็กจนโต"

"แล้วทำไมคุณไม่เคยพูดหล่ะ? ฉันคิดว่าคุณทำอะไรก็ไม่ได้"

"สิ่งที่ผมทำได้มีไม่มาก"

"อย่างน้อยคุณก็รู้บ้างเล็กน้อย? พ่อแม่ของฉันไม่ชอยคุณ เพราะคิว่าคุณทำอะไรก็ไม่ได้ หลังจากกลับไปตามหาคอนเนคชั่น คุณไปทำงาน"

"ผมรู้แค่แพทย์แผนจีนนิดหน่อย อีกทั้งยังไม่ได้รับใบรับรองด้วย"

"คุณไม่อยากไปหรอ?"

"ไม่จำเป็นต้องไป"

"ขี้เกียจ!" ซูเหยียนรู้สึกรำคาญ

"โอเค​โอเค...ผมจะไป" หลินหยางถอนหายใจและยอม

"ดี ฉันได้ยินมาว่ามีบ้านเพื่อนเปิดคลินิกแพทย์แผนจีน เดี๋ยวฉันจะโทรหาเธอสักหน่อย"

ซูเหยียนดีใจอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาของเธอโค้งขึ้น ดูดีอย่างมาก

ในที่สุดหลินหยางก็มีทักษะบ้าง!

แต่ซูเหยียนก็ยังกังวลเล็กน้อย เธอไม่ได้พาซูกังและซูกุ้ยกลับมาด้วย แต่หลินหยางกลับบอกเธอว่าซูกังและซูกุ้ยกลับไปแล้วแน่ๆ

ซูเหยียนโทรไปด้วยความลังเล และพบว่าทั้งสองอยู่บนรถกำลังกลับเมืองเจียงเฉินแล้วจริงๆ เธอดีใจขึ้นมาทันที

"ใช่แล้ว คนที่ชื่อผู้เฒ่าฉินคนนั้นทำไมถึงเรียกคุณว่าอาจารย์หล่ะ?" ในที่สุดซูเหยียนก็ถามถึงเรื่องนี้

"ก่อนหน้านี้ผมเคยสอนความรู้ทางการแพทย์ให้กับเขาเล็กน้อย"

"ให้ตายเถอะ คุณหน่ะหรอ? มองเขาก็รู้แล้วว่าเป็นแพทย์แผนจีนที่เก่งกาจ คุณที่เหมือนไม่รู้อะไรไปสอนอะไรเขา?" ซูเหยียนไม่เชื่อ

ใบหน้าหลินหยางหมดหนทาง

พูดความจริงก็ไม่มีใครเชื่อหรอ?

"คุณจะไปไหน?" หลินหยางมองออกไปนอกหน้าต่างและถาม

"ไปหาคุณย่าหน่ะ คุณหล่ะ?"

"ผมจะกลับบ้าน เรื่องของบ้านตระกูลซูไม่เกี่ยวกับผม"

"โอ้ะ...งั้นคุณกลับไปรอฉัน"

"ผมจะทำกับข้าวรอคุณ"

"โอเค!"

ซูเหยียนพยักหน้า เมื่อนึกถึงอาหารมื้ออร่อยบนโต๊ะที่หลินหยางทำคืนนี้ น้ำลายของเธอก็ไหลออกมาโดยไม่ตั้งใจ

"คุณไม่ต้องไปทำงานที่ศูนย์การแพทย์จีนแล้ว"

"แล้วให้ทำอะไร?"

"ไปที่โรงแรมทำอาหารเถอะ?"