สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1537

"ท่านพ่อ!"

จ้านฉงลุกขึ้นด้วยความตื่นตระหนก และเมื่อกำลังจะเข้าไปก็ถูกชายชรายกมือห้าม

"หยุดทำอะไรบ้าๆ!" จ้านอี้ตาวตำหนิ

จ้านฉงร้อนใจจนตาแดงก่ำและจ้องไปที่หลินหยางอย่างไม่คลาดสายตา

หากหลินหยางคิดทำอะไรจ้านอี้ตาวแม้แต่นิดเดียว เขาจะพยายามพุ่งเข้าไปอย่างสุดความสามารถ

ทว่าหลินหยางกลับไม่ทำอะไรจ้านอี้ตาวเลยสักนิด เขายืนมองจ้านอี้ตาวอยู่พักหนึ่งก่อนจะยกแขนไปตรวจวัดชีพจร

เวลาผ่านไปนาน หลินหยางพูดขึ้นมา

"คุณถูกวางยาพิษ?"

"คุณรู้เรื่องศิลปะทางการแพทย์ด้วยเหรอ?"

"รู้บ้างนิดหน่อย"

หลินหยางกล่าวและจากนั้นใช้มือลูบคลำไปที่แขนทั้งสองข้างของจ้านอี้ตาวอยู่ครู่หนึ่ง และดึงผ้าห่มที่ปิดคลุมสองขาของเขาออก

เมื่อดึงผ้าห่มออกก็มีกลิ่นเหม็นฟุ้งลอยออกมา

จากนั้นทุกคนก็เห็นขาที่เหี่ยวย่นและซูบผอมปรากฏขึ้นสู่สายตา

มีคนจำนวนมากเอามือปิดจมูกหน้านิ่วคิ้วขมวด

หลินหยางจ้องเขม็ง

"ขาของเขาเป็นอะไร?" หม่าไห่ตกใจ

"เส้นประสาทตาย กล้ามเนื้อลีบ กระดูกอ่อนแรง ประมาณว่าไม่สามารถใช้งานได้อีกแล้ว" หลินหยางกล่าว

"ทั้งหมดเป็นเพราะพิษในร่างกายของผม"จ้านอี้ตาวถอนหายใจ "สมญานามเทพแห่งดาบ แต่กลับตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ช่างเป็นเรื่องตลกสิ้นดีเลย"

"ท่านพ่อ ผมจะต้องหาหมอเก่งๆ มารักษาท่านพ่อให้หายให้ได้" จ้านฉงพูดด้วยน้ำตา

"ไม่มีประโยชน์ ขาของฉันรักษาไม่หายและพิษนี้ก็กำจัดไม่ได้ ตอนนี้ก็ใช้ชีวิตไปวันๆ เท่านั้น! นี่แหละคือชีวิต..." จ้านอี้ตาวกล่าว

"ท่านพ่อ!" จ้านฉงคุกเข่ากับพื้นและร้องไห้ออกมา

ทุกคนโดยรอบก็รู้สึกสงสาร

เทพแห่งดาบในยุคสมัยหนึ่ง แต่กลับต้องตกอยู่ในสภาพที่น่าอนาถแบบนี้ เป็นเรื่องที่ยากจะทำใจได้...

และในขณะเดียวกัน หลินหยางก็พูดขึ้นมา

"ใครบอกว่ากำจัดไม่ได้?"

"หืม?"

จ้านอี้ตาวสะดุ้ง

จ้านฉงก็เงยหน้าขึ้น "คุณพูดว่าไงนะ?"

"ฉันบอกว่า พิษของเขาสามารถกำจัดได้!"

"จริงเหรอ?" จ้านฉงดีใจมากและรีบลุกขึ้นถาม "ใครสามารถกำจัดได้ รีบให้เขามาช่วยท่านพ่อของผม!"

"ฉัน!" หลินหยางกล่าว

"จริงเหรอ? งั้นขอร้องล่ะ คุณช่วยกำจัดพิษให้ท่านพ่อของผมทีเถอะ! ถ้าคุณรักษาท่านพ่อของผมได้ จะให้ผมทำอะไรผมก็ยอม!!"

"จะมีประโยชน์อะไร? ฉันไม่สนใจในตัวของนาย" หลินหยางส่ายหน้า จากนั้นชี้ไปที่จ้านอี้ตาว "ฉันต้องการให้เขาทำงานให้ฉัน!"

"อะไรนะ?"

ทุกคนต่างตกตะลึง

จ้านอี้ตาวก็ไม่อยากจะเชื่อและยิ้มอย่างขมขื่น "ร่างกายของผมพิการและไม่รู้จะอยู่ได้นานแค่ไหน คุณต้องการให้ผมทำงานให้คุณเพื่ออะไร? ต่อให้ผมยินยอม แต่ก็เหมือนคุณเลี้ยงคนพิการคนหนึ่งไว้เท่านั้น"

"คุณไม่ต้องสนใจ ผมแค่ถามคุณว่าคุณจะยอมตกลงไหม!" หลินหยางถามอย่างตั้งใจ

จ้านอี้ตาวสะดุ้งเล็กน้อย "คุณ...สามารถรักษาผมได้จริงเหรอ?"

"มีโอกาส" หลินหยางกล่าว

แม้จะพูดไปอย่างมั่นใจ แต่จ้านอี้ตาวยังคงไม่เชื่อเท่าไรนัก

เขาครุ่นคิดอยู่นานและกล่าวออกมา "ถ้าคุณสามารถรักษาผมได้จริง งั้นชีวิตนี้ผมยกให้คุณ และผมจะยอมทำทุกอย่างที่คุณต้องการ"

"คุณตกลง?"

"ผมพูดคำไหนคำนั้นและไม่เคยเสียใจกับสิ่งที่ตัดสินใจไป!" จ้านอี้ตาวกล่าวเคร่งขรึม

"ดี!"

หลินหยางพยักหน้า "งั้นคุณกลับไปพร้อมกับผม! สภาพที่นี่ไม่เหมาะสมเท่าไรนัก! กลับไปแล้วผมจะรักษาคุณเอง!"

"ตกลง!" จ้านอี้ตาวตอบตกลง

"ท่านพ่อ เขาจะโกหกไหม?" จ้านฉงรีบพูดขึ้นอย่างระมัดระวัง

"เจ้าโง่! ถ้าเขาคิดจะทำร้ายเราจริง ทำไมต้องมีแผนการอะไรแบบนั้น? แล้วถ้าเขาลงมือจริงแกสู้เขาได้เหรอ?" จ้านอี้ตาวตำหนิ

"เอ่อ..."

จ้านฉงหน้าเศร้า